Aishe Gervalla,Bajram Kurti me Avdi Ibrahim qetnikun ne foto

Ne jemi vllazën e motra, ne kemi të njëjtën nanë që i falim gjakun, djersën dhe jetën tonë, PARTINË. Kur shokët e partisë
Unë jam plakë qorre nga të dy sytë, por shof e ndjej me sytë e zemrës se sa mbarë e mirë po shkojnë punët nëpër malci.
E bash sot në ditëlindjen tande po due me të tregue se kurr ma të gëzueme se kam ndie veten, megjithëse e kam nji plagë në zemër.
Kam pas nji vajzë të vetme. Dile i thojshin, por rinia e thërriste Dilicë. Nuk ish mbushë as tri vjet që ishte çlirue Shqipnia e disa banda kriminelsh silleshin këtyre anëve. Dilica e eme u çue e shkoi e para vullnetare në hekurudhën e parë të rinisë. Ajo ia kishte falë zemrën partisë dhe u ba ushtare e saj. Simbas kanunit, – atij i humbtë fara, – Dilicën e kishim fejue qysh në djep, por kur ajo u kthye nga hekurudha, më tha: “Loke, unë atë burrë që më keni fejue qysh fëmi nuk e marr, se jo vetëm që nuk e due, por ai asht edhe kulak e kulakët janë armiq”. Sokolesha e nanës nuk u tremb, por u çoi fjalë “miqve” se fejesa asht prishë. Na kërcënuen krushqia, na shau prifti e pat edhe asi fshatarësh që ma quejtën Dilicën të pandershme. Ime bijë nuk u ndal, por me shokët e terrenit vazhdoi punën ma me guxim për me luftue zakonet, me ua hapë syt e mendt jo vetëm cucave, por edhe burrave, se ajo në kuvend shumë herë ua kalonte edhe disa burrave. Mue të shkretës më dridhej zemra, por Dilica më jepte guxim tue më thanë: “Nanë, mos u tut, kena partinë të fortë e ajo asht në rrugë të drejtë.” Por anmiqt e popullit, si Gjon Marka Gjoni e shokë, që dojshin me na lanë gjithmonë në terr e me mbajtë gjithmonë të shtypun e nën kambë gruan shqiptare, e dënuen Dilicën se “ka prish kanunin.” Isht