sekret për Kosovën: Mirupafshim në luftën tjetër18
:: sport
Page 1 sur 1
sekret për Kosovën: Mirupafshim në luftën tjetër18
Perparimi Ven 18 Mai - 16:10
Raporti sekret për Kosovën: Mirupafshim në luftën tjetër18 Maj 2007 @ 2:33 pm · në Shtypi, 24 karat
Më poshtë gjeni një “perlë” “investigative” nga Gazeta Tema;
Gazeta TemA
18 maj 2007
Gazeta ka siguruar një raport të ekspertëve dhe këshilltarëve të Sigurisë pranë administratës ndërkombëtare në Kosovë dhe boton më poshtë tekstin e plotë. Tekstin në anglisht do e gjeni në www.tema.al
Asnjë nga këto skenare nuk është qëndrim zyrtar i UNMIK-ut. Janë vetëm analiza që paralajmërojnë mundësinë e asaj që mund të ndodhë
Ka një optimizëm të pabazuar mes kosovarëve, se statusi final i Kosovës do të zgjidhet në mënyrë të favorshme për shqiptarët. Nga ana tjetër, kryeministri, Agim Çeku, ka deklaruar pavarësinë në fund të këtij muaji. Kjo nuk është hera e parë që ai jep parashikime dhe vendos afate, të cilat nuk janë realizuar më vonë.
Për fat të keq, realiteti është krejt ndryshe. Pavarësia e Kosovës, brenda kufijve të pranueshëm për shqiptarët, nuk është ende në sfond.
Një gjë e tillë nuk do të ndodhë as në maj, as në qershor dhe as në ndonjë të ardhme të parashikueshme.
Në fakt, nëse do të ketë ndryshime gjatë kësaj periudhe, sipas të gjitha gjasave, ato do të jenë për keq, në varësi të sjelljes së shqiptarëve.
Për të gjithë vëzhguesit e vëmendshëm të çështjeve të Ballkanit dhe Kosovës, impasi në lidhje me statusin e Kosovës nuk duhet të jetë një surprizë.
Politika aktuale e Rusisë në lidhje me Kosovën është ajo që pritej.
Duke bllokuar rezolutën e Këshillit të Sigurimit, bazuar në planin e Ahtisarit, Rusia do të hakmerret për bombardimet e Perëndimit në vitin 1999-të dhe do të shpallë statusin e saj si një Fuqi e Madhe, roli i së cilës është thelbësor në vendimmarrjen për problemet kudo në botë. Do të ishte surprizë, nëse Rusia do të sillej ndryshe.
Meqë jemi në këtë temë, në fillim të vitit 2004-tër, ambasadori rus në Beograd deklaroi: “Statusi i ardhshëm i Kosovës do të jetë i pranueshëm nga Rusia, vetëm nëse është i pranueshëm nga Beogradi.
Prandaj, ka një pritshmëri të pabazuar se Rusia do të ndryshojë mendje në fund dhe do të lejojë që rezoluta e bazuar mbi planin e Ahtisarit të kalojë në Këshillin e Sigurimit.
Dhe, nëse nuk ndodh për asnjë nga këto arsye, Rusia, e cila ka kundërshtuar kaq ashpër planin Ahtisari, nuk do të jetë dakord me rezolutën, edhe për të shpëtuar nderin e saj.
Është gjithashtu e mundur që vetoja e Rusisë të mos jetë e nevojshme për të ndaluar miratimin e rezolutës së Këshillit të Sigurimit, bazuar në planin e Ahtisarit.
Ashtu siç u tregua gjatë një takimi informal të Këshillit të Sigurimit para disa muajsh, kur presidenti i Kosovës, Fatmir Sejdiu, nuk u lejua të flasë, nuk është ende e qartë, nëse 9 anëtarët e nevojshëm për të kaluar rezolutën, do t`i votojnë propozimet e Ahtisarit.
Në çdo rast, nëse SHBA-të dhe miqtë e tjerë të Kosovës do të marrin suportin e 9 anëtarëve, Rusia do të vendosë padyshim veton mbi rezolutën.
Edhe miratimi i rezolutës së KS-së, bazuar mbi planin e Ahtisarit, nuk do të thotë se problemet e Kosovës me Serbinë do të mbarojnë.
Në këtë rast, situata në Kosovë do të jetë e njëjtë me atë në Bosnjë dhe Hercegovinë. Kosova do të njihet ndërkombëtarisht nga shumë shtete, pushteti kryesor do të jetë në duart e një misioni të drejtuar nga BE-ja (ICO), ndërsa Kosova do të jetë de facto e ndarë me një vijë kufitare mes njësive vendore me shumicë serbe dhe shqiptare, duke formuar kështu vijën e demarkacionit mes entitetit shqiptar dhe atij serb.
Pas disa vitesh, kur mandati i ICO-s do të ketë përfunduar, do të vendoset për fatin e njësive vendore serbe dhe ky vendim do të varet nga situata në Ballkan.
Plani i Ahtisarit përcakton statusin e ardhshëm të Kosovës, ndërsa për përcaktimin e statusit final të Kosovës është e nevojshme që të largohen administratorët ndërkombëtarë.
Për sa kohë që ndërkombëtarët kanë pushtetin në Kosovë, çdo status në Kosovë do të jetë thjesht i përkohshëm.
Forca kryesore pas përpjekjeve për të përcaktuar statusin “e ardhshëm” të Kosovës është padurimi i SHBA-ve për t`u tërhequr nga rajoni i Ballkanit.
Në përpjekje për të argumentuar, se pse rezoluta e mbështetur në planin e Ahtisarit duhet miratuar sa më shpejt, mbështetësit e këtij plani citojnë rrezikun e dhunës në Kosovë, duke nënkuptuar dhunën që mund të nisë nga shqiptarët.
Nga ana e shqiptarëve ka zëra që predikojnë shpërthimin e trazirave në Kosovë, në rast se nuk do të jepet pavarësia.
Megjithatë, kërcënime të tilla mund të jenë të gabuara. Ato nuk e lëvizin nga vendi Rusinë, e cila i merr ato si shantazh.
Sa iu përket serbëve, nuk është e zorshme për t`u kuptuar se ata mirëpresin çdo dhunë në Kosovë, të nisur nga shqiptarët.
Shqiptarët duhet të kenë kujdes, sepse dhuna, si ajo e marsit 2004-tër, mund t’i japë një pretekst Beogradit për të pushtuar Kosovën dhe të detyrojë ndarjen e saj.
Në rast të pamundësisë së shqiptarëve për të mbrojtur në mënyrë efektive, Kosova do të jetë në fund e pavarur pa një të tretën e territorit dhe me qindra e mijëra refugjatë.
Kush mendon se KFOR-i do t`iu përgjigjet sulmeve ushtarake të serbëve, jeton në iluzione të thella.
Në të përditshmen e Beogradit, “Vecernje Novosti”, më datë 23 prill, citohej një diplomat i Brukselit që nuk identifikohej, duke thënë se, në rast të një skenari të tillë, realiteti i ri i krijuar do të njihet formalisht me emrin “Dayton-2”.
Ky skenar dëshirohet nga serbët jo në mënyrë sekrete dhe mund të realizohet vetëm falë budallallëkut të shqiptarëve.
Edhe pse situata aktuale në Kosovë nuk është e mirë, nuk është situata më e keqe dhe është krejt e lehtë që të imagjinosh situatën më të keqe për shqiptarët.
Dhe, nëse kosovarët do të rrëshqisnin në situatën më të keqe, do të jetë gati e pamundur për ta rikuperuar situatën aktuale.
Është e kuptueshme që kosovarët duan ndryshimin e status-quo-së, por këto ndryshime kanë kuptim, vetëm nëse kosovarët janë mjaftueshëm të fortë sa për të siguruar një ndryshim për mirë.
Politikat e lidershipit të përgjegjshëm nuk duhet të bazohen në emocione dhe dëshira, por në kapacitetet dhe në burimet në dispozicion, me përpjekje të vazhdueshme për t`i rritur këto burime.
Çdo kërcënim me dhunë nga ana e shqiptarëve ka kuptim, vetëm nëse shqiptarët janë të bindur në mundësitë e tyre për t’iu përgjigjur agresionit serb dhe në aftësitë e tyre për të mbrojtur territorin.
Dhe, nëse kosovarët do të vendosin për opsionin ushtarak, sulmi mbi enklavat serbe brenda Kosovës, duke lënë të pambrojtur kufijtë me Serbinë, do të çonte në një katastrofë.
Ajo që duhet bërë në një situatë të tillë është që të kapen sa më shpejt pikat strategjike të mbrojtjes përgjatë kufijve dhe të dërgohen menjëherë të gjitha burimet njerëzore dhe materiale për të mbrojtur vijën kufitare, përpara se serbët të realizojnë mobilizimin e tyre dhe të dërgojnë forca kundër Kosovës.
Enklavat serbe duhet të jenë të paarmatosura dhe të izoluara, ndërsa serbët e Kosovës nuk duhet të lejohen që të largohen dhe të përdoren si pjesë e negociatave.
Liderët e Kosovës kanë thënë, se në rast të mosshpalljes së pavarësisë nga OKB-ja, ata do e deklarojnë atë në mënyrë unilaterale. Një deklaratë e tillë duhet ose të ngelet në letër, ose do të provokojë një luftë të re.
Në rast të deklarimit të pavarësisë së Kosovës, mund të pritet që serbët e Kosovës të shpallin shkëputjen e zonave që i konsiderojnë si të tyret në Kosovë. Në rast të tillë, konflikti do të parandalohej, nëse shqiptarët nuk do të tentonin që të ndalonin vendimin e tyre, për sa kohë që përpjekjet për të vendosur zonat e pretenduara nga serbët nën juridiksionin e institucioneve kosovare do të çonin në konflikt dhe në realizimin e skenareve të sipërpërmendura.
Edhe nëse shqiptarët do të hiqnin dorë nga përpjekjet për të shpallur pavarësinë në zonat e populluara nga serbët, kjo sërish do të çonte në konflikt, për shkak se territoret e pretenduara nga shqiptarët dhe serbët nuk janë të ndara dhe nuk ka një marrëveshje të pranuar për kufijtë.
Për shembull, fshati Berivojce, afër Dardanës, me një numër të përafërt serbësh dhe shqiptarësh, do i përkasë Serbisë apo Kosovës?
Dhe kujt do i përkasin zonat e pabanuara mes komuniteteve serbe dhe shqiptare?
Shpallja e njëanshme e pavarësisë nuk do të çonte në dhunë, nëse shqiptarët do të shpallnin se zonat e pretenduara nga serbët do të mbeten jashtë Kosovës së pavarur.
Nëse kosovarët nuk duan të shpallin deklaratën e mundshme të pavarësisë nga frika e luftës me Serbinë, është më mirë të mos e deklarojnë.
Deklarata, e cila do të mbetej në letra, do të ishte një ulje pikiatë e kredibilitetit të institucioneve të Kosovës dhe do të përbënte një turp për ta.
Deklarimi i pavarësisë nën hijen e shpresës se SHBA-të dhe vende të tjera do e njohin më pas, do të ishte një gabim. Si fillim, nuk është fare e qartë, nëse SHBA-të do e njohin pavarësinë e Kosovës, në rast të dështimit të rezolutës në KS dhe pa njohjen e amerikanëve, të tjera vende pa asnjë dyshim nuk do ndërmarrin asnjë hap.
Uashingtoni nuk e ka ndarë mendjen se çfarë do të bëjë, kur të kuptojë se një rezolutë e tillë nuk do të kalojë në KS të OKB-së dhe njohja e njëanshme e pavarësisë nuk është një opsion shumë i favorshëm. Megjithatë, kjo është më pak e rëndësishme.
Pavarësia dhe fuqia ushtarake
Thelbi është se as deklarata e pavarësisë dhe as njohja ndërkombëtare nuk e bëjnë një entitet të pavarur.
Kushti kryesor për pavarësinë është se autoritetet e entitetit që pretendon të bëhet i pavarur të kenë instaluar një kontroll efektiv mbi territorin që këto autoritete pretendojnë se iu përket atyre.
Padyshim, ky kusht përfshin aftësinë e këtyre autoriteteve për të parandaluar me përpjekjet e tyre të brendshme ose dhe ndihmën e jashtme, të vendosjes së kontrollit të autoriteteve të tjera që mund të pretendojnë pronësi politike mbi territorin e entitetit të pavarur.
Çdo entitet i pavarur dëshiron të njihet nga të tjera shtete dhe organizata ndërkombëtare, por tani kjo njohje në vetvete nuk është një kusht për pavarësinë, disa entitete mund të jenë të pavarura dhe pa njohjen ndërkombëtare.
Edhe deklarata e pavarësisë nuk është një kusht për statusin e pavarësisë në disa territore, akti i deklarimit është më shumë një formalitet.
Për shembull, Republika turke e Qipros së Veriut, RTQV, është një shtet i panjohur ndërkombëtarisht (është i njohur vetëm nga Turqia), e megjithatë vazhdon të ekzistojë. Ekziston si shtet i pavarur, që kur në vitin 1974-tër, ushtria turke pushtoi 37 për qind të Qipros, ndërsa formalisht shpalli pavarësinë në vitin 1983.
Republika e Qipros, e dominuar nga grekët, vazhdon akoma të pretendojnë sovranitetin mbi territorin e RTVQ-së, duke theksuar se ajo është e njohur ndërkombëtarisht, por të gjithë e dinë se RTVQ do të vazhdojë të ekzistojë për sa kohë ka një vullnet politik në Turqi për ta mbrojtur atë, pavarësisht njohjes apo jo nga vendet e tjera.
Organizata për Çlirimin e Palestinës deklaroi pavarësinë e Palestinës në fillim të vitit 1988-të dhe ky “shtet” u njoh nga më shumë se 100 vende në të gjithë botën, tani pas më shumë se 19 vitesh, shteti palestinez është krejt larg realitetit.
Madje, dhe njohja universale e shteteve të shpallura rishtas të pavarura nuk mund të garantojë shtetësinë për atë entitet, siç na tregon dhe shembulli i Bosnjës dhe Hercegovinës.
Më 7 prill 1992, ky shtet u njoh nga SHBA-të dhe BE-ja dhe në ditët në vazhdim, nga të gjitha shtetet e tjera të botës, me përjashtim të Serbisë dhe Malit të Zi që kundërshtuan pavarësinë e Bosnjës.
Më poshtë gjeni një “perlë” “investigative” nga Gazeta Tema;
Gazeta TemA
18 maj 2007
Gazeta ka siguruar një raport të ekspertëve dhe këshilltarëve të Sigurisë pranë administratës ndërkombëtare në Kosovë dhe boton më poshtë tekstin e plotë. Tekstin në anglisht do e gjeni në www.tema.al
Asnjë nga këto skenare nuk është qëndrim zyrtar i UNMIK-ut. Janë vetëm analiza që paralajmërojnë mundësinë e asaj që mund të ndodhë
Ka një optimizëm të pabazuar mes kosovarëve, se statusi final i Kosovës do të zgjidhet në mënyrë të favorshme për shqiptarët. Nga ana tjetër, kryeministri, Agim Çeku, ka deklaruar pavarësinë në fund të këtij muaji. Kjo nuk është hera e parë që ai jep parashikime dhe vendos afate, të cilat nuk janë realizuar më vonë.
Për fat të keq, realiteti është krejt ndryshe. Pavarësia e Kosovës, brenda kufijve të pranueshëm për shqiptarët, nuk është ende në sfond.
Një gjë e tillë nuk do të ndodhë as në maj, as në qershor dhe as në ndonjë të ardhme të parashikueshme.
Në fakt, nëse do të ketë ndryshime gjatë kësaj periudhe, sipas të gjitha gjasave, ato do të jenë për keq, në varësi të sjelljes së shqiptarëve.
Për të gjithë vëzhguesit e vëmendshëm të çështjeve të Ballkanit dhe Kosovës, impasi në lidhje me statusin e Kosovës nuk duhet të jetë një surprizë.
Politika aktuale e Rusisë në lidhje me Kosovën është ajo që pritej.
Duke bllokuar rezolutën e Këshillit të Sigurimit, bazuar në planin e Ahtisarit, Rusia do të hakmerret për bombardimet e Perëndimit në vitin 1999-të dhe do të shpallë statusin e saj si një Fuqi e Madhe, roli i së cilës është thelbësor në vendimmarrjen për problemet kudo në botë. Do të ishte surprizë, nëse Rusia do të sillej ndryshe.
Meqë jemi në këtë temë, në fillim të vitit 2004-tër, ambasadori rus në Beograd deklaroi: “Statusi i ardhshëm i Kosovës do të jetë i pranueshëm nga Rusia, vetëm nëse është i pranueshëm nga Beogradi.
Prandaj, ka një pritshmëri të pabazuar se Rusia do të ndryshojë mendje në fund dhe do të lejojë që rezoluta e bazuar mbi planin e Ahtisarit të kalojë në Këshillin e Sigurimit.
Dhe, nëse nuk ndodh për asnjë nga këto arsye, Rusia, e cila ka kundërshtuar kaq ashpër planin Ahtisari, nuk do të jetë dakord me rezolutën, edhe për të shpëtuar nderin e saj.
Është gjithashtu e mundur që vetoja e Rusisë të mos jetë e nevojshme për të ndaluar miratimin e rezolutës së Këshillit të Sigurimit, bazuar në planin e Ahtisarit.
Ashtu siç u tregua gjatë një takimi informal të Këshillit të Sigurimit para disa muajsh, kur presidenti i Kosovës, Fatmir Sejdiu, nuk u lejua të flasë, nuk është ende e qartë, nëse 9 anëtarët e nevojshëm për të kaluar rezolutën, do t`i votojnë propozimet e Ahtisarit.
Në çdo rast, nëse SHBA-të dhe miqtë e tjerë të Kosovës do të marrin suportin e 9 anëtarëve, Rusia do të vendosë padyshim veton mbi rezolutën.
Edhe miratimi i rezolutës së KS-së, bazuar mbi planin e Ahtisarit, nuk do të thotë se problemet e Kosovës me Serbinë do të mbarojnë.
Në këtë rast, situata në Kosovë do të jetë e njëjtë me atë në Bosnjë dhe Hercegovinë. Kosova do të njihet ndërkombëtarisht nga shumë shtete, pushteti kryesor do të jetë në duart e një misioni të drejtuar nga BE-ja (ICO), ndërsa Kosova do të jetë de facto e ndarë me një vijë kufitare mes njësive vendore me shumicë serbe dhe shqiptare, duke formuar kështu vijën e demarkacionit mes entitetit shqiptar dhe atij serb.
Pas disa vitesh, kur mandati i ICO-s do të ketë përfunduar, do të vendoset për fatin e njësive vendore serbe dhe ky vendim do të varet nga situata në Ballkan.
Plani i Ahtisarit përcakton statusin e ardhshëm të Kosovës, ndërsa për përcaktimin e statusit final të Kosovës është e nevojshme që të largohen administratorët ndërkombëtarë.
Për sa kohë që ndërkombëtarët kanë pushtetin në Kosovë, çdo status në Kosovë do të jetë thjesht i përkohshëm.
Forca kryesore pas përpjekjeve për të përcaktuar statusin “e ardhshëm” të Kosovës është padurimi i SHBA-ve për t`u tërhequr nga rajoni i Ballkanit.
Në përpjekje për të argumentuar, se pse rezoluta e mbështetur në planin e Ahtisarit duhet miratuar sa më shpejt, mbështetësit e këtij plani citojnë rrezikun e dhunës në Kosovë, duke nënkuptuar dhunën që mund të nisë nga shqiptarët.
Nga ana e shqiptarëve ka zëra që predikojnë shpërthimin e trazirave në Kosovë, në rast se nuk do të jepet pavarësia.
Megjithatë, kërcënime të tilla mund të jenë të gabuara. Ato nuk e lëvizin nga vendi Rusinë, e cila i merr ato si shantazh.
Sa iu përket serbëve, nuk është e zorshme për t`u kuptuar se ata mirëpresin çdo dhunë në Kosovë, të nisur nga shqiptarët.
Shqiptarët duhet të kenë kujdes, sepse dhuna, si ajo e marsit 2004-tër, mund t’i japë një pretekst Beogradit për të pushtuar Kosovën dhe të detyrojë ndarjen e saj.
Në rast të pamundësisë së shqiptarëve për të mbrojtur në mënyrë efektive, Kosova do të jetë në fund e pavarur pa një të tretën e territorit dhe me qindra e mijëra refugjatë.
Kush mendon se KFOR-i do t`iu përgjigjet sulmeve ushtarake të serbëve, jeton në iluzione të thella.
Në të përditshmen e Beogradit, “Vecernje Novosti”, më datë 23 prill, citohej një diplomat i Brukselit që nuk identifikohej, duke thënë se, në rast të një skenari të tillë, realiteti i ri i krijuar do të njihet formalisht me emrin “Dayton-2”.
Ky skenar dëshirohet nga serbët jo në mënyrë sekrete dhe mund të realizohet vetëm falë budallallëkut të shqiptarëve.
Edhe pse situata aktuale në Kosovë nuk është e mirë, nuk është situata më e keqe dhe është krejt e lehtë që të imagjinosh situatën më të keqe për shqiptarët.
Dhe, nëse kosovarët do të rrëshqisnin në situatën më të keqe, do të jetë gati e pamundur për ta rikuperuar situatën aktuale.
Është e kuptueshme që kosovarët duan ndryshimin e status-quo-së, por këto ndryshime kanë kuptim, vetëm nëse kosovarët janë mjaftueshëm të fortë sa për të siguruar një ndryshim për mirë.
Politikat e lidershipit të përgjegjshëm nuk duhet të bazohen në emocione dhe dëshira, por në kapacitetet dhe në burimet në dispozicion, me përpjekje të vazhdueshme për t`i rritur këto burime.
Çdo kërcënim me dhunë nga ana e shqiptarëve ka kuptim, vetëm nëse shqiptarët janë të bindur në mundësitë e tyre për t’iu përgjigjur agresionit serb dhe në aftësitë e tyre për të mbrojtur territorin.
Dhe, nëse kosovarët do të vendosin për opsionin ushtarak, sulmi mbi enklavat serbe brenda Kosovës, duke lënë të pambrojtur kufijtë me Serbinë, do të çonte në një katastrofë.
Ajo që duhet bërë në një situatë të tillë është që të kapen sa më shpejt pikat strategjike të mbrojtjes përgjatë kufijve dhe të dërgohen menjëherë të gjitha burimet njerëzore dhe materiale për të mbrojtur vijën kufitare, përpara se serbët të realizojnë mobilizimin e tyre dhe të dërgojnë forca kundër Kosovës.
Enklavat serbe duhet të jenë të paarmatosura dhe të izoluara, ndërsa serbët e Kosovës nuk duhet të lejohen që të largohen dhe të përdoren si pjesë e negociatave.
Liderët e Kosovës kanë thënë, se në rast të mosshpalljes së pavarësisë nga OKB-ja, ata do e deklarojnë atë në mënyrë unilaterale. Një deklaratë e tillë duhet ose të ngelet në letër, ose do të provokojë një luftë të re.
Në rast të deklarimit të pavarësisë së Kosovës, mund të pritet që serbët e Kosovës të shpallin shkëputjen e zonave që i konsiderojnë si të tyret në Kosovë. Në rast të tillë, konflikti do të parandalohej, nëse shqiptarët nuk do të tentonin që të ndalonin vendimin e tyre, për sa kohë që përpjekjet për të vendosur zonat e pretenduara nga serbët nën juridiksionin e institucioneve kosovare do të çonin në konflikt dhe në realizimin e skenareve të sipërpërmendura.
Edhe nëse shqiptarët do të hiqnin dorë nga përpjekjet për të shpallur pavarësinë në zonat e populluara nga serbët, kjo sërish do të çonte në konflikt, për shkak se territoret e pretenduara nga shqiptarët dhe serbët nuk janë të ndara dhe nuk ka një marrëveshje të pranuar për kufijtë.
Për shembull, fshati Berivojce, afër Dardanës, me një numër të përafërt serbësh dhe shqiptarësh, do i përkasë Serbisë apo Kosovës?
Dhe kujt do i përkasin zonat e pabanuara mes komuniteteve serbe dhe shqiptare?
Shpallja e njëanshme e pavarësisë nuk do të çonte në dhunë, nëse shqiptarët do të shpallnin se zonat e pretenduara nga serbët do të mbeten jashtë Kosovës së pavarur.
Nëse kosovarët nuk duan të shpallin deklaratën e mundshme të pavarësisë nga frika e luftës me Serbinë, është më mirë të mos e deklarojnë.
Deklarata, e cila do të mbetej në letra, do të ishte një ulje pikiatë e kredibilitetit të institucioneve të Kosovës dhe do të përbënte një turp për ta.
Deklarimi i pavarësisë nën hijen e shpresës se SHBA-të dhe vende të tjera do e njohin më pas, do të ishte një gabim. Si fillim, nuk është fare e qartë, nëse SHBA-të do e njohin pavarësinë e Kosovës, në rast të dështimit të rezolutës në KS dhe pa njohjen e amerikanëve, të tjera vende pa asnjë dyshim nuk do ndërmarrin asnjë hap.
Uashingtoni nuk e ka ndarë mendjen se çfarë do të bëjë, kur të kuptojë se një rezolutë e tillë nuk do të kalojë në KS të OKB-së dhe njohja e njëanshme e pavarësisë nuk është një opsion shumë i favorshëm. Megjithatë, kjo është më pak e rëndësishme.
Pavarësia dhe fuqia ushtarake
Thelbi është se as deklarata e pavarësisë dhe as njohja ndërkombëtare nuk e bëjnë një entitet të pavarur.
Kushti kryesor për pavarësinë është se autoritetet e entitetit që pretendon të bëhet i pavarur të kenë instaluar një kontroll efektiv mbi territorin që këto autoritete pretendojnë se iu përket atyre.
Padyshim, ky kusht përfshin aftësinë e këtyre autoriteteve për të parandaluar me përpjekjet e tyre të brendshme ose dhe ndihmën e jashtme, të vendosjes së kontrollit të autoriteteve të tjera që mund të pretendojnë pronësi politike mbi territorin e entitetit të pavarur.
Çdo entitet i pavarur dëshiron të njihet nga të tjera shtete dhe organizata ndërkombëtare, por tani kjo njohje në vetvete nuk është një kusht për pavarësinë, disa entitete mund të jenë të pavarura dhe pa njohjen ndërkombëtare.
Edhe deklarata e pavarësisë nuk është një kusht për statusin e pavarësisë në disa territore, akti i deklarimit është më shumë një formalitet.
Për shembull, Republika turke e Qipros së Veriut, RTQV, është një shtet i panjohur ndërkombëtarisht (është i njohur vetëm nga Turqia), e megjithatë vazhdon të ekzistojë. Ekziston si shtet i pavarur, që kur në vitin 1974-tër, ushtria turke pushtoi 37 për qind të Qipros, ndërsa formalisht shpalli pavarësinë në vitin 1983.
Republika e Qipros, e dominuar nga grekët, vazhdon akoma të pretendojnë sovranitetin mbi territorin e RTVQ-së, duke theksuar se ajo është e njohur ndërkombëtarisht, por të gjithë e dinë se RTVQ do të vazhdojë të ekzistojë për sa kohë ka një vullnet politik në Turqi për ta mbrojtur atë, pavarësisht njohjes apo jo nga vendet e tjera.
Organizata për Çlirimin e Palestinës deklaroi pavarësinë e Palestinës në fillim të vitit 1988-të dhe ky “shtet” u njoh nga më shumë se 100 vende në të gjithë botën, tani pas më shumë se 19 vitesh, shteti palestinez është krejt larg realitetit.
Madje, dhe njohja universale e shteteve të shpallura rishtas të pavarura nuk mund të garantojë shtetësinë për atë entitet, siç na tregon dhe shembulli i Bosnjës dhe Hercegovinës.
Më 7 prill 1992, ky shtet u njoh nga SHBA-të dhe BE-ja dhe në ditët në vazhdim, nga të gjitha shtetet e tjera të botës, me përjashtim të Serbisë dhe Malit të Zi që kundërshtuan pavarësinë e Bosnjës.
Perparimi- Admin
- Numri i postimeve : 17280
Registration date : 30/04/2006 -
Re: sekret për Kosovën: Mirupafshim në luftën tjetër18
Perparimi Ven 18 Mai - 16:12
Në përpjekje për të siguruar njohje ndërkombëtare, drejtuesi boshnjak, Alija Izetbegoviç, përhapi idenë se njohja ndërkombëtare do të garantonte ekzistencën e sigurt të shtetit të ri, për shkak se serbët nuk do të sulmonin shtetin, që “komuniteti ndërkombëtar” do të jetë i detyruar ta mbrojë.
Në realitet, ishte kjo njohje që provokoi sulmet e Serbisë mbi Bosnjën, e cila jo vetëm që nuk mori mbrojtje ndërkombëtare, por dhe u gjend nën embargo të shpallur ndërkombëtarisht për armët, çka nuk lejoi që ajo të blinte armë.
Shteti “i njohur ndërkombëtarisht” është sot e kësaj dite një shtet i vdekur klinikisht, i varur në “prezencën ndërkombëtare” për ndihmë, gjë që nuk do zgjasë aq shumë.
Në rastin e Bosnjës doli në pah se kundërshtimi i serbëve dhe i serbëve të Bosnjës ishte më i rëndësishëm për fatin e këtij shteti se njohja e të gjithë komunitetit ndërkombëtar.
Situata në lidhje me Kosovën nuk është dhe aq e ndryshme.
Ka akoma një iluzion të përhapur ndjeshëm në Kosovë që nga viti 1999-të, se statusi final i Kosovës do të vendoset pa Serbinë, është e mjaftueshme që të ketë “suport nga Perëndimi, më saktësisht nga Amerika”.
Tani, për të ardhmen e Kosovës do të jetë më i rëndësishëm vendimi që do merret në Beograd se në Uashington.
Është një iluzion i madh të presësh, se nëse SHBA-të e njohin Kosovën e pavarur, ata do të kenë detyrim të mbrojnë integritetin e Kosovës, ose ta mbrojnë atë ndaj një sulmi serb.
Boshnjakët paguan një çmim shumë të madh për këtë iluzion të drejtuesve të tyre dhe nuk është e nevojshme që drejtuesit kosovarë të përsërisin të njëjtin gabim.
E vetmja mënyrë për kosovarët që të realizojnë qëllimet e tyre paqësisht, është që Serbia të bjerë dakord me ta.
Sigurisht, e njëjta gjë vlen dhe për qëllimet e serbëve në Kosovë.
Në mungesë të vullnetit të mirë të Serbisë, e vetmja rrugë për realizimin e qëllimeve të kosovarëve është fitorja ushtarake mbi Serbinë.
Në këtë mënyrë u realizuan interesat ushtarake në vitin 1999-të.
Megjithatë, diferenca thelbësore mes vitit 1999-të dhe vitit 2007-të është se në këtë kohë, fitorja ushtarake duhet të realizohet nga kosovarët. Është një pyetje e madhe, nëse kosovarët, ndoshta të përforcuar nga shqiptarë të tjerë në rajon, janë të aftë ta bëjnë këtë.
Nëse ka një gjë të pandryshueshme në ekuacionin e Kosovës, ajo është mungesa e ndërhyrjes së forcave të huaja ushtarake në konfliktin Shqipëri-Serbi, në të ardhmen.
Sigurisht që të jashtmit nuk duhet dhe s’mund të njohin nivelin e përgatitjes ushtarake të kosovarëve, edhe pse disa të dhëna tregojnë se shqiptarët e nënvlerësojnë rëndësinë e ushtrisë, pas vitit 1999-të, duke menduar se puna ishte kryer. Për shembull, lobistët shqiptarë në Shtetet e Bashkuara kanë pranuar se kanë pushuar punën e tyre në vitin 1999-të, duke menduar se pavarësia ishte tashmë diçka e përfunduar. Ka gjithashtu një pyetje sesi mund të ndahet lidershipi politik kosovar, ndonjëherë edhe në prag të një lufte civile, duke mos arritur që të koordinojë përgatitjet për mbrojtje, për të cilat është e nevojshme një bashkëpunim.
Nuk kishte ndonjë detyrë më urgjente për kosovarët sesa të përgatiteshin për luftë dhe tetë vjet, që nga UNMIK/KFOR ishin një periudhë më se e mjaftueshme për ta bërë këtë. Për shembull, kur Adolf Hitler u bë udhëheqësi gjerman në vitin 1933, ushtria gjermane, nën kufizimet e marrëveshjes së Versajës kishte rreth 100 mijë njerëz të armatosur, duke përjashtuar këtu forcat ajrore dhe navy-n. U deshën rreth pesë vjet përgatitje masive ushtarake që kjo ushtri të ishte në gjendje të merrte përsipër një luftë evropiane, gjë që i lejoi Gjermanisë që t’i lëshonte një ultimatum Çekosllovakisë të njihte territoret e populluara nga gjermanët. Në të vërtetë, ky krahasim nuk është shumë i përshtatshëm, duke qenë se qëllimi i përgatitjes së ushtrisë kosovare nuk është që të pushtojë Evropën apo sulmojë Serbinë, por të mbrojë Kosovën. Ajo çka duhet të jetë qëllimi i këtij organizimi, e gjejmë pikërisht në fjalët e Ibrahim Rugovës që në vitin 1992: “Ne nuk jemi të sigurt sesa është prezenca aktuale e ushtrisë serbe në provincë, por ne dimë që është i papërballueshëm fakti që ne nuk kemi asgjë për të përballuar tanket dhe armatën moderne që ka Serbia. Ne nuk kemi shans që t’i rezistojmë me sukses ushtrisë. Në të vërtetë, serbët presin për një pretekst për të sulmuar popullsinë shqiptare dhe shfarosur atë. Ne mendojmë se është më mirë të mos bëjmë asgjë dhe të qëndrojmë gjallë sesa të masakrohemi”. Strategjia e zotit Rugova për “të mos bërë asgjë” ishte e vërtetë deri në përfundim të luftës së Bosnjës, në fund të vitit 1995-së, por, nëse do të zgjaste deri në “ndryshimet demokratike” në Beograd, do ta kishte lidhur Kosovën me Serbinë përgjithnjë. Fatmirësisht, LPK-ja e mori parasysh këtë rrezik, pasi suksesi i saj varej nga ndërhyrja e trupave të huaja ushtarake (NATO) kundër serbëve, gjë e cila nuk ishte marrë si e mirëqenë, pasi një dështim i NATO-s do të bënte që arritjet demografike të shqiptarëve të Kosovë të zgjasnin vetëm një gjeneratë më shumë dhe pavarësia të ishte një qëllim akoma më i largët.
Pas qershorit 1999-të, Ibrahim Rugova rifilloi strategjinë e tij e të mosbërit asgjë, të paktën për sa i përket përgatitjes ushtarake. Fatkeqësisht, dukej se liderë të tjerë politikë kosovarë, duke përfshirë ata të KLA, pak a shumë ndoqën shembullin e tij, që duhet thënë se u mbështet nga shumica e kosovarëve, duke parë rezultatin e zgjedhjeve. Të gjithë ata ishin të bindur se prania e NATO-s si një çadër, ishte një mbrojtje afatgjatë dhe e mirë ndaj Serbisë.
Në të vërtetë, nëse kishte një periudhë, kur strategjia e “të mosbërit asgjë” për sa i përket ushtrisë ishte e dëmshme, kjo ishte periudha pas fushatës së NATO-s. Kosovarët duhet ta shikonin këtë gjë si një dritare mundësish, në të cilën nuk kishte ndonjë “prani të forcave ushtarake serbe” (një nivel i vogël i pranisë së ushtrisë serbe ka ekzistuar që nga qershori i vitit 1999-të, kryesisht nga serbët e Kosovës) në Kosovë, për të krijuar kështu një ushtri që të ishte në gjendje “të mbrohej ndaj tankeve dhe armatës moderne që posedonin serbët” dhe të ishte në gjendje “t’i rezistonte me sukses ushtrisë serbe”.
Pavarësisht bllokimit të KFOR-it, krijimi i një ushtrie të tillë ishte i mundur, duke qenë se kosovarët i kishin burimet njerëzore të mjaftueshme për këtë, vetëm se nuk kishin ato materiale. Për shembull, çifutët në territorin e mandatit britanik në Palestinë, pa pasur ndonjë shtet simpatizant në zonë (si kanë kosovarët Shqipërinë, organizuan forca ushtarake (Haganah), importuan armë përtej detit, i fshehën këto armë dhe organizuan trajnime sekrete ushtarake të popullsisë, për meshkuj dhe femra. Pasi Asambleja e Përgjithshme e OKB-së votoi për krijimin e shtetit izraelit në vitin 1947-të, këto forca të krijuara u transformuan në Forcat Izraelite të Mbrojtjes dhe siguruan mbarëvajtjen e shtetit izraelit, duke zgjeruar edhe territorin, duke mundur arabët palestinesë dhe fqinjëzuar me shtetet arabe. Mund të thuhet se arsyeja kryesore për suksesin e këtyre izraelitëve ishte filozofia politike e themeluesve të saj, që është krejt e kundërta e “të mosbërit asgjë”, pasi ishte pikërisht kjo përpjekje (bashkë me luftimet e ashpra) arsyeja që çoi në mposhtjen e palestinezëve. Gjenerali Daut Haradinaj është shprehur në një intervistë të “Epokës së Re”, më 28 nëntor 2006-të: “Gjatë luftës, unë mendoja se do të na duhej kohë më e gjatë për të çliruar Kosovën, por falë ndihmës ndërkombëtare për të përzënë forcat serbe, kjo gjë u realizua më shpejt. Dhe pas luftës, unë nuk mendoja asnjëherë se do të na duhej kohë kaq e gjatë për të përmbushur qëllimin tonë- pavarësinë”.
Kjo gjë ka zgjatur kaq shumë dhe do të vazhdojë të zgjasë, pasi shqiptarët nuk kanë shënuar ende një fitore ushtarake ndaj forcave serbe, qoftë edhe duke i përzënë këto të fundit nga Kosova, apo duke mposhtur përpjekjet e Serbisë për të rifituar Kosovën. Nëse ata do të arrinin të shfuqizonin ofensivën serbe, Kosova sot do të ishte një shtet i pavarur, dhe pothuajse i njohur në mbarë botën.
Skenarët e ardhshëm dhe përgjigjet e kosovarëve për to
Nëse nën këtë term kuptohet pavarësia e Kosovës brenda kufijve ekzistues, atëherë kjo është e realizueshme vetëm si pjesë e një marrëveshjeje të gjerë për të gjitha çështjet e ngritura në ish-Jugosllavinë, në të cilën Serbia do të marrë një kompensim territorial për humbjen e Kosovës në Bosnjë-Hercegovinë (Republika Srpska - RS)
Në këtë rast, është krejt e imagjinueshme se Beogradi do të heqë dorë nga e gjithë Kosova si kusht për të marrë të gjithë Republikën Srpska, e cila është më e madhe se Kosova.
Duke marrë këtë mundësi si opsion për riorganizim territorial në zonën e ish- Jugosllavisë, duhet thënë se Bosnjë-Hercegovina nuk ka të ardhme dhe do të duhet të copëtohet, çka do të hapte rrugën për këtë shkëmbim, RS- Kosovë.
Problemi është, se do të duhet ca kohë, përpara se drejtuesit perëndimorë të realizojnë një gjë të tillë. Nga ana tjetër, ata, veçanërisht Shtetet e Bashkuara të Amerikës, nuk do të jenë të gëzuar me ndarjen e Bosnjës, se ky do të ishte një sinjal dështimi në përpjekjet e tyre që prej Dejtonit për të mbajtur këtë vend të bashkuar.
Zgjerimi i vazhdueshëm i tutelës ndërkombëtare i lejon ata të mbyllin sytë para faktit se Bosnja, siç u projektua në Dejton, është një shtet i paqëndrueshëm dhe përpara se ata të jenë komplet të vetëdijshëm për këtë (ndoshta do të jetë e nevojshme rinisja e konfliktit në Bosnjë), ata nuk do të duan të nisin një tjetër ndryshim duke realizuar ndarjen e këtij vendi.
Këtë vit, mandati i Administrimit Ndërkombëtar në Bosnjë (Zyra e Përfaqësuesit të Lartë) është shtyrë deri më 30 qershor 2008-të dhe përpara kësaj date, Komuniteti Ndërkombëtar nuk do të nisë të marrë në konsideratë opsionin e ndarjes së këtij vendi.
Në fakt, nuk pritet që kjo të ndodhë në vitin 2008-të, për shkak se që të ndodhin gjëra të tilla duhet drejtimi i amerikanëve dhe vitin tjetër ata do të jenë në zgjedhje- një kohë e papërshtatshme për iniciativat e komplikuara amerikane në botë.
Në realitet, ishte kjo njohje që provokoi sulmet e Serbisë mbi Bosnjën, e cila jo vetëm që nuk mori mbrojtje ndërkombëtare, por dhe u gjend nën embargo të shpallur ndërkombëtarisht për armët, çka nuk lejoi që ajo të blinte armë.
Shteti “i njohur ndërkombëtarisht” është sot e kësaj dite një shtet i vdekur klinikisht, i varur në “prezencën ndërkombëtare” për ndihmë, gjë që nuk do zgjasë aq shumë.
Në rastin e Bosnjës doli në pah se kundërshtimi i serbëve dhe i serbëve të Bosnjës ishte më i rëndësishëm për fatin e këtij shteti se njohja e të gjithë komunitetit ndërkombëtar.
Situata në lidhje me Kosovën nuk është dhe aq e ndryshme.
Ka akoma një iluzion të përhapur ndjeshëm në Kosovë që nga viti 1999-të, se statusi final i Kosovës do të vendoset pa Serbinë, është e mjaftueshme që të ketë “suport nga Perëndimi, më saktësisht nga Amerika”.
Tani, për të ardhmen e Kosovës do të jetë më i rëndësishëm vendimi që do merret në Beograd se në Uashington.
Është një iluzion i madh të presësh, se nëse SHBA-të e njohin Kosovën e pavarur, ata do të kenë detyrim të mbrojnë integritetin e Kosovës, ose ta mbrojnë atë ndaj një sulmi serb.
Boshnjakët paguan një çmim shumë të madh për këtë iluzion të drejtuesve të tyre dhe nuk është e nevojshme që drejtuesit kosovarë të përsërisin të njëjtin gabim.
E vetmja mënyrë për kosovarët që të realizojnë qëllimet e tyre paqësisht, është që Serbia të bjerë dakord me ta.
Sigurisht, e njëjta gjë vlen dhe për qëllimet e serbëve në Kosovë.
Në mungesë të vullnetit të mirë të Serbisë, e vetmja rrugë për realizimin e qëllimeve të kosovarëve është fitorja ushtarake mbi Serbinë.
Në këtë mënyrë u realizuan interesat ushtarake në vitin 1999-të.
Megjithatë, diferenca thelbësore mes vitit 1999-të dhe vitit 2007-të është se në këtë kohë, fitorja ushtarake duhet të realizohet nga kosovarët. Është një pyetje e madhe, nëse kosovarët, ndoshta të përforcuar nga shqiptarë të tjerë në rajon, janë të aftë ta bëjnë këtë.
Nëse ka një gjë të pandryshueshme në ekuacionin e Kosovës, ajo është mungesa e ndërhyrjes së forcave të huaja ushtarake në konfliktin Shqipëri-Serbi, në të ardhmen.
Sigurisht që të jashtmit nuk duhet dhe s’mund të njohin nivelin e përgatitjes ushtarake të kosovarëve, edhe pse disa të dhëna tregojnë se shqiptarët e nënvlerësojnë rëndësinë e ushtrisë, pas vitit 1999-të, duke menduar se puna ishte kryer. Për shembull, lobistët shqiptarë në Shtetet e Bashkuara kanë pranuar se kanë pushuar punën e tyre në vitin 1999-të, duke menduar se pavarësia ishte tashmë diçka e përfunduar. Ka gjithashtu një pyetje sesi mund të ndahet lidershipi politik kosovar, ndonjëherë edhe në prag të një lufte civile, duke mos arritur që të koordinojë përgatitjet për mbrojtje, për të cilat është e nevojshme një bashkëpunim.
Nuk kishte ndonjë detyrë më urgjente për kosovarët sesa të përgatiteshin për luftë dhe tetë vjet, që nga UNMIK/KFOR ishin një periudhë më se e mjaftueshme për ta bërë këtë. Për shembull, kur Adolf Hitler u bë udhëheqësi gjerman në vitin 1933, ushtria gjermane, nën kufizimet e marrëveshjes së Versajës kishte rreth 100 mijë njerëz të armatosur, duke përjashtuar këtu forcat ajrore dhe navy-n. U deshën rreth pesë vjet përgatitje masive ushtarake që kjo ushtri të ishte në gjendje të merrte përsipër një luftë evropiane, gjë që i lejoi Gjermanisë që t’i lëshonte një ultimatum Çekosllovakisë të njihte territoret e populluara nga gjermanët. Në të vërtetë, ky krahasim nuk është shumë i përshtatshëm, duke qenë se qëllimi i përgatitjes së ushtrisë kosovare nuk është që të pushtojë Evropën apo sulmojë Serbinë, por të mbrojë Kosovën. Ajo çka duhet të jetë qëllimi i këtij organizimi, e gjejmë pikërisht në fjalët e Ibrahim Rugovës që në vitin 1992: “Ne nuk jemi të sigurt sesa është prezenca aktuale e ushtrisë serbe në provincë, por ne dimë që është i papërballueshëm fakti që ne nuk kemi asgjë për të përballuar tanket dhe armatën moderne që ka Serbia. Ne nuk kemi shans që t’i rezistojmë me sukses ushtrisë. Në të vërtetë, serbët presin për një pretekst për të sulmuar popullsinë shqiptare dhe shfarosur atë. Ne mendojmë se është më mirë të mos bëjmë asgjë dhe të qëndrojmë gjallë sesa të masakrohemi”. Strategjia e zotit Rugova për “të mos bërë asgjë” ishte e vërtetë deri në përfundim të luftës së Bosnjës, në fund të vitit 1995-së, por, nëse do të zgjaste deri në “ndryshimet demokratike” në Beograd, do ta kishte lidhur Kosovën me Serbinë përgjithnjë. Fatmirësisht, LPK-ja e mori parasysh këtë rrezik, pasi suksesi i saj varej nga ndërhyrja e trupave të huaja ushtarake (NATO) kundër serbëve, gjë e cila nuk ishte marrë si e mirëqenë, pasi një dështim i NATO-s do të bënte që arritjet demografike të shqiptarëve të Kosovë të zgjasnin vetëm një gjeneratë më shumë dhe pavarësia të ishte një qëllim akoma më i largët.
Pas qershorit 1999-të, Ibrahim Rugova rifilloi strategjinë e tij e të mosbërit asgjë, të paktën për sa i përket përgatitjes ushtarake. Fatkeqësisht, dukej se liderë të tjerë politikë kosovarë, duke përfshirë ata të KLA, pak a shumë ndoqën shembullin e tij, që duhet thënë se u mbështet nga shumica e kosovarëve, duke parë rezultatin e zgjedhjeve. Të gjithë ata ishin të bindur se prania e NATO-s si një çadër, ishte një mbrojtje afatgjatë dhe e mirë ndaj Serbisë.
Në të vërtetë, nëse kishte një periudhë, kur strategjia e “të mosbërit asgjë” për sa i përket ushtrisë ishte e dëmshme, kjo ishte periudha pas fushatës së NATO-s. Kosovarët duhet ta shikonin këtë gjë si një dritare mundësish, në të cilën nuk kishte ndonjë “prani të forcave ushtarake serbe” (një nivel i vogël i pranisë së ushtrisë serbe ka ekzistuar që nga qershori i vitit 1999-të, kryesisht nga serbët e Kosovës) në Kosovë, për të krijuar kështu një ushtri që të ishte në gjendje “të mbrohej ndaj tankeve dhe armatës moderne që posedonin serbët” dhe të ishte në gjendje “t’i rezistonte me sukses ushtrisë serbe”.
Pavarësisht bllokimit të KFOR-it, krijimi i një ushtrie të tillë ishte i mundur, duke qenë se kosovarët i kishin burimet njerëzore të mjaftueshme për këtë, vetëm se nuk kishin ato materiale. Për shembull, çifutët në territorin e mandatit britanik në Palestinë, pa pasur ndonjë shtet simpatizant në zonë (si kanë kosovarët Shqipërinë, organizuan forca ushtarake (Haganah), importuan armë përtej detit, i fshehën këto armë dhe organizuan trajnime sekrete ushtarake të popullsisë, për meshkuj dhe femra. Pasi Asambleja e Përgjithshme e OKB-së votoi për krijimin e shtetit izraelit në vitin 1947-të, këto forca të krijuara u transformuan në Forcat Izraelite të Mbrojtjes dhe siguruan mbarëvajtjen e shtetit izraelit, duke zgjeruar edhe territorin, duke mundur arabët palestinesë dhe fqinjëzuar me shtetet arabe. Mund të thuhet se arsyeja kryesore për suksesin e këtyre izraelitëve ishte filozofia politike e themeluesve të saj, që është krejt e kundërta e “të mosbërit asgjë”, pasi ishte pikërisht kjo përpjekje (bashkë me luftimet e ashpra) arsyeja që çoi në mposhtjen e palestinezëve. Gjenerali Daut Haradinaj është shprehur në një intervistë të “Epokës së Re”, më 28 nëntor 2006-të: “Gjatë luftës, unë mendoja se do të na duhej kohë më e gjatë për të çliruar Kosovën, por falë ndihmës ndërkombëtare për të përzënë forcat serbe, kjo gjë u realizua më shpejt. Dhe pas luftës, unë nuk mendoja asnjëherë se do të na duhej kohë kaq e gjatë për të përmbushur qëllimin tonë- pavarësinë”.
Kjo gjë ka zgjatur kaq shumë dhe do të vazhdojë të zgjasë, pasi shqiptarët nuk kanë shënuar ende një fitore ushtarake ndaj forcave serbe, qoftë edhe duke i përzënë këto të fundit nga Kosova, apo duke mposhtur përpjekjet e Serbisë për të rifituar Kosovën. Nëse ata do të arrinin të shfuqizonin ofensivën serbe, Kosova sot do të ishte një shtet i pavarur, dhe pothuajse i njohur në mbarë botën.
Skenarët e ardhshëm dhe përgjigjet e kosovarëve për to
Nëse nën këtë term kuptohet pavarësia e Kosovës brenda kufijve ekzistues, atëherë kjo është e realizueshme vetëm si pjesë e një marrëveshjeje të gjerë për të gjitha çështjet e ngritura në ish-Jugosllavinë, në të cilën Serbia do të marrë një kompensim territorial për humbjen e Kosovës në Bosnjë-Hercegovinë (Republika Srpska - RS)
Në këtë rast, është krejt e imagjinueshme se Beogradi do të heqë dorë nga e gjithë Kosova si kusht për të marrë të gjithë Republikën Srpska, e cila është më e madhe se Kosova.
Duke marrë këtë mundësi si opsion për riorganizim territorial në zonën e ish- Jugosllavisë, duhet thënë se Bosnjë-Hercegovina nuk ka të ardhme dhe do të duhet të copëtohet, çka do të hapte rrugën për këtë shkëmbim, RS- Kosovë.
Problemi është, se do të duhet ca kohë, përpara se drejtuesit perëndimorë të realizojnë një gjë të tillë. Nga ana tjetër, ata, veçanërisht Shtetet e Bashkuara të Amerikës, nuk do të jenë të gëzuar me ndarjen e Bosnjës, se ky do të ishte një sinjal dështimi në përpjekjet e tyre që prej Dejtonit për të mbajtur këtë vend të bashkuar.
Zgjerimi i vazhdueshëm i tutelës ndërkombëtare i lejon ata të mbyllin sytë para faktit se Bosnja, siç u projektua në Dejton, është një shtet i paqëndrueshëm dhe përpara se ata të jenë komplet të vetëdijshëm për këtë (ndoshta do të jetë e nevojshme rinisja e konfliktit në Bosnjë), ata nuk do të duan të nisin një tjetër ndryshim duke realizuar ndarjen e këtij vendi.
Këtë vit, mandati i Administrimit Ndërkombëtar në Bosnjë (Zyra e Përfaqësuesit të Lartë) është shtyrë deri më 30 qershor 2008-të dhe përpara kësaj date, Komuniteti Ndërkombëtar nuk do të nisë të marrë në konsideratë opsionin e ndarjes së këtij vendi.
Në fakt, nuk pritet që kjo të ndodhë në vitin 2008-të, për shkak se që të ndodhin gjëra të tilla duhet drejtimi i amerikanëve dhe vitin tjetër ata do të jenë në zgjedhje- një kohë e papërshtatshme për iniciativat e komplikuara amerikane në botë.
Perparimi- Admin
- Numri i postimeve : 17280
Registration date : 30/04/2006 -
Re: sekret për Kosovën: Mirupafshim në luftën tjetër18
Perparimi Ven 18 Mai - 16:13
Prandaj, viti më i hershëm i mundshëm për një konferencë ndërkombëtare, gjatë së cilës do të ndodhë dhe shkëmbimi RS-Kosovë, do të ishte viti 2009-të.
Pa këtë kompensim për Serbinë, kosovarët duhet të çlirohen nga të gjitha iluzionet se Kosova do të jetë e pavarur brenda kufijve ekzisues, pavarësisht sa herë ndërkombëtarët e përsërisin se janë kundër ndarjes.
Komuniteti ndërkombëtar kundërshton ndarjen e Kosovës kryesisht për shkak të implikimeve që mund të ketë për integritetin e Maqedonisë dhe ndoshta vendeve të tjera, por shumë shpejt do të duhet ta pranojë, në mungesë të marrjes në konsideratë të mundësisë për kompensimin e Serbisë në Bosnjë.
Pyetja që shtrohet tani është, se për çfarë mund ta përdorë Kosova popullsinë serbe në veri të saj.
Sigurisht, e gjithë vlera e këtij territori është ajo për shkëmbim me luginën e Preshevës.
Serbët sigurisht që do e kundërshtojnë këtë dhe ata kanë një argument jo pa baza për një gjë të tillë, i cili mund të gjejë dhe mbështetjen e ndërkombëtarëve.
Në rast të një shkëmbimi të tillë, nuk do të ketë më minoritet shqiptar në Serbi, ndërkohë që mijëra serbë do të vazhdojnë të mbeten në autoritetin qeverisës të shqiptarëve.
Për shembull, kur u vendos një kufi mes Jugosllavisë dhe Italisë nga Fuqitë e Mëdha pas Luftës së Dytë Botërore, u zbatuan principet e balancës etnike, sipas së cilës, i njëjti numër sllavësh do të ngelej në Itali, siç do ngelej i njëjti numër italianësh në Jugosllavi.
Si rezultat, dhjetëra fshatra etnikë sllovenë, që shtriheshin buzë kufirit, mbetën në Itali, për shkak se gjeografia e bënte të pamundur, kështu ndodhi dhe me inkorporimin e qyteteve me shumicë italiane në gadishullin e Istrias.
Prandaj, argumenti serb kundër cedimit të luginës së Preshevës, si çmim për inkorporimin e disa zonave serbe në Serbi, mund të lexohet pak a shumë kështu: “Edhe pse zonat e populluara nga serbët në veri dhe në lindje të Kosovës janë të inkorporuara në Serbi, sërish shumë serbë dhe shumë prona serbe do të vazhdojnë të mbeten nën një shtet të dominuar nga shqiptarët dhe për këtë arsye lugina e Preshevës duhet të vazhdojë të mbetet nën Serbi dhe shqiptarët e Kosovës duhet të sigurojnë të drejtat e minoriteteve në shtetin e tyre, në mënyrë që të respektohen të drejtat e patriotëve të tyre në Serbi”.
Sigurisht, shqiptarët nuk janë fajtorë për këtë shpërndarje kaq diskrete gjeografike të serbëve në Kosovë. Ata nuk i kanë “vendosur” serbët në Kosovë, por ekziston një precedent ndërkombëtar për një demarkacion të tillë kundër interesave të shqiptarëve të Preshevës.
Është fakt se zonat e popullara nga serbët ngjitur me Serbinë, jo enklava të izoluara, përbëjnë dhe pengesën kryesore për një Kosovë të pavarur.
Kufiri Kosovë-Serbi ishte i njëjtë me kufirin etnik shqiptaro-serb, Serbia do ta ndrydhte pavarësinë vetëm me anë të agresionit të drejtpërdrejtë kundër një populli tjetër. Dhe zonat me popullatë serbe në Kosovë kanë kontakt territorial me Serbinë, Beogradi mund ta justifikojë agresionin si mbrojtje të banorëve të këtyre zonave për përfshirjen kundër vullnetit të tyre në një Kosovë të pavarur. Nga ana tjetër, institucionet kosovare nuk mund ta zgjerojnë pushtetin e tyre mbi këto zona, pa ftuar Serbinë në luftë.
Atëherë, çfarë duhet të bëjnë institucionet e Kosovës në javët që vijnë? Fillimisht, duhet ta njohin fatin që serbët dhe rusët kanë të drejtë, se plani i Ahtisarit në formën e tij integrale është pa jetë. Shqiptarëve tani iu duhet të ndalojnë serbët dhe rusët të mos përdorin ato pjesë të planit që janë të favorshme për ta. Rusët, duke vepruar sipas instruksioneve serbe, do të përpiqen të kalojnë në Këshillin e Sigurimit të OKB-së një rezolutë që do të konfirmojë sovranitet nominal të serbëve ndaj Kosovës (i kundërshtuar nga ish-Republika e Jugosllavisë), duke pranuar pjesët e planit të Ahtisarit të favorshme për serbët (“decentralizimin”, “zonat e mbrojtura” rreth kishave serbe etj) dhe transferimin e pushtetit të UNMIK-ut tek ICO. Një rezolutë e tillë do të jetë një zbrampsje e madhe për Kosovën dhe fitore e rëndësishme për serbët, prandaj shqiptarët duhet ta ndalojnë këtë. BE-së i duhet thënë që kosovarët nuk do të pranojnë dhe nuk bashkëpunojnë me misionin e saj, i cili do të punonte nën kornizën e sovranitetit serb dhe në rrethana të tilla, BE-ja sigurisht që nuk do të marrë përgjegjësinë e misionit të ri ndërkombëtar. Iu duhet thënë ndërkombëtarëve se kosovarët nuk do të pranojnë ose njohin asnjë ndarje administrative me mazhorancë serbe apo zona të mbrojtura në një Kosovë jo të pavarur. Me fjalë të tjera, në rast të një pamundësie për të zbatuar rezolutën që i jep Kosovës pavarësi, atëherë duhet të mbetet rezoluta 1244 dhe UNMIK-u duhet të vazhdojë punën e tij me mandatin ekzistues. Në qoftë se pyeten, se çfarë mundësie shikojnë për të dalë nga qorrsokaku, institucionet e Kosovës (privatisht, jo publikisht) duhet të sugjerojnë një konferencë ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, ku të gjendet një zgjidhje e pranueshme për gjithë rajonin (në fakt, për Kosovën dhe Bosnjën). Ndoshta, mosmarrëveshjet shqiptaro- serbe nuk mund të prodhojnë zgjidhje të pranueshme nga të dyja palët, në qoftë se çështja trajtohet e izoluar, por mund të zgjidhet, në qoftë se zgjidhet brenda një kornize rajonale. Institucionet kosovare duhet t’i garantojnë ndërkombëtarët se nuk do të ketë dhunë në Kosovë, në qoftë se mbetet status quo-ja (në qoftë se nuk kalon rezoluta kundër interesave të Kosovës), megjithatë, ata duhet ta bëjnë të qartë se nuk do të kenë më detyrime për “përkrahjen e minoritetit serb”, ndërsa historia e “standardeteve të Kosovës” në lidhje më favorizimin e serbëve ka mbaruar. Kosovarët e kanë treguar gatishmërinë e tyre për të ndihmuar “minoritetin serb” me pranimin e planit të Ahtisarit, ndërsa për realizimin e “standardeve” është e nevojshme që Kosova të dalë nga gjendja e paqartësisë. Me fjalë të tjera, Serbia dhe Rusia duhet të bëhen të ndihen fajtore për atë që do të shkojë keq në Kosovë, në rast të refuzimit të planit të Ahtisarit.
Në një të ardhme të afërt, shqiptarëve do t’iu duhet të vendosin, nëse duan të presin për riorganizimin jofunksional të Bosnjës së Dejtonit, e cila do të bëhet bashkë me zgjidhjen e çështjes së Kosovës, apo duan pavarësi më shpejt. Opsioni i parë, siç vërehet, nuk do të ndodhë para vitit 2009-të dhe, ka shumë mundësi, që të mos ndodhë më vonë se kaq, sepse Bosnja ka qenë tashmë për një kohë nën protektorat ndërkombëtar dhe vetë ndërkombëtarët duan t’i japin fund situatës së tyre. Ky riorganizim i Bosnjës nuk do të ketë efekt tjetër veç ndarjes e këtij vendi, ndërsa Serbia, duke aspiruar të zmadhohet në kurriz të Bosnjës, e cila do të detyrohet të pranojë sanksione ndërkombëtare, nuk do të jetë në gjendje t`iu bëjë rezistencë lëshimeve sinjifikative për Kosovën. Fatet e Bosnjës (boshnjakëve, në fakt) dhe Kosovës (kosovarëve) janë shumë më të lidhur seç duket nga jashtë. Ishte përvoja e Bosnjës ajo që e shtyu komunitetin ndërkombëtar të ndërhynte në Kosovë. Dëshira për të mos lejuar një Srebrenicë të re në Kosovë, kishte rol vendimtar në fushatën ajrore të NATO-s në vitin 1999-të. Në qoftë se statusi i Kosovës do të vendoset me kushte të favorshme për shqiptarët, Bosnja përsëri do të lozë rolin e saj – këtë herë për të ofruar kompensime për serbët e kështu ata do të jenë të gatshëm të bëjnë lëshime që do të mundësojnë një rezultat të tillë në Kosovë. Pritja për vitin 2009-të është e kuptueshme, sepse ka mundësi që në SHBA të kthehet në pushtet Partia Demokratike pas zgjedhjeve të 4 nëntorit (ndërrimi formal i pushtetit do të bëhet më 20 janar 2009-të), sepse amerikanët janë të lodhur nga republikanët që e kanë futur Amerikën në qorrsokak në Irak. Megjithatë, edhe pse nuk mund të thuhet se administrata e Bushit është kundër Kosovës, ka arsye të besueshme se një administratë demokrate e përbërë nga figura të administratës së Klintonit e ndofta e udhëhequr nga Hillary Klinton, do të jetë më dashamirëse ndaj Kosovës. Megjithëse administrata e Bushit dëshiron ta zgjidhë çështjen e Kosovës sa më shpejt të jetë e mundur, ka mundësi, që kur ta kuptojnë që kanë hasur në pengesa të vështira, ata thjesht do të vendosin të ruajnë status quo-në dhe ia lënë çështjen e Kosovës administratës tjetër të merret me të. Kjo është edhe më e mundshme, në qoftë se lidershipi kosovar i garanton amerikanët, se në rast status quo-je në Kosovë nuk do të ketë dhunë, por, vetëm në rast se kosovarët binden që shtyhen për t’u kthyer brenda Serbisë, gjë që mund të ndodhë, nëse kalon në Këshillin e Sigurimit një rezolutë e papranueshme. Ndoshta vizita e Bushit në Shqipëri, më 10 qershor, ofron një mundësi për t’iu dhënë siguri të besueshme liderëve kosovarë. Kjo nuk do të jetë hera parë që një qeveri shmang trajtimin e një problemi të vështirë, duke ia kaluar atë një qeverie pasardhëse. Në qoftë se kosovarët nuk duan të presin deri në vitin 2009-të dhe duan të fitojnë pavarësinë paqësisht, ose ngaqë nuk janë të përgatitur, ose të prirur për luftë, ndoshta atëherë kjo mund të bëhet duke informuar komunitetin ndërkombëtar që ata janë të gatshëm të “heqin dorë” nga disa zona me popullsi serbe në Kosovë në shkëmbim të heqjes së provizioneve që i garantojnë minoritetit serb të drejta shtesë në një Kosovë të pandarë. Për shembull, në qoftë se ndërkombëtarët i ofrojnë Serbisë aneksimin e veriut të Kosovës nën kontrollin e serbëve dhe komunën e propozuar, Ranillung, në Kosovën lindore në shkëmbim të njohjes së pavarësisë së Kosovës nga Serbia, atëherë mund të mendohet që një propozim i tillë do të ishte i pranueshëm për shumë vetë në Serbi që tani e refuzojnë planin e Ahtisarit, megjithëse ka shumë mundësi që qeveria serbe ta kundërshtojë edhe këtë propozim, megjithatë, kundërshtimi i saj, i pambështetur nga një pjesë e madhe e opinionit, nuk do të kishte të njëjtën peshë që ka tani. Sondazhet e publikuara në Serbi tregojnë se shumica e serbëve e shikojnë si të pranueshme një zgjidhje të tillë.
Ndoshta është më e mundshme që shqiptarët të bënin një marrëveshje më të favorshme, në qoftë se çështja e Kosovës zgjidhej bashkë me problemin boshnjak. Një nga liderët serbë të Kosovës, Oliver Ivanoviç, tha në një rast vitin e kaluar se shkëmbimi i Kosovës së Veriut me luginën e Preshevës mund të bëhet, vetëm nëse Republika Srpska aneksohet nga Serbia. Megjithëse shteti i Bosnjës nuk ka të ardhme, nuk është e sigurt se Serbia do të aneksojë të gjithë Republikën Srpska, sepse është e ndarë në zonën e Brko dhe shumë vetë në rajon dhe botë do të kundërshtojnë mbi bazën se një gjë e tillë do të shpërblente pastrimin etnik, që është e vërtetë. Prandaj, nuk është e sigurt se një shkëmbim i tillë do të ndodhë, ndërkohë që zgjerimi territorial i Serbisë në Bosnjë do ta detyronte Beogradin të ruante një pozicion më fleksibël ndaj Kosovës dhe për këtë arsye pritja për zgjidhjen e krizës boshnjake ka të mirat e veta.
Në qoftë se kosovarët vendosin të presin deri në 2009-tën për statusin final të Kosovës, çfarë duhet të bëhet në dy vitet e ardhshme? Detyra kryesore sigurisht është shtimi i burimeve të të gjitha llojeve. Në anën ushtarake, është koha e duhur për të nisur një program trajnimi ushtarak dhe armatimi për ta bërë ushtrinë (tani e fshehtë) të aftë të mbrojë Kosovën. Nuk ka detyrë më urgjente se sigurimi i kapaciteteve për vetëmbrojtje. Edhe nëse marrëdhëniet me Serbinë do të zgjidhen në mënyrë paqësore, armët e prapambetura do të rishiten, nëse është e nevojshme. Politikat demografike janë të dytat për nga rëndësia. Institucionet kosovare janë të detyruara të sigurojnë se pikat strategjike në kufirin me Serbinë dhe zonat e populluara nga serbët në Kosovë, në kufi me Serbinë, mbulohen në mënyrë të mjaftueshme nga prania shqiptarëve. Banorët e zhvendosur nga Mitrovica e veriut dhe të pastrehët duhet të sillen këtu. Kosova lindore është një zonë jashtëzakonisht e rëndësishme dhe institucionet kosovare po bëjnë një gabim strategjik, duke mos garantuar që rripi mes fshatit Perlepnica dhe Makresh i Ulët të banohet nga shqiptarët dhe të mos shkatërrojnë lidhjet e transportit dhe infrastrukturën që çon në zonën serbe rreth Ranillungut. Kjo zonë mund të shërbejë ose si urë bashkëpunimi, ose barrierë kundër ekspasionit serb në thellësi të Kosovës. Nga ana tjetër, skemat serbe kolonizuese në pikat strategjike (si ajo në Berivojce afër Dardanisë) duhet të luftohen pa kompromis. Dushan Prorokoviç, deputet në parlamentin serb, i përfshirë në çështjen e Kosovës, përmendi kohët e fundit mundësinë e kolonizimit serb në Dukagjin dhe Drenicë.
Ky është qëllimi i ndërtimit të rrugës mes Zubin Potokut dhe fshatit Cerkolez në komunën e Burimit. Rikthimi i serbëve dhe fanatikëve të Beogradit në lokalitete të rrethuara nga shqiptarët nuk është kundër interesave shqiptare, ndërsa rikthimi i romëve në jug të Mitrovicës do të ketë efekte negative për sigurinë, për shkak të përpjekjeve të mundshme në ardhmen që të lidhin mëhallën rome me Mitrovicën e veriut, pavarësisht lumit Ibër që i ndan. Puna e tretë më e rëndësishme është diplomacia. Megjithëse komuniteti ndërkombëtar nuk do të ketë influencë vendimtare në të ardhmen e Kosovës, miqtë jashtë gjithmonë mund të ndihmojnë për arritjen më lehtë të qëllimeve ose të ndalojnë armikun të arrijë qëllimet. Sidoqoftë, në dy vitet e ardhshme ka shumë për të bërë, në qoftë se shqiptarët vendosin të fitojnë kohë, me qëllim që të sigurojnë një marrëveshje më të favorshme krahasuar me atë që ofrohet sot.
Pa këtë kompensim për Serbinë, kosovarët duhet të çlirohen nga të gjitha iluzionet se Kosova do të jetë e pavarur brenda kufijve ekzisues, pavarësisht sa herë ndërkombëtarët e përsërisin se janë kundër ndarjes.
Komuniteti ndërkombëtar kundërshton ndarjen e Kosovës kryesisht për shkak të implikimeve që mund të ketë për integritetin e Maqedonisë dhe ndoshta vendeve të tjera, por shumë shpejt do të duhet ta pranojë, në mungesë të marrjes në konsideratë të mundësisë për kompensimin e Serbisë në Bosnjë.
Pyetja që shtrohet tani është, se për çfarë mund ta përdorë Kosova popullsinë serbe në veri të saj.
Sigurisht, e gjithë vlera e këtij territori është ajo për shkëmbim me luginën e Preshevës.
Serbët sigurisht që do e kundërshtojnë këtë dhe ata kanë një argument jo pa baza për një gjë të tillë, i cili mund të gjejë dhe mbështetjen e ndërkombëtarëve.
Në rast të një shkëmbimi të tillë, nuk do të ketë më minoritet shqiptar në Serbi, ndërkohë që mijëra serbë do të vazhdojnë të mbeten në autoritetin qeverisës të shqiptarëve.
Për shembull, kur u vendos një kufi mes Jugosllavisë dhe Italisë nga Fuqitë e Mëdha pas Luftës së Dytë Botërore, u zbatuan principet e balancës etnike, sipas së cilës, i njëjti numër sllavësh do të ngelej në Itali, siç do ngelej i njëjti numër italianësh në Jugosllavi.
Si rezultat, dhjetëra fshatra etnikë sllovenë, që shtriheshin buzë kufirit, mbetën në Itali, për shkak se gjeografia e bënte të pamundur, kështu ndodhi dhe me inkorporimin e qyteteve me shumicë italiane në gadishullin e Istrias.
Prandaj, argumenti serb kundër cedimit të luginës së Preshevës, si çmim për inkorporimin e disa zonave serbe në Serbi, mund të lexohet pak a shumë kështu: “Edhe pse zonat e populluara nga serbët në veri dhe në lindje të Kosovës janë të inkorporuara në Serbi, sërish shumë serbë dhe shumë prona serbe do të vazhdojnë të mbeten nën një shtet të dominuar nga shqiptarët dhe për këtë arsye lugina e Preshevës duhet të vazhdojë të mbetet nën Serbi dhe shqiptarët e Kosovës duhet të sigurojnë të drejtat e minoriteteve në shtetin e tyre, në mënyrë që të respektohen të drejtat e patriotëve të tyre në Serbi”.
Sigurisht, shqiptarët nuk janë fajtorë për këtë shpërndarje kaq diskrete gjeografike të serbëve në Kosovë. Ata nuk i kanë “vendosur” serbët në Kosovë, por ekziston një precedent ndërkombëtar për një demarkacion të tillë kundër interesave të shqiptarëve të Preshevës.
Është fakt se zonat e popullara nga serbët ngjitur me Serbinë, jo enklava të izoluara, përbëjnë dhe pengesën kryesore për një Kosovë të pavarur.
Kufiri Kosovë-Serbi ishte i njëjtë me kufirin etnik shqiptaro-serb, Serbia do ta ndrydhte pavarësinë vetëm me anë të agresionit të drejtpërdrejtë kundër një populli tjetër. Dhe zonat me popullatë serbe në Kosovë kanë kontakt territorial me Serbinë, Beogradi mund ta justifikojë agresionin si mbrojtje të banorëve të këtyre zonave për përfshirjen kundër vullnetit të tyre në një Kosovë të pavarur. Nga ana tjetër, institucionet kosovare nuk mund ta zgjerojnë pushtetin e tyre mbi këto zona, pa ftuar Serbinë në luftë.
Atëherë, çfarë duhet të bëjnë institucionet e Kosovës në javët që vijnë? Fillimisht, duhet ta njohin fatin që serbët dhe rusët kanë të drejtë, se plani i Ahtisarit në formën e tij integrale është pa jetë. Shqiptarëve tani iu duhet të ndalojnë serbët dhe rusët të mos përdorin ato pjesë të planit që janë të favorshme për ta. Rusët, duke vepruar sipas instruksioneve serbe, do të përpiqen të kalojnë në Këshillin e Sigurimit të OKB-së një rezolutë që do të konfirmojë sovranitet nominal të serbëve ndaj Kosovës (i kundërshtuar nga ish-Republika e Jugosllavisë), duke pranuar pjesët e planit të Ahtisarit të favorshme për serbët (“decentralizimin”, “zonat e mbrojtura” rreth kishave serbe etj) dhe transferimin e pushtetit të UNMIK-ut tek ICO. Një rezolutë e tillë do të jetë një zbrampsje e madhe për Kosovën dhe fitore e rëndësishme për serbët, prandaj shqiptarët duhet ta ndalojnë këtë. BE-së i duhet thënë që kosovarët nuk do të pranojnë dhe nuk bashkëpunojnë me misionin e saj, i cili do të punonte nën kornizën e sovranitetit serb dhe në rrethana të tilla, BE-ja sigurisht që nuk do të marrë përgjegjësinë e misionit të ri ndërkombëtar. Iu duhet thënë ndërkombëtarëve se kosovarët nuk do të pranojnë ose njohin asnjë ndarje administrative me mazhorancë serbe apo zona të mbrojtura në një Kosovë jo të pavarur. Me fjalë të tjera, në rast të një pamundësie për të zbatuar rezolutën që i jep Kosovës pavarësi, atëherë duhet të mbetet rezoluta 1244 dhe UNMIK-u duhet të vazhdojë punën e tij me mandatin ekzistues. Në qoftë se pyeten, se çfarë mundësie shikojnë për të dalë nga qorrsokaku, institucionet e Kosovës (privatisht, jo publikisht) duhet të sugjerojnë një konferencë ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë, ku të gjendet një zgjidhje e pranueshme për gjithë rajonin (në fakt, për Kosovën dhe Bosnjën). Ndoshta, mosmarrëveshjet shqiptaro- serbe nuk mund të prodhojnë zgjidhje të pranueshme nga të dyja palët, në qoftë se çështja trajtohet e izoluar, por mund të zgjidhet, në qoftë se zgjidhet brenda një kornize rajonale. Institucionet kosovare duhet t’i garantojnë ndërkombëtarët se nuk do të ketë dhunë në Kosovë, në qoftë se mbetet status quo-ja (në qoftë se nuk kalon rezoluta kundër interesave të Kosovës), megjithatë, ata duhet ta bëjnë të qartë se nuk do të kenë më detyrime për “përkrahjen e minoritetit serb”, ndërsa historia e “standardeteve të Kosovës” në lidhje më favorizimin e serbëve ka mbaruar. Kosovarët e kanë treguar gatishmërinë e tyre për të ndihmuar “minoritetin serb” me pranimin e planit të Ahtisarit, ndërsa për realizimin e “standardeve” është e nevojshme që Kosova të dalë nga gjendja e paqartësisë. Me fjalë të tjera, Serbia dhe Rusia duhet të bëhen të ndihen fajtore për atë që do të shkojë keq në Kosovë, në rast të refuzimit të planit të Ahtisarit.
Në një të ardhme të afërt, shqiptarëve do t’iu duhet të vendosin, nëse duan të presin për riorganizimin jofunksional të Bosnjës së Dejtonit, e cila do të bëhet bashkë me zgjidhjen e çështjes së Kosovës, apo duan pavarësi më shpejt. Opsioni i parë, siç vërehet, nuk do të ndodhë para vitit 2009-të dhe, ka shumë mundësi, që të mos ndodhë më vonë se kaq, sepse Bosnja ka qenë tashmë për një kohë nën protektorat ndërkombëtar dhe vetë ndërkombëtarët duan t’i japin fund situatës së tyre. Ky riorganizim i Bosnjës nuk do të ketë efekt tjetër veç ndarjes e këtij vendi, ndërsa Serbia, duke aspiruar të zmadhohet në kurriz të Bosnjës, e cila do të detyrohet të pranojë sanksione ndërkombëtare, nuk do të jetë në gjendje t`iu bëjë rezistencë lëshimeve sinjifikative për Kosovën. Fatet e Bosnjës (boshnjakëve, në fakt) dhe Kosovës (kosovarëve) janë shumë më të lidhur seç duket nga jashtë. Ishte përvoja e Bosnjës ajo që e shtyu komunitetin ndërkombëtar të ndërhynte në Kosovë. Dëshira për të mos lejuar një Srebrenicë të re në Kosovë, kishte rol vendimtar në fushatën ajrore të NATO-s në vitin 1999-të. Në qoftë se statusi i Kosovës do të vendoset me kushte të favorshme për shqiptarët, Bosnja përsëri do të lozë rolin e saj – këtë herë për të ofruar kompensime për serbët e kështu ata do të jenë të gatshëm të bëjnë lëshime që do të mundësojnë një rezultat të tillë në Kosovë. Pritja për vitin 2009-të është e kuptueshme, sepse ka mundësi që në SHBA të kthehet në pushtet Partia Demokratike pas zgjedhjeve të 4 nëntorit (ndërrimi formal i pushtetit do të bëhet më 20 janar 2009-të), sepse amerikanët janë të lodhur nga republikanët që e kanë futur Amerikën në qorrsokak në Irak. Megjithatë, edhe pse nuk mund të thuhet se administrata e Bushit është kundër Kosovës, ka arsye të besueshme se një administratë demokrate e përbërë nga figura të administratës së Klintonit e ndofta e udhëhequr nga Hillary Klinton, do të jetë më dashamirëse ndaj Kosovës. Megjithëse administrata e Bushit dëshiron ta zgjidhë çështjen e Kosovës sa më shpejt të jetë e mundur, ka mundësi, që kur ta kuptojnë që kanë hasur në pengesa të vështira, ata thjesht do të vendosin të ruajnë status quo-në dhe ia lënë çështjen e Kosovës administratës tjetër të merret me të. Kjo është edhe më e mundshme, në qoftë se lidershipi kosovar i garanton amerikanët, se në rast status quo-je në Kosovë nuk do të ketë dhunë, por, vetëm në rast se kosovarët binden që shtyhen për t’u kthyer brenda Serbisë, gjë që mund të ndodhë, nëse kalon në Këshillin e Sigurimit një rezolutë e papranueshme. Ndoshta vizita e Bushit në Shqipëri, më 10 qershor, ofron një mundësi për t’iu dhënë siguri të besueshme liderëve kosovarë. Kjo nuk do të jetë hera parë që një qeveri shmang trajtimin e një problemi të vështirë, duke ia kaluar atë një qeverie pasardhëse. Në qoftë se kosovarët nuk duan të presin deri në vitin 2009-të dhe duan të fitojnë pavarësinë paqësisht, ose ngaqë nuk janë të përgatitur, ose të prirur për luftë, ndoshta atëherë kjo mund të bëhet duke informuar komunitetin ndërkombëtar që ata janë të gatshëm të “heqin dorë” nga disa zona me popullsi serbe në Kosovë në shkëmbim të heqjes së provizioneve që i garantojnë minoritetit serb të drejta shtesë në një Kosovë të pandarë. Për shembull, në qoftë se ndërkombëtarët i ofrojnë Serbisë aneksimin e veriut të Kosovës nën kontrollin e serbëve dhe komunën e propozuar, Ranillung, në Kosovën lindore në shkëmbim të njohjes së pavarësisë së Kosovës nga Serbia, atëherë mund të mendohet që një propozim i tillë do të ishte i pranueshëm për shumë vetë në Serbi që tani e refuzojnë planin e Ahtisarit, megjithëse ka shumë mundësi që qeveria serbe ta kundërshtojë edhe këtë propozim, megjithatë, kundërshtimi i saj, i pambështetur nga një pjesë e madhe e opinionit, nuk do të kishte të njëjtën peshë që ka tani. Sondazhet e publikuara në Serbi tregojnë se shumica e serbëve e shikojnë si të pranueshme një zgjidhje të tillë.
Ndoshta është më e mundshme që shqiptarët të bënin një marrëveshje më të favorshme, në qoftë se çështja e Kosovës zgjidhej bashkë me problemin boshnjak. Një nga liderët serbë të Kosovës, Oliver Ivanoviç, tha në një rast vitin e kaluar se shkëmbimi i Kosovës së Veriut me luginën e Preshevës mund të bëhet, vetëm nëse Republika Srpska aneksohet nga Serbia. Megjithëse shteti i Bosnjës nuk ka të ardhme, nuk është e sigurt se Serbia do të aneksojë të gjithë Republikën Srpska, sepse është e ndarë në zonën e Brko dhe shumë vetë në rajon dhe botë do të kundërshtojnë mbi bazën se një gjë e tillë do të shpërblente pastrimin etnik, që është e vërtetë. Prandaj, nuk është e sigurt se një shkëmbim i tillë do të ndodhë, ndërkohë që zgjerimi territorial i Serbisë në Bosnjë do ta detyronte Beogradin të ruante një pozicion më fleksibël ndaj Kosovës dhe për këtë arsye pritja për zgjidhjen e krizës boshnjake ka të mirat e veta.
Në qoftë se kosovarët vendosin të presin deri në 2009-tën për statusin final të Kosovës, çfarë duhet të bëhet në dy vitet e ardhshme? Detyra kryesore sigurisht është shtimi i burimeve të të gjitha llojeve. Në anën ushtarake, është koha e duhur për të nisur një program trajnimi ushtarak dhe armatimi për ta bërë ushtrinë (tani e fshehtë) të aftë të mbrojë Kosovën. Nuk ka detyrë më urgjente se sigurimi i kapaciteteve për vetëmbrojtje. Edhe nëse marrëdhëniet me Serbinë do të zgjidhen në mënyrë paqësore, armët e prapambetura do të rishiten, nëse është e nevojshme. Politikat demografike janë të dytat për nga rëndësia. Institucionet kosovare janë të detyruara të sigurojnë se pikat strategjike në kufirin me Serbinë dhe zonat e populluara nga serbët në Kosovë, në kufi me Serbinë, mbulohen në mënyrë të mjaftueshme nga prania shqiptarëve. Banorët e zhvendosur nga Mitrovica e veriut dhe të pastrehët duhet të sillen këtu. Kosova lindore është një zonë jashtëzakonisht e rëndësishme dhe institucionet kosovare po bëjnë një gabim strategjik, duke mos garantuar që rripi mes fshatit Perlepnica dhe Makresh i Ulët të banohet nga shqiptarët dhe të mos shkatërrojnë lidhjet e transportit dhe infrastrukturën që çon në zonën serbe rreth Ranillungut. Kjo zonë mund të shërbejë ose si urë bashkëpunimi, ose barrierë kundër ekspasionit serb në thellësi të Kosovës. Nga ana tjetër, skemat serbe kolonizuese në pikat strategjike (si ajo në Berivojce afër Dardanisë) duhet të luftohen pa kompromis. Dushan Prorokoviç, deputet në parlamentin serb, i përfshirë në çështjen e Kosovës, përmendi kohët e fundit mundësinë e kolonizimit serb në Dukagjin dhe Drenicë.
Ky është qëllimi i ndërtimit të rrugës mes Zubin Potokut dhe fshatit Cerkolez në komunën e Burimit. Rikthimi i serbëve dhe fanatikëve të Beogradit në lokalitete të rrethuara nga shqiptarët nuk është kundër interesave shqiptare, ndërsa rikthimi i romëve në jug të Mitrovicës do të ketë efekte negative për sigurinë, për shkak të përpjekjeve të mundshme në ardhmen që të lidhin mëhallën rome me Mitrovicën e veriut, pavarësisht lumit Ibër që i ndan. Puna e tretë më e rëndësishme është diplomacia. Megjithëse komuniteti ndërkombëtar nuk do të ketë influencë vendimtare në të ardhmen e Kosovës, miqtë jashtë gjithmonë mund të ndihmojnë për arritjen më lehtë të qëllimeve ose të ndalojnë armikun të arrijë qëllimet. Sidoqoftë, në dy vitet e ardhshme ka shumë për të bërë, në qoftë se shqiptarët vendosin të fitojnë kohë, me qëllim që të sigurojnë një marrëveshje më të favorshme krahasuar me atë që ofrohet sot.
Perparimi- Admin
- Numri i postimeve : 17280
Registration date : 30/04/2006 -
Re: sekret për Kosovën: Mirupafshim në luftën tjetër18
Perparimi Ven 18 Mai - 16:19
zzzz thotë:
18 Maj 2007 @ 10:18 pm
Përderisa n’krye t’ShBA’ve asht plehna Bush me enturazhën e tij republikano-kapitalisto-kristiano-evangjelisto-islamofobe, Kosova s’ka me fitu n’donji form pavarsiet. T’jeni t’sigurt për ktë ….
Haxhi Kuçi thotë:
18 Maj 2007 @ 11:18 pm
A ka ndoje njeri qe mundet me mu pergjigje me pakes fajele ,iu kisha qen shume i mirenjohur.
1)Per çka luftoi UçK ne Kosove?
2)Per çka luftoi UçK ne Maqendoni?
3)Per çka luftoi UçMBP(ne luginen e Presheves?
Ju lutna pergjigjunu drejte e jo me rrethe e me dreqnillaqe!!!
ju pershendet
Haxhi Kuçi
18 Maj 2007 @ 10:18 pm
Përderisa n’krye t’ShBA’ve asht plehna Bush me enturazhën e tij republikano-kapitalisto-kristiano-evangjelisto-islamofobe, Kosova s’ka me fitu n’donji form pavarsiet. T’jeni t’sigurt për ktë ….
Haxhi Kuçi thotë:
18 Maj 2007 @ 11:18 pm
A ka ndoje njeri qe mundet me mu pergjigje me pakes fajele ,iu kisha qen shume i mirenjohur.
1)Per çka luftoi UçK ne Kosove?
2)Per çka luftoi UçK ne Maqendoni?
3)Per çka luftoi UçMBP(ne luginen e Presheves?
Ju lutna pergjigjunu drejte e jo me rrethe e me dreqnillaqe!!!
ju pershendet
Haxhi Kuçi
Perparimi- Admin
- Numri i postimeve : 17280
Registration date : 30/04/2006 -
Re: sekret për Kosovën: Mirupafshim në luftën tjetër18
Perparimi Ven 18 Mai - 16:22
Perparimi- Admin
- Numri i postimeve : 17280
Registration date : 30/04/2006 -
Re: sekret për Kosovën: Mirupafshim në luftën tjetër18
Perparimi Sam 19 Mai - 16:30
zzzz thotë:
18 Maj 2007 @ 11:50 pm
Haxhi asht nji gja me luftu, asht tjeter gja me fitu. Shqiptart edhe sikur t’luftojn tan jetën e tyne me serbjant, nuk jan n’gjendje me fitu pavarsin pa perkrahjen e ShBA-ve, superfuqise t’vetme n’bot. Problemi asht qi SHBA-të, per arsyt qi ceka ma nalt, nuk jan t’interesume apo nuk dojn me ja dhan pavarsinë Kosovs. Arsyetimet qi jepen per mosdhanjen e pavarsis s’Kosovs (psh: kundërshtimi i Rusisë & Serbise, “t’drejtat” e pakices serbe, mungesa e “demokratizimit” t’institucioneve kosovare etj) jan vetem arsyetime boshe t’perendimoreve.
Kemail H.Hyseni thotë:
18 Maj 2007 @ 11:56 pm
Luftuan për ti kriju hapsir politikës Shqiptare dhe Kosovare por si duket politika nuk u zgjua nga gjumi i anemikut dhe i nëpërmëkambi e harroi ata.
zog thotë:
19 Maj 2007 @ 1:02 am
Kemail, ta tha bukur tjetri, nuk mjafton te luftosh, duhet te FITOSH. liria nuk dhurohet, ajo fitohet. kam kohe qe them, asnje interes nuk shoh te europianeve po ashtu te amerikaneve per ti dhene pavaresi kosoves.
nga lufta fatkeqesisht me shume popullaritet ne europe fituan serbet (si nje popull trim qe i ben lufte sypatrembur superfuqise amerikane). kosoven do ta zvarrisin rrugeve te europes diplomatike per ta lodhur e diskredituar keqas.
Haxhi Kuçi thotë:
19 Maj 2007 @ 10:52 pm
ZZZZ
Nese mbjelle dhe korre.Dhe ke shprese optimale,kete fjale ia kam thene edhe Fehmi Aganit ne Sufreke kur e pata kritikue marveshjen e Rugoves me Sllobodani qe si ndermjetesuese ishte organizata humanitare e “shene exhidios”Dhe me tha qe ta mbylli gojen se populli shqiptar eshte lepurosh,aty ka qen Uke Bytyqi Ruzhdi Kuçi,Malush Berisha e shume te tjere.Nje ta dini se kurr nuk e kam perkrahur politiken e Rugoves sepse gjere sa ne kioskun tim votohej per pavaresin e kosoves ky ne beograd e ka neneshkrue autonomin,dhe policet shqiptar ma thyen kioskun per me mi nxene fletushkat,dhe prape ata polic ne krye te kosoves e une ne r.t.sames,ku me obliguan te uçkes ta leshoi kosoven.Nga serbet kurr nuk kam pasur frike,sepse e kam dite qe i kam armiq ,a per shqiptar qe jane ne linje me ta ,zot ti dine e vepron e nuk vonon!Po due me thene se luften e udhehoqen ish komunistet qe na piren gjakun bashk me serb,dhe prape ate ne pozita!!!Ska pavaresi,sepse une ne Rambuje nuk e kam nenshkrue rezuluten e topuzit qe kosova te mbesi pjese e serbise,por ata komandanta qe e udhehoqen luften dhe krenohen per ate lufte te fliqet!Ata qe e kane pasur njemend pavaresin ua kane qite pritat dhe jau kane rras karucin;siq deshten edhe mua,kete e dine shume ushtar,por frigohen me tregue te verteten nga krastavecet e laviret qe jane te lidheur me shkije!
Te gjithe jeni te posheter dhe frigacaka,sepse nuk po keni bythe me mu pergjigj hiq ama ju paska rrok shkula,dhe po ju vjen era edhe juve jo e mire edhe pse disa ketu me duken me njefare aftesije psiqike,por jeni ne frige,dhe mire eshte frigohunu sikur i gjori ugova dhe vdiq nga friga duke pire raki!
Edhe nje here po u beja pyetje!
1°Ku eshte kosova qe po kerceni si pleshtat e pizdavcave rrofte uçkeja?Shkurt me pas luftue uçkeja,hordhin tem ka pase nevoje me nderhyre Natoja,dhe moti para 2000vjeteve ishim komb i bashkuar e jo i shendrruar ne kombe magjupesh,si goran,musliman ashkali,boshnjak e derra e dreqen te zinje!!!Po ku dreqen ka goran komb,malsori me u ba komb,?Pastaje:musliman ku dreqen ka komb,kush dreqi eshte fshehur ne mesin e ketyre,franca po po,anglia,dhe rusija e bashke me ajmeriken,dhe turqin.
2°Ku jane shqiptaret e maqedonise?Kush eshte Ali Ahmeti?Klush i Morines dhe i Titos te gjithe partit si ne kosove,A ka qen edhe ky ne uçk ne kosove,dhe shok Fatmirin,Thaqin,Uken,Ramushin!
3°Ku mbeti lugina e Presheves,Medvegjes,dhe e Bujanocit?Per çka kastravecin luftuan?Per me hyre prape nere serbi?
Dhe po tu thote dikush se na keni tradhetue,dhe nuk keni luftue,ju kercnohen,a dhambpira qe jane keta qena!!!!!!
Une nuk e fajsoi serbin fare,por keta qena qeveritar jane shkepe neper parti te poshtera dhe manipolojne me popullin e tyre shqiptar e linja kinse sherrin serbeve!Per serb e per rusi,e dinee mire kur ne hotelin Diana,çka me ka thene akademiku dhe nobelisti rus Ivanov?Preznt ka qen Iliri kimist ushtarak nga shqiperiak,Dhe Piroja mjek.Per rus e serb sonte pavaresohet apo bashkohen trojet shqiptare por ju ore shqiptar nuk po guzoni mi meshue shpiunave e vrape ka shkau,dhe po jisni me dy kam ne gjirize
Haxhi Kuçi thotë:
19 Maj 2007 @ 11:29 pm
Vllezer te nderuar ,kerkoje ndjese qe kam perdorur disa fjale banale,por ju lutna me mirekuptoni se shpirti mu ka lodhe nga genjeshtrat e qeveritareve shqiptar ndaj popullit te tyre te roberuar neper shekuj te mallkuar.Keta qeveritar kane qene dhe prape po na sundojne tani pa serbin dhe e presin duarhapur kethimin e serbise,por drohen e kane nga ata qe ju kane vrare ma te dashurit e tyre,!Keta kane nuhatje te hatashme dhe dine me manipulue si ererat,here shtypes,here heroje,here tradhetar,dhe penje nuk i leshojn te tjereve,sepse keta i dijne mi lozur te gjitha vallet qe nga shpiuni e deri tek veteshpallja çlirimtar!!!Kush do te me kuptoi te verteten nuk di si me ua pershkrue ma mire!?
Ju pershendesi o shqiptar duke u kujtue pse flini,zgjohunu se ma mire vdekje se sa qe po jetoni ne kete mjerim te poshter qe as qeni,as derri nuk kishte durue me jetue jeten si ju!Hapni syt e veshet se kush po u genjene se po pavaresohemi ne qershor,jo ne fund te shtatorit,jo ne fund te vitit,jo ne fillim te vitit qe po na vjen!Dhe fjale pa krype,duke u lut si Remzi Kolgeci :Pashe nanat qe ju kane pjelle mos na prishni rehatin e tone se ua zgjedhim statusin dhe Rugova e morri per siper e tani u banen kolona e kolona dhe populli pa buke,dhe habiten edhe shtazet se si populli durone qeveritaret shqiptar jo vetem te manipuloi me statusin e genjeshtarve per pavaresi,por duke ja pire gjakun ma zi se shkau,por jo bre shkau kurr nuk me ka rreh,pos sa here kam shkrue per republiken e kosoves,shqiptaret qeveritar ma kane regjur lekuren dhe serbet banin seri,dhe tani keta qena me thone se a shkau e ka pase politike a shkau nanen ua shkerdheft,!Po mire e tani kush eshte duke e qeveris kosoven?Ju jeni ore qena,por tani pa shkaun dini se keni pervoje,ku edhe tana shtatet i mesuat me na genjyer!Si ju po na genjeni edhe shtete qe jane nja 170 shtete i mesuat me genjyer!Rane shqiptaret qeveritar ish komunista e prishen tane boten ja shtinen ujin nere kembe te bythes,dhe vetem kur ti dele flaka ane e mbane botes!
Lufta e trete do te filloi ne Kosove kysmet ehamdyrilahilahi inallah-amin.
Mos harroni se binlladenin e ka rrite amerika,dhe dollar e ka mush ate,per mi pague tjeret me ba si tu rekumandohet!
Rrofte binlladeni,rrofte amerika,rrofte vatikani keta e kane boten ne dore i treti
18 Maj 2007 @ 11:50 pm
Haxhi asht nji gja me luftu, asht tjeter gja me fitu. Shqiptart edhe sikur t’luftojn tan jetën e tyne me serbjant, nuk jan n’gjendje me fitu pavarsin pa perkrahjen e ShBA-ve, superfuqise t’vetme n’bot. Problemi asht qi SHBA-të, per arsyt qi ceka ma nalt, nuk jan t’interesume apo nuk dojn me ja dhan pavarsinë Kosovs. Arsyetimet qi jepen per mosdhanjen e pavarsis s’Kosovs (psh: kundërshtimi i Rusisë & Serbise, “t’drejtat” e pakices serbe, mungesa e “demokratizimit” t’institucioneve kosovare etj) jan vetem arsyetime boshe t’perendimoreve.
Kemail H.Hyseni thotë:
18 Maj 2007 @ 11:56 pm
Luftuan për ti kriju hapsir politikës Shqiptare dhe Kosovare por si duket politika nuk u zgjua nga gjumi i anemikut dhe i nëpërmëkambi e harroi ata.
zog thotë:
19 Maj 2007 @ 1:02 am
Kemail, ta tha bukur tjetri, nuk mjafton te luftosh, duhet te FITOSH. liria nuk dhurohet, ajo fitohet. kam kohe qe them, asnje interes nuk shoh te europianeve po ashtu te amerikaneve per ti dhene pavaresi kosoves.
nga lufta fatkeqesisht me shume popullaritet ne europe fituan serbet (si nje popull trim qe i ben lufte sypatrembur superfuqise amerikane). kosoven do ta zvarrisin rrugeve te europes diplomatike per ta lodhur e diskredituar keqas.
Haxhi Kuçi thotë:
19 Maj 2007 @ 10:52 pm
ZZZZ
Nese mbjelle dhe korre.Dhe ke shprese optimale,kete fjale ia kam thene edhe Fehmi Aganit ne Sufreke kur e pata kritikue marveshjen e Rugoves me Sllobodani qe si ndermjetesuese ishte organizata humanitare e “shene exhidios”Dhe me tha qe ta mbylli gojen se populli shqiptar eshte lepurosh,aty ka qen Uke Bytyqi Ruzhdi Kuçi,Malush Berisha e shume te tjere.Nje ta dini se kurr nuk e kam perkrahur politiken e Rugoves sepse gjere sa ne kioskun tim votohej per pavaresin e kosoves ky ne beograd e ka neneshkrue autonomin,dhe policet shqiptar ma thyen kioskun per me mi nxene fletushkat,dhe prape ata polic ne krye te kosoves e une ne r.t.sames,ku me obliguan te uçkes ta leshoi kosoven.Nga serbet kurr nuk kam pasur frike,sepse e kam dite qe i kam armiq ,a per shqiptar qe jane ne linje me ta ,zot ti dine e vepron e nuk vonon!Po due me thene se luften e udhehoqen ish komunistet qe na piren gjakun bashk me serb,dhe prape ate ne pozita!!!Ska pavaresi,sepse une ne Rambuje nuk e kam nenshkrue rezuluten e topuzit qe kosova te mbesi pjese e serbise,por ata komandanta qe e udhehoqen luften dhe krenohen per ate lufte te fliqet!Ata qe e kane pasur njemend pavaresin ua kane qite pritat dhe jau kane rras karucin;siq deshten edhe mua,kete e dine shume ushtar,por frigohen me tregue te verteten nga krastavecet e laviret qe jane te lidheur me shkije!
Te gjithe jeni te posheter dhe frigacaka,sepse nuk po keni bythe me mu pergjigj hiq ama ju paska rrok shkula,dhe po ju vjen era edhe juve jo e mire edhe pse disa ketu me duken me njefare aftesije psiqike,por jeni ne frige,dhe mire eshte frigohunu sikur i gjori ugova dhe vdiq nga friga duke pire raki!
Edhe nje here po u beja pyetje!
1°Ku eshte kosova qe po kerceni si pleshtat e pizdavcave rrofte uçkeja?Shkurt me pas luftue uçkeja,hordhin tem ka pase nevoje me nderhyre Natoja,dhe moti para 2000vjeteve ishim komb i bashkuar e jo i shendrruar ne kombe magjupesh,si goran,musliman ashkali,boshnjak e derra e dreqen te zinje!!!Po ku dreqen ka goran komb,malsori me u ba komb,?Pastaje:musliman ku dreqen ka komb,kush dreqi eshte fshehur ne mesin e ketyre,franca po po,anglia,dhe rusija e bashke me ajmeriken,dhe turqin.
2°Ku jane shqiptaret e maqedonise?Kush eshte Ali Ahmeti?Klush i Morines dhe i Titos te gjithe partit si ne kosove,A ka qen edhe ky ne uçk ne kosove,dhe shok Fatmirin,Thaqin,Uken,Ramushin!
3°Ku mbeti lugina e Presheves,Medvegjes,dhe e Bujanocit?Per çka kastravecin luftuan?Per me hyre prape nere serbi?
Dhe po tu thote dikush se na keni tradhetue,dhe nuk keni luftue,ju kercnohen,a dhambpira qe jane keta qena!!!!!!
Une nuk e fajsoi serbin fare,por keta qena qeveritar jane shkepe neper parti te poshtera dhe manipolojne me popullin e tyre shqiptar e linja kinse sherrin serbeve!Per serb e per rusi,e dinee mire kur ne hotelin Diana,çka me ka thene akademiku dhe nobelisti rus Ivanov?Preznt ka qen Iliri kimist ushtarak nga shqiperiak,Dhe Piroja mjek.Per rus e serb sonte pavaresohet apo bashkohen trojet shqiptare por ju ore shqiptar nuk po guzoni mi meshue shpiunave e vrape ka shkau,dhe po jisni me dy kam ne gjirize
Haxhi Kuçi thotë:
19 Maj 2007 @ 11:29 pm
Vllezer te nderuar ,kerkoje ndjese qe kam perdorur disa fjale banale,por ju lutna me mirekuptoni se shpirti mu ka lodhe nga genjeshtrat e qeveritareve shqiptar ndaj popullit te tyre te roberuar neper shekuj te mallkuar.Keta qeveritar kane qene dhe prape po na sundojne tani pa serbin dhe e presin duarhapur kethimin e serbise,por drohen e kane nga ata qe ju kane vrare ma te dashurit e tyre,!Keta kane nuhatje te hatashme dhe dine me manipulue si ererat,here shtypes,here heroje,here tradhetar,dhe penje nuk i leshojn te tjereve,sepse keta i dijne mi lozur te gjitha vallet qe nga shpiuni e deri tek veteshpallja çlirimtar!!!Kush do te me kuptoi te verteten nuk di si me ua pershkrue ma mire!?
Ju pershendesi o shqiptar duke u kujtue pse flini,zgjohunu se ma mire vdekje se sa qe po jetoni ne kete mjerim te poshter qe as qeni,as derri nuk kishte durue me jetue jeten si ju!Hapni syt e veshet se kush po u genjene se po pavaresohemi ne qershor,jo ne fund te shtatorit,jo ne fund te vitit,jo ne fillim te vitit qe po na vjen!Dhe fjale pa krype,duke u lut si Remzi Kolgeci :Pashe nanat qe ju kane pjelle mos na prishni rehatin e tone se ua zgjedhim statusin dhe Rugova e morri per siper e tani u banen kolona e kolona dhe populli pa buke,dhe habiten edhe shtazet se si populli durone qeveritaret shqiptar jo vetem te manipuloi me statusin e genjeshtarve per pavaresi,por duke ja pire gjakun ma zi se shkau,por jo bre shkau kurr nuk me ka rreh,pos sa here kam shkrue per republiken e kosoves,shqiptaret qeveritar ma kane regjur lekuren dhe serbet banin seri,dhe tani keta qena me thone se a shkau e ka pase politike a shkau nanen ua shkerdheft,!Po mire e tani kush eshte duke e qeveris kosoven?Ju jeni ore qena,por tani pa shkaun dini se keni pervoje,ku edhe tana shtatet i mesuat me na genjyer!Si ju po na genjeni edhe shtete qe jane nja 170 shtete i mesuat me genjyer!Rane shqiptaret qeveritar ish komunista e prishen tane boten ja shtinen ujin nere kembe te bythes,dhe vetem kur ti dele flaka ane e mbane botes!
Lufta e trete do te filloi ne Kosove kysmet ehamdyrilahilahi inallah-amin.
Mos harroni se binlladenin e ka rrite amerika,dhe dollar e ka mush ate,per mi pague tjeret me ba si tu rekumandohet!
Rrofte binlladeni,rrofte amerika,rrofte vatikani keta e kane boten ne dore i treti
Perparimi- Admin
- Numri i postimeve : 17280
Registration date : 30/04/2006 -
Sujets similaires» Dialogu, “top sekret” edhe për presidenten
» Selman Kadria ,nanen shkine,sekret shqiptare !Kuku.
» Komandant Xhezairi ne sherbimin sekret gjerman
» Raporti sekret për trafikim organesh (2003)
» luften ne ballkan e organizoj
» Selman Kadria ,nanen shkine,sekret shqiptare !Kuku.
» Komandant Xhezairi ne sherbimin sekret gjerman
» Raporti sekret për trafikim organesh (2003)
» luften ne ballkan e organizoj
:: sport
Page 1 sur 1
Permission de ce forum:
Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum