vraniqi

Perparimi Mer 9 Déc - 16:56

Pajtimi i kundërshtive Si përgjigje kërkesës së Shefki Muqa dhe Halil Krasniqi e meqë ishte shqetësuese paraqitja, po në të njëjtin teren, e dy njësiteve: “Lisi” dhe “Çeliku 50“; i shoqëruar nga: Bislimi, Azemi dhe Enveri, kisha ndihmuar në pajtimin e kundërshtive dhe tejkalimin e mosmarrëveshjeve në mes të tyre, ndërsa që këtë e kisha bërë në bisedë me Feim Bala dhe Ukë Bytyqi. “Ikja” nga shtëpia dhe qëndrimi në popull Aty ku isha, me mua ishin gjithmonë Shefki Muqa dhe njerëz të tjerë me autoritet e që gëzonin respekt, e si të ftuar, edhe këshilltarët e mi. Për këtë, se ku gjendesha, e dinin vetëm shokët e mi: Bislimi, Azemi dhe Enveri, për kontakte pune, për të marrë detyra.pas ofensivës serbe të shtatorit ’98,

Ibrahimi, fillimisht kishte menduar se po e njihnin se ishte prindi im, ndërsa që unë isha tepër i kërkuar e që më pas, pas ofensivës serbe të shtatorit ’98,

në kërkim timin, secili prej tyre, do të mbante edhe fotografin time dhe do të pyeste se ku gjendej terroristi, Skender Basha, por ja që në këtë kohë dhe në këtë rast nuk ishte kështu. Sapo e kishin nxjerrë nga autobusi e deri sa po e pyetnin për gazetën dhe shkrimet e pamjet fotografike në të, pa humbur kohë kishte reaguar madje ashpër vozitësi i autobusit, Zhika, duke i qortuar zëshëm pse po merreshin me këtë njeri të vjetër, aq më tepër që po e dinin se ai këtë gazetë e kishte blerë, në trafikë, diku në qendër të Suharekës, e që në këtë rast policët serb nuk ishin zgjatur më shumë dhe e kishin lëshuar këtë burrë. Të përmendë se, Komandant Sadiku, po këshillohej me burrin e këtij vendi, Haxhi Zyba, dhe që zyrtarisht e kishte këshilltarë të tij, por që se di se a po takohej shpesh herë me të, ngase Haxhiun s’po e lejonte shëndeti i lig të lëvizte mjaftueshëm.Oferta të largonim familjet tona nga këtu Shqetësimi i madh e krejt i arsyeshëm që kishin vëllezërit tanë për ne e veçanërisht për anëtarët e familjeve tona këtu, përkatësisht shqetësimi i vëllezërve të Bislimit, Azemit dhe Mustafës me vëllezërit e tij; kishte bërë që ata të tregojnë interesim dhe gatishmëri të kalonin të gjithë anëtarët e familjeve tona në Perëndim, në Zvicër...Një ditë para se të fillonte kjo ofensivë, do të shohim autokolonë nga makineri, e ndryshme, ushtarake që “koka” i kishte mbërri në Shirokë, kurse “bishti” ende si dukej në Qafë të Duhlës..Besim Baraliu, po merrej me hapje rrugësh madje, me shumë, të tilla që i duheshin lagjes së tij duke shfrytëzuar..Për të qenë ironia edhe më e madhe, me këta dezertor s’po merrej ..kush, e vet ata po bëheshin sikur vërtetë s’kishte ndodhë gjë, bile s’po njihnin rrezikun dhe po silleshin lirshëm ngado nëpër zona të kontrolluara nga serbët ku ndonjëri prej tyre edhe do të pësoj duke u bërë rob lufte. Gjëra krejt të pazakonta për rrethanat e luftës dhe gjendjen në ekstrem të rëndë kur duhej shumë sy- çelësi. Nuk thuhet mëkot se trimat vetëm një herë e shijojnë vdekjen, kurse këta dezertor frikacak po vdisnin çdo ditë nga pak. Kur jam këtu s’mund të mos përmendë se e gjith kjo ishte rezultat i ndikimit politik të LDK- së e cila edhe më pas gjatë gjithë kohës së luftës për njerëzit e saj në UÇK po ndante paga të rregullta mujore. Që të mos iu kthehem sërish gjërave, të përmend se: Unë, s’kisha pasur as fërkimin më të vogël me te, ndërsa që po më kërcënonte, në bisedë me shokët e tij, “prapa shpine”, se herën tjetër do të më përzinte nga objekti i Komandës së Batalionit II, në Budakovë, ngase siç po thoshte, unë, i isha bërë i tepërt aty meqë po shkoja shpesh herë, kurse s’po i jepja para, ndërkaq që, unë, krejt këtë e kisha të lehtë meqenëse fati e kishte dashur që ai s’po kërkonte nga unë, drejtpërsëdrejti, asgjë,

Kështu, deri në ditën e tretë të ofensivës së parë serbe kundër nesh, në atë të shtatorit ’98. Këtë ditë, sapo kishte përfunduar e tëra e kësaj ofensive e kur ishim ulur të pushonim e të hanim mishin e fërguar sjellë “dhuratë” nga fshati Vraniq, të cilit ende si ishin shuar flakët, ndërsa që po të mbyste tymi dhe kundërmimi i shkrumbit nga krejt çka ishte djegur në të gjatë tri ditëve të shkuara, e meqë s’po mund t’ia duroja llafet krejt shkapërderdhur; Si përgjigje në njërën nga gjithë ato që po thoshte e në lidhje me “luftën e madhe” që, sipas tij, e kishim bërë, isha shprehur se: Deri më tani vetëm e kemi ndezë zjarrin e luftës e dhashë Zoti që luftën ta bëjmë pas këtej, ndërsa që këtë, gjatë gjithë kohës së luftës më pas, do ta komentojë së shtrembëruari sikur, unë, paskësha thënë se ne jemi ata që i vumë zjarr e që e dogjëm Kosovën, kurse me këtë ishte përpjekur të shërbehej edhe në angazhimin e tij, madje haptas, por gjithë herë prapa shpinës sime, të më bëhej pengesë në emërimin tim Nihmës komandant i Komandant Tahir Sinani në Zonën Operative të Pashtrikut. ndërsa që ushtarët po na plagoseshin e vriteshin mes vete nga mos disiplina dhe nga pakujdesia e tyre e tepruar si dhe nga përdorimi i gabuar i armëve meqë pjesa dërmuese ishin të rinj dhe s’kishin ndonjë përvojë ose s’kishin bërë shërbim ushtarak, kurse që këta të plagosur dhe të plagosur të tjerë meqë s’po trajtoheshin në vende të sigurta për jetën e tyre detyroheshin që me gjithë rrezikun të gjejnë mundësi shërimi në Prishtinë e kudo tjetër..Qafë të Duhlës ku po përforconim në vazhdimësi njësinë e komandant “Guri” e të komandant “Kumanova” në luftimet e tyre të rregullta, gati të përditshme; Si dhe te “Guri i Kuq“, në “Qafa e Rokopeqit” dhe te “Guri i Dollocit” ku po luftohej herë pas here, por që luftimet ishin të shpeshta.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Fillimi i veprimeve luftarake Më 27. shtator, që në mëngjes ndihej erë baroti ngase kishin filluar veprime luftarake. Se do të veprohej dhunshëm, si kudo tjetër, u pa nga djegiet që filluan në fund të fshatit Savrovë, me të filluar këto veprime. Normalisht që kisha zgjedhur të jam në Vraniq. Krejt në mëngjes, me të filluar këto veprime, Sedat (Xhemajl) Muqa ishte i pari që kishte ardhur te unë dhe po më pyeste nëse bënte që me kamerën e tij të incizonte ç’po ndodhte, ndërsa që unë e kisha falënderuar dhe i isha shprehë mirënjohës për idenë por edhe për punën kaq të madhe që do të bënte; kurse isha shprehë se ndoshta do të jetë puna më e mirë që do të mund të bënim. Për fat të keq, për arsye të shumta që mund ti supozojë, meqë Sedati ishte zënë e marrë rob lufte, s’kishte mundë të bëjë punën e tij, ose që do ti dëmtohet materiali.njerëzit evakuoheshin me tepër maturi, ngadalë dhe mençur. Ishin tepër solidarë me njëri tjetrin, ndihmoheshin dhe përkraheshin mes vete. Bashkë dhe njëkohësisht me popullatën e këtushme po tërhiqeshin edhe banorët shqiptarë të Popolanit. Ipor më lutën të mos shtija më, nga oborri im me: top pa dridhje, minahedhës e armatim tjetër të rëndë.

Faqe 77
unë s’po shtija nga asnjë lloj arme dhe se si kisha ato, më pyetën nëse: Shefki Muqa po shtinte nga Quka me “kallash”? Kjo, për ta fajësuar atë, më pas, për “incidentin“; Mund të merret me mend, në kohën kur sapo kishin filluar granatimet, ndërsa forca serbe s’shihnim gjëkundi, këta po përmendnin të shtëna me “kallash”, e nga ku? Nga “Quka” që po digjej nga breshri municioni e predhash të shumta që s’po lenin gurë mbi gurë. Ashtu krejt qetë, i luta të ishin më serioz e që veprimin e tyre t’ia përshtatnin rrethanave, dhe u ndamë. Digjeshin radhazi të gjitha shtëpitë dhe objektet përcjellëse;u zgjodha komandant; S’lehej kotec pulash pa djegur. Ishte e rëndë, sidomos, ulërima e qenve dhe pallja e lopëve që po digjeshin.Siç e njoha, kom.Reshati, bukurinë e shpirtit e kishte edhe më të madhe se bukurinë fizike që i kishte dhuruar natyra.

Të vrarët ishin: Hafir Elshani e Milaim Bugari ndërsa i plagosuri, njeri nga pak civilët që ishin me ta. Meqë këta civil ishin kthyer në njësi, kishim zhvilluar një “hetim” të shpejtë, ndërsa flitej për rezistencë, të suksesshme, të këtyre djemve për të mbrojtur këta civil, por jo edhe për të mbrojtur vetën.vije mish i pjekur “nga fshati”, të cilin na e kishte përgatitur e dërguar Bahrije (Osman) Basha dhe bukë e nxehtë nga familjet “furrtare” që kishim aty. Në gjendjen që ishim, veçmas ky mish i pjekur që kishte ardhur “nga fshati” do të na ushqejë e edhe do të na shërojë shpirtërisht...ishte pyetur për “terroristin” Skender Basha, veçanërisht ishin pyetur se çka ka bërë Skenderi me dorën e tij. TBurim Elshanit nga Suhareka

pos Milaimit dhe Hafirit që kishin rënë në përpjekje e në ballafaqim me forcat armike; ishte vrarë edhe Burim Elshani nga Suhareka, i cili ishte plagosur nga granatat e para të rëna në fshatin Vraniq, derisa po ndihmonte popullatën të evakuohej nga fshati, e të cilin më pas popullata po përpiqej ta mjekonte dhe e kishte strehuar në gjirin e sajë; Ndërsa edhe pse i plagosur dhe pa armë në dorë, forcat serbe e kishin ekzekutuar në mënyrë klasike dhe tepër dhunshëm bashkë me të tjerë që ishin civil.

por e dinim se ishin të udhëhequra nga kryekriminelët serb: Mishkoviqi, që ishte Shef i Njësisë së Shërbimit të Sigurimit Shtetërorë në Suharekë, dhe Milan Shipka që ishte Komandant në Stacionin Policorë në Suharekë, që të dy të njohur për dhunën sistematike që kishin ushtruar edhe më parë mbi popullatën shqiptare duke qenë se ishin bartës të pushtetit serb këtu për vite e dekada me radhë. Shqiptarë të vrarë e të masakruar në ofensivën serbe,Shtëpia, sado që i ishte vënë zjarri, nuk ishte djegur, ndërsa aty gjeta gjithë anëtarët e familjes sime. Në shoqëri me mua dhe vëllanë tim, ishin Azem Kolgeci dhe Bislim Muqa. Në interesimin tonë se ku mund të ishin familjet e tyre, nga anëtarë të familjes sime kuptuam se s’dinin gjë të keqe për ta, kurse meqenëse këtyre iu ishin djegur shtëpitë, mund të ishin në fshatin Korishë ku kishin familje me të cilat ishin në miqësi të përhershme.

Thjeshtë mendonin se na kishin lënë, qëllimshëm, për një trajtim të veçantë në të ardhmen, ngase ishim tepër në sy të tyre, pasi që në të kaluarën e para kësaj lufte, familja jonë ishte bastisur shtatë herë, ndërsa unë isha,marrë në polici shtatë herë, paraburgosur tri herë e dënuar dy herë dhe isha dënuar më shumë se pesë vite burg të cilat siç thuhet i kisha mbajt e vuajt “birë më birë”, këtu në Kosovë e në Bosnjë - Hercegovinë, kurse s‘isha penduar asnjëherë dhe s’kisha heqë dorë për asnjë moment nga qëllimet e mia e as s’kisha pushuar aktivitetin tim me shokët për tu çliruar nga robëria serbe e për ta bashkuar kombin. Babai im, Ibrahimi, ishte marrë e torturuar dy herë në stacionet policore në Mushtishtë e në Suharekë,

Gurbardhi i Malishevës, kurse kishte ardhur i shoqëruar nga Xhemajli Kastrati “Xhema”, Latif Krasniqi ”Lata”, nga Fadil Qitaku nga Skenderaj i Drenicës dhe nga Shemsedin Bajrami “Shema” nga Ferizaji.

Bashkë me detyrën të formonim këto Shtabe Civile të Mbrojtjes, nga Ukë Bytyqi, kishim marrë edhe udhëzime se si ta bënim këtë, ndërsa që kjo pos të tjerash do të jetë detyrë dhe përgjegjësi e imja

Do ndodhë të vritet një zyrtarë komunal serb, i fshatit Sopijë, në Suharekë e në shenjë hakmarrje dhe për të shfryrë mllefin forca të shumta serbe, nga më të ndryshme, kishin filluar fushatë terrori mbi popullatën shqiptare. Fillimisht krejt të tërbuar kishin bërë masakër në familje të Berishve në Suharekë kngaqë serbi s’po na e mësynte, ndërsa çfarëdo lënie e pozicioneve tona dhe veprimi ynë kudo me aksione ose frontalisht duke hyrë në vendbanime do t thoshte luftë fyt a fyt me serbin,Bashkë me z. Ukë Bytyqi e Hysen Gegën jemi në komp. e parë te kom. Izet Buzhala në D. të Epërme. I prezantova zotërinjtë dhe fillimisht ia dhashë fjalën z. Ukë Bytyqi. *Kom.Izeti përmendë mungesën e veshmbathjes e si pasojë e kësaj thotë se i është rrezikuar shëndeti ushtarëve. kom. i njësitit special z. Xhafer Kabashi. Ftesës iu përgjigjëm. Në këtë, halla Rrushe, shumë mençur, ua kthen: “O ja q... qeni nënën Haxhiut tim”.

http://www.pashtriku.org/ngarkimet/dokumentet/Skender%20Basha%20si%20e%20beme%20luften%202.pdf

Perparimi Sam 12 Déc - 4:51

vraniqi

vraniqi

Re: vraniqi