Janulla Rrapi biografi e shkurter dhe vuajtje
:: sport
Page 1 sur 1
Janulla Rrapi biografi e shkurter dhe vuajtje
Perparimi Mar 25 Juil - 3:41
Janulla Rrapi a partagé sa photo.
20 janvier · New York, États-Unis ·
Te falenderoj Facebook qe me kujton diten e vdekjes te bashkeshortit tim, baban e femijve Renaton, Viktorian dhe nipcen e vogel Marius . Gori dy ditë para vdekjes së tij, shpërtheu në lot në shtratin e tij në spital dhe me tha: " E ndjej qe nuk do jetoj me, prandaj dua te te jap nje keshille : beju e forte , qendro prane femijve dhe unë gjithmon do te jem pran jush"
Ai është në rrezet e dritës çdo ditë, vitet kalojne dhe ai eshte pran nesh dhe te gjith te afermit , miq e shok qe e kan dashur shume ..Zoti ju bekofte te gjithve ..
Janulla Rrapi
20 janvier 2016 · New York, États-Unis ·
E nderuara, e respektuara miqesia ime ..
Kane kaluar shume vite nga ajo dite e trishtuar e 20 Janarit 1977..
Zoti me vullnetin e tij e mori lart ne qiell bashk...
Afficher la sui
20 janvier · New York, États-Unis ·
Te falenderoj Facebook qe me kujton diten e vdekjes te bashkeshortit tim, baban e femijve Renaton, Viktorian dhe nipcen e vogel Marius . Gori dy ditë para vdekjes së tij, shpërtheu në lot në shtratin e tij në spital dhe me tha: " E ndjej qe nuk do jetoj me, prandaj dua te te jap nje keshille : beju e forte , qendro prane femijve dhe unë gjithmon do te jem pran jush"
Ai është në rrezet e dritës çdo ditë, vitet kalojne dhe ai eshte pran nesh dhe te gjith te afermit , miq e shok qe e kan dashur shume ..Zoti ju bekofte te gjithve ..
Janulla Rrapi
20 janvier 2016 · New York, États-Unis ·
E nderuara, e respektuara miqesia ime ..
Kane kaluar shume vite nga ajo dite e trishtuar e 20 Janarit 1977..
Zoti me vullnetin e tij e mori lart ne qiell bashk...
Afficher la sui
Perparimi- Admin
- Numri i postimeve : 17280
Registration date : 30/04/2006 -
Janulla Rapi
Perparimi Mar 25 Juil - 3:46
Janulla Rrapi
Renaton, Viktorian dhe nipcen e vogel Marius
Me falni miqesia ime e shtrenjte, qe nuk munda tju pergjigjesha nje per nje.. shpirti im eshte i plagosur, mosha ben te veten .. djali im ka tre jave ne shtrat .. Nula me thote , s\kam fuqi nuk ndjehem mire.. Ahh c\tju them..ilacet e shumta vite me radhe kan bere punen e tyre..I lutem Zotit per c\do dite e per c\do nate ..
Nene Teresa thoshte :Një fjalë e mirë mund të jetë e shkurtër dhe e lehtë për të folur, por jehona e tyre janë me të vërtetë të pafundme. Prandaj dhe une ju falenderoje me gjith shpirt te gjithve per fjalet e embla ne urimet tuaja per ditelindjen time .. Perëndia ju ka në mbajtjen e tij, unë ju kam në zemrën time përgjithmonë edhe kur te shkoje ne jeten e perjetshme ..
Respekt & mirnjohje pa fund per ju dhe familjet tuaja shume te cmuara te bekuara nga Zoti..Amen..
Renaton, Viktorian dhe nipcen e vogel Marius
Me falni miqesia ime e shtrenjte, qe nuk munda tju pergjigjesha nje per nje.. shpirti im eshte i plagosur, mosha ben te veten .. djali im ka tre jave ne shtrat .. Nula me thote , s\kam fuqi nuk ndjehem mire.. Ahh c\tju them..ilacet e shumta vite me radhe kan bere punen e tyre..I lutem Zotit per c\do dite e per c\do nate ..
Nene Teresa thoshte :Një fjalë e mirë mund të jetë e shkurtër dhe e lehtë për të folur, por jehona e tyre janë me të vërtetë të pafundme. Prandaj dhe une ju falenderoje me gjith shpirt te gjithve per fjalet e embla ne urimet tuaja per ditelindjen time .. Perëndia ju ka në mbajtjen e tij, unë ju kam në zemrën time përgjithmonë edhe kur te shkoje ne jeten e perjetshme ..
Respekt & mirnjohje pa fund per ju dhe familjet tuaja shume te cmuara te bekuara nga Zoti..Amen..
Dernière édition par Perparimi le Mer 26 Juil - 10:24, édité 1 fois
Perparimi- Admin
- Numri i postimeve : 17280
Registration date : 30/04/2006 -
Re: Janulla Rrapi biografi e shkurter dhe vuajtje
Perparimi Mar 25 Juil - 3:46
Si është historia e jetës suaj?
Në vitin 1977 më vdiq burri dhe më la dy fëmijë jetimë, djalin 13 vjeç Renaton, dhe vajzën e vogël 3 muajshe. Me shumë sakrifica u mundova t‘i rrisja, t‘i edukoja e t‘i bëja me shkollë. Që nga mëngjesi e deri në darkë, punoja shitëse ushqimore e megjithatë, isha e lumtur me fëmijët e mi. Djali në Liceun Artistik për violinë dhe vajza në Shkollën e Baletit. Renatoja kishte pasur dhe një talent tjetër të fshehur, aktrimin. Kinostudioja e zgjodhi për të luajtur në disa filma si: “Gunat përmbi telat”, “Tinguj lufte” dhe “Mësonjëtorja”. Është pikërisht ai djaloshi i pëllumbave, që në skenën e filmit vritet nga turqit, për të mbrojtur mësonjëtoren. E megjithatë, violina, filmi dhe dashuria do të shënonin çastet e bukura të jetës së Renatos, e më pas për të dhe për mua do të vijonin vuajtjet dhe shkatërrimi. Fati ynë i keq ishte se ne jetonim shumë afër me shtëpinë e Kadaresë. Një ndjenjë dashurie e pastër, për të cilën Renatoja, në moshën 18 -vjeçare do të provonte rrahjet, torturat psikologjike, internimin, burgimin dhe së fundi, mbylljen në Spitalin Psikiatrik të Elbasanit me kurë të detyruar, ku qëndroi për një kohë të gjatë. I vetmi faj i tij ishte se dashuroi vajzën e Ismail Kadaresë.
Si nisën problemet për ju?
Gjithçka filloi në një nate dimri. Kisha derdhur në arkë, lekët e dyqanit dhe po kthehesha në shtëpi, ku gjeta Gresën me djalin tim, të ulur në divan dhe rrinin shumë të mërzitur. “Çfarë keni mo Renato, më thoni çfarë ka ndodhur?”. Unë isha mësuar me ta, se ajo vinte shumë herë dhe i gënjente ata, duke iu thënë se do të fle te shoqja e ngushtë, më duket, në mos gaboj, te Majlinda Turdiu. Epo më në fund Gresa tha: “Thuaja ti sat`ëme!”. Më dha numrin e telefonit të shtëpisë së saj dhe unë shkova direkt tek hotel “Peza”, t’i telefonoja Helenës, të vinte e të bisedonim si nënë që ishte për këtë hall. Erdhi menjëherë me një shall të bardhë, që kishte mbuluar gjysmën e fytyrës, e enjtur nga heqja e një dhëmballe. Kur mori vesh për gjendjen e vajzës dhe kur pa konditat tona të shtëpisë që nuk i pëlqyen, u ngri në vend, megjithatë, ajo më tha mua: “Hajde nesër në shtëpi të bisedosh me Ismailin, se ai është babai dhe ai vendos për gjithçka”. Ashtu e lamë, unë do të shkoja të nesërmen kur do mbaroja nga puna. Por pas asaj nate, filloi skenari i përgatitur prej tyre dhe për mua e tim bir rrodhën ngjarje të tmerrshme. Kur arrita, derën e hapi Ismaili, atje gjeta një shoqe të Helenës, Lili Zhejin, një punonjës të Ministrisë së Brendshme, Vladimir Meçen dhe Helenën. Ismaili, në fillim më futi në dhomën e tij të punës. Menjëherë sa hyje, të binte në sy një fotografi e madhe, ku kishte dalë ai me Enver Hoxhën dhe vajzën e tij Gresa. Filloi duke thënë i qetë se e mori vesh këtë histori dhe kishte biseduar me vëllain e tij, Shahinin që ishte mjek, se kishte mundësi që mos të kishte ndodhur shtatzania. E shikova një herë dhe mendova, se çfarë mashtruesi kisha përpara. Ia ktheva përgjigjen duke i thënë: “Shko o Ismail! E di që për ju është e rëndë, por ata janë të rinj dhe do ta ndërtojnë jetën e tyre më së miri, në qoftëse i ndihmoni dhe ju”. Sa i thashë kështu, u egërsua e më shikonte si një bishë e egër. Në këtë kohë hyn Helena dhe më merr në kuzhinë. Vladimir Meçja, një servil i regjur, nis duke më bërtitur e duke më thënë: “Po ti moj, do të bësh krushqi me Ismail Kadarenë, që e njeh gjithë bota, mos harro se je mbesë kulaku, një dajë të burgosur në Burrel 25 vjet, një tjetër të arratisur,… ik moj qërohu! Ke dhe surrat të flasësh me Ismail Kadarenë; lëreni rehat të shkruajë materialin që i duhet për pleniumin!”. Fillova t’i përgjigjesha se vërtet isha mbesë e kulakut, i cili me pasurinë e tij ndihmoi luftën Nacionalçlirimtare, një dajë i arratisur me emrin Leonidha Gjoni, iku se ligji partizan, me urdhër të Mehmet Shehut (mik familjar i Kadaresë), atë natë do ta pushkatonte, për të vetmen arsye që nuk la të dilte partizane të fejuarën, Eftiqi Zaho. Ndërsa tjetri që ishte në burg, vetëm se i tha një mikut, i cili ishte spiun: Unë në ato kohë përpara bridhja me kalë në këto fusha.
-Çfarë ndodhi më vonë në shtëpinë e Ismailit?
Mbas gjithë këtyre debateve, bie zilja e telefonit dhe i nderuari Ismail më thotë: “Merre pak telefonin se është për ju”. Ishte një farë Neshat Tozaj dhe më tha: “Do ikësh andej moj prostitutë, apo të dërgojmë policinë të të nxjerrë përjashta”. O Zot, thashë, çfarë tmerri dhe deri ku arrin kjo kulturë e këtyre njerëzve që mbahen intelektualë të mëdhenj, që në publik ishin aq të respektuar dhe anasjelltas, me mua po silleshin me skenarë të turpshme si harbut, e kriminelë të regjur. Megjithatë, u bëra gati për të dalë kur u hap dera, u vërsulën nja 6 a 7 policë e duke më tërhequr prej krahu me forcë, me ato duar prej hekuri duke më thënë: “Do vish në polici me ne. Je e arrestuar se ke hyrë me zor në shtëpinë e deputetit Kadare”. “Ore njerëz, a jeni në vete për këto që thoni, ky bashkë me të shoqen më ftuan në shtëpi, ej”. Por dhe mua më hipi gjaku në tru nga dhimbja e krahëve që më tërhiqeshin sikur të isha një kafshë, por as donin t’ia dinin. Me shkelma e grushte më nxorën dhe nëpër shkallë ku më mbeti njëra këpucë ju thashë: “More Ismail Kadare, o kriminel, o mik i Mehmet Shehut e Enver Hoxhës që ke në duar gurin dhe arën.” Njerëzit e komshinjtë si Dritëro Agolli, besoj se e kanë dëgjuar dhe parë nga penxheret gjithë këtë skandal?! Ismaili më përgjigjej: “Vazhdo, vazhdo të shikosh se ç’do të bëj.” Më mbajtën në rajon të policisë numër 3 gjithë natën, duke më bërë presione: “Ti, një copë shitëse kërkon të bësh krushqi me I. Kadarenë. Po vazhduat do shikosh se ç’do t’ju bëjmë, burg ose internim do të keni. E more vesh.” E bjer ku të dhemb. Në mëngjes më liruan, shkova në shtëpi, u përqafova me fëmijët e mi, të cilët dhe ata tërë natën s`kishin fjetur. Dy ditë pas atij takimi në shtëpinë e Kadaresë më erdhi thirrja për në gjyq, ku akuzohesha se kisha dhunuar banesën e deputetit dhe shkrimtarit të madh. Kadare, do të përdorte kundër nesh jo vetëm emrin, por dhe miqtë e tij me pozitë, duke filluar që nga drejtori i Policisë së Tiranës, Hajredin Shyti, Komiteti i Partisë, e deri tek ministri i Brendshëm, Hekuran Isain, për të përfunduar në majën më të lartë të shtetit shqiptar, tek çifti Hoxha. Akuza që më bëhej ishte ajo e “fyerjes” së deputetit. Më dënuan me punë korrektore për 11 muaj, duke më mbajtur gjysmën e rrogës. Kadare kishte urdhëruar që të më fusnin në burg, por shpëtimi më erdhi nga një letër që i drejtova Enver Hoxhës. I shkruajta se çfarë po më bënin mua vetëm sepse isha nëna e Renatos, djalit që dashuronte me gjithë zemër vajzën e Kadaresë dhe pas kësaj ai ndërhyri. Duke e parë se ishte një dënim i padrejtë, Enver Hoxha i dha urdhër Aranit Çelës, kryetarit të Gjykatës, dhe ai e uli dënimin në 3 muaj. Kështu u ktheva prapë në punë, në dyqanin ushqimor ku unë punoja. Por Ismail Kadareja nuk u kënaq me kaq. Djalin ma përjashtuan nga shkolla, ndërsa e thërrisnin në polici e në hetuesi herë pas here, duke e sharë edhe para vajzës, të dashurës së tij. E rrihnin në mënyrë të pamëshirshme dhe me fjalët më banale: një këmbë ia vinin në bark me ato këpucë që i mbanin me gozhda, e me këmbën tjetër i binin në kokë, duke e gjakosur. “More rrugaç, do heqësh dorë ti nga kjo vajzë, apo do që të të bëjmë të vdekur”. Vajza e shikonte dhe vetëm qante, duke thënë: “Nuk më vjen më zor, se unë e dua!”.
Paskal Milo: Kadare duhet t’i kërkojë falje Renatos
Në një prononcim të tij, kreu i PDS Paskala Milo është shprehur se: “Nuk është këtu qëllimi që të bëj biografinë time, se në të ka dhe mjaft momente të bukura njerëzore në ato kohë, por për ta këshilluar edhe njëherë, nëse pranon, zotin Kadare, që të mos luajë me ndjenjat dhe jetën e njerëzve, se ofendon një numër të madh prej tyre që kanë vuajtur, por që e kanë lexuar e respektuar si shkrimtar. Unë gjeta forcë e kurajo që i fala persekutorët e familjes sime, ndërsa shkrimtari komunist, Kadare, asnjëherë nuk gjeti moralin, që të paktën të heshte për bamirësit dhe protektorët e tij. Aq më tepër t‘i kërkonte falje Janullës dhe Renatos së gjorë, që nuk është një histori e nxjerrë nga “Uzina e ndryshkur e ish-policisë së fshehtë shqiptare”, sikurse përpiqet ta fshehë Kadare, por një sjellje makabre, që duhet t‘i gërryejë ndërgjegjen për tërë jetën”.Kështu e mbyll ligjëratë e tij zoti Milo.
Ndërsa në lidhje me Helena Kadarenë, Janulla thotë se, ajo organizoi kurthin e madh në shtëpinë e saj, duke e ftuar Janullën për të diskutuar mbi dashurinë e të rinjve dhe pastaj thirri policët që e rrahën me grushte dhe shkelma në kokë. “Zoti vonon, por nuk harron”, shprehet ajo në fund të kësaj interviste, ku tregon edhe shumë detaje të veçanta nga jeta në Amerikë.
– Lexuesit e shumtë duan të dinë se si është gjendja aktuale shëndetësore e djalit tuaj, Renato Rrapit. A mund të na e thoni me pak fjalë nëse gjendja e tij është në përmirësim apo në avancimin e diagnozës?
Gjendja e djalit është më e mirë, ndjenja e frikës i është larguar në saj të përkujdesjes të doktorëve amerikanë. Çdo ditë i bie violinës, duke interpretuar pjesë të zgjedhura nga Paganini, Mozarti, Bethoveni, etj. Por nga malli që ka për Shqipërinë, shikon kanalet e ndryshme televizive… Jam e gëzuar që ndihet më mirë. Me këtë rast falenderoj qeverinë amerikane për ndihmën e madhe që na ka dhënë.
– Një pyetje tjetër që duam t’ju bëjmë, ka të bëjë me përballimin e shpenzimeve të ilaçeve për Renaton. Si arrini që t’i përballoni ato?
Ne nuk shpenzojmë asgjë. Këtu të gjitha i ka falas, ilaçet, ushqimet dhe një pjesë të qirasë na e paguan shteti.
– Gjatë kësaj periudhe, a keni pasur ndonjë kontakt me shkrimtarin Ismail Kadare, ose me ndonjë të afërm të tij dhe cili ka qenë reagimi i Kadaresë pas botimit të librit tuaj në lidhje me ngjarjen?
Vetëm një herë kam pas kontakt duke shkëmbyer email për të na ndihmuar për pensionin e djalit, që qeveria shqiptare nuk ja ka dhënë. Jeta e djalit nuk ka të paguar.
– Si e priti Kadareja kërkesën tuaj?
U zhgënjeva se na gënjeu. Më tha që do na ndihmonte. Por kjo ishte hipokrizi. Nga ky njeri, çfarë nuk pret!?
– Tani që kanë kaluar shumë vite, a keni menduar ndonjëherë se kjo tragjedi, apo dramë mund të shmangej, nëse do të ndodhte në këtë periudhë? Dhe a e lidhni dramën personale të familjes suaj me barbarinë e sistemit komunist?
Për mua në këtë kohë nuk ndodhin për arsye se është një vend i lirë e demokratik. Vajza, ose djali kur dashurohen me njeri tjetrin nuk kanë pengesa nga qeveria. Nuk ka internime dhe tortura. Kurse në sistemin komunist këto ekzistonin. Atëherë vetëm një fjalë e Kadaresë më bën djalin të paaftë për gjithë jetën e tij. Djalin tim pa fat dhe që s’arriti të dashurojë një vajzë tjetër dhe të gëzoja dhe unë nipër ose mbesa.
– Si e konceptojnë qytetarët e SHBA, tragjedinë e familjes suaj. Pra, çfarë mendojnë ata për internimin e një familjeje për shkak se djali juaj ra në dashuri me një vajzë. A ju duket atyre e çuditshme kjo gjë?
Unë kam shumë miq dhe mikesha amerikane. Është një popull i sinqertë, i pastër në shpirt, nuk dinë të gënjejnë dhe nuk dinë të mashtrojnë. Atyre u duket e çuditshme se si një prind arrin dhe lejon të abortojë një fëmijë të pafajshme. Nuk e lanë të shohë dritën e diellit. Këtu, djalin ma respektojnë shumë. Në fakt, ai qysh i vogël ka pasur një sjellje shumë të edukuar. Ai skuqet kur dëgjon nganjëherë fjalë me fjalor të ulët… Më kujtohet në vitin 1990, në Ambasadën Amerikane në Athinë e panë djalin dhe nuk i bënë asnjë pyetje. Vetëm më pyetën mua: “Me sa policë ju internuan”? Dhe mua m’u kujtuan që na rrethuan shtëpinë me 40 policë dhe shumë të tjerë civilë. Më rrëshqitën lotët dhe të gjithë u prekëm… Konsullja amerikane na tha: “Mos qani, Amerika do ju ndihmojë për të gjitha dhe për djalin do kujdeset në mënyrë të veçantë…”. Na paguan avionin për të katër që ishim aty: unë, vajza, djali dhe motra. Një pritje të jashtëzakonshme nga populli amerikan, aq më tepër ku morën vesh dhe historinë… Doktorët, sa e panë e shtruan në spital dhe nga analizat që nuk i dolën mirë, kishte një hije të zezë në tru. Kjo ishte pasojë nga të rrahurat e policisë. Kur i binin me ato këpucët me gozhdë në kokë. Ata ishin vërtetë, kriminelë të pashpirt.
– A keni tentuar ndonjëherë të komunikoni me ndonjë nga pjesëtarët e familjes së Kadaresë, përfshi këtu edhe vajzën e tyre?
Jo, nuk do doja kurrë. Sa për vajzën, ajo nuk ka faj. Ishte në moshë të vogël, 17 vjeçare dhe nga frika e të atit nuk kundërshtoi. Ndofta dhe i mohoi, por unë nuk i vë asnjë faj asaj vajze..
– A ka shfaqur Kadareja ndonjë shenjë ndjese pas traumës që pësoi familja juaj për shkak të kësaj ngjarjeje?
Përkundrazi. Ai është munduar vetëm që të hakmerret. Ëndrrat lindën tek unë dhe fëmijët e mi bashkë me diellin, po me të, ato shpejt perënduan duke na hequr nga fytyra jonë të vetmen dhuratë të shpirtit, buzëqeshjen.
– Sipas jush, cili është roli i shokut të Kadaresë, Neshat Tozajt, në gjithë këtë histori?
Po ju paraqes ca pjesë të intervistës dhe gazetës Metropol nga Neshat Tozaj.
Neshati ndjesë pastë ka qenë mik tepër i ngushtë me Kadarenë. Gjithmonë në mbrëmje bënin xhiron nga bulevardi deri te Universiteti. Në këtë intervistë ai shpalos një literaturë të turpshme. Falsifikime e shpifje nga më të ndryshmet për mua dhe për djalin. Në këtë intervistë, Tozaj thoshte midis të tjerave: “Ndërsa disa, për disfatat në jetën e tyre, duan të bëhen interesantë nëpër gazeta, ca të tjerë bëjnë fajtor vetë Zotin, që kanë dalë dëshmitarë të sigurimit të shtetit kundër ca grave të mjera sovjetike të ndara nga burrat. Ca të tjerë bëjnë fajtorë jo aq Zotin sa diktaturën komuniste, që duke qenë hetues i kanë kapur në flagrancë me të pandehurat e tyre”. Jo, Zoti nuk është fajtor, zonja apo edhe zotërinj. Diç ka ndodhur në jetën tuaj, diç që nuk e keni menaxhuar mirë (siç thonë sot). Një shoqëri që u kthehet e u rikthehet të tilla gjërave, një shoqëri që si kafshë ripërtyp, nuk mund të jetë në rregull. Këto kohë Kadareja ka qenë nga më të sulmuarit, mbase pas Enver Hoxhës dhe shpesh kam menduar, pse ka ndodhur kështu? I pari mendim që më vjen ndërmend është se “burrat e shquar dhe gratë e bukura janë objekt të përgojimit”. Ky zotëri Neshat thoshte që nuk na kanë internuar me vendim të Komisionit të Internim Dëbimit, por fati im është që gazeta “Panorama” i nxori vendimin e Internimit për t’i ardhur në ndihmë Kadaresë në kundërshtim me ligjin… Po ku ka ligj, kur Kadareja e hapi dosjen time dhe të tijën e ka zhdukur…
– Ku qëndron faji i Nexhmije Hoxhës në vendimin e internimit tuaj?
Faji i znj. Nexhmije ishte shumë i madh dhe kriminal… Ajo në atë kohë bënte ligjin, por ajo s’kishte shpirt nëne. Më kujtohet kur ne ishim në internim. Atëhere në Tiranë, unë kisha vetëm motrën dhe vajzën e vogël 7 vjeç, të cilën nuk e morëm me vete, se na thanë oficerët e ministrisë kur na internuan. Në orën 6.00 të mëngjesit na rrethuan shtëpinë me 40 a më shumë policë, me automatikë për arsye se na dhanë një zyrë të dezhurnit të vogël 2 me 3 metra pa banjë dhe pa ujë. Disave prej tyre u erdhi keq, se kishte edhe njerëz me zemër të mirë. Motra ime i shkruan një letër Nexhmijes si Kryetare e Frontit, të na e falnin dënimin. Përgjigja e saj nëpërmjet sekretares Hejdije Xhango, ishte kjo: “Besoj se ju e dini se kush është Ismail Kadare. Ne vumë nderin e tij në vend, ata të dy të mundohen të punojnë mirë dhe do kthehen kur të mbushin dënimin që e kanë deri 5 vjet. Ne ju bëmë një të mirë, vajzën e vogël nuk e internuam… Dhe ata që janë me vite në internim janë mësuar dhe punojnë”. Kështu i shkruante Nexhmija, motrës sime… Po të ishte djali i saj, çfarë mund të bënte ajo. Shpirtzeza, e veja e Enverit
– Sipas jush, cili ka qenë qëndrimi i Helena Kadaresë ndaj lidhjes së djalit tuaj me vajzën e saj?
I thonë një fjale popullore: “Më thuaj me kë rri, të të them se kush je”. Mua dhe motrën time, ajo na ka kërcënuar duke na thënë: “Po nuk hoqi dorë djali, nga vajza ime, ju do ta shihni se kush është Ismail Kadare”… Ajo nuk ishte e kënaqur për internimin tonë, por donte dhe ju lut ministrit të Brendshëm, Hekuran Isait të na burgosnin, mua dhe djalin. Hetuesia nuk e pranoi se nuk kishin se si ta justifikonin këtë burgim… Një nënë pa shpirt dhe intrigante kurdisi takimin tim me Ismailin në shtëpinë e saj, për të diskutuar se çdo të bënin me vajzën që ishte 6 muajshe shtatzanë… Kur vajta menjëherë thirrën policinë nga telefonata që i bëri Kadareja, Neshat Tozajt, ku kishte dezhurnin në Ministri të Brendshme. Ishte oficer i rojes… Në sy të Helenës, Ismailit, dhe disa të tjerëve policët më hoqën zvarrë duke më rënë me grushta dhe shkelma… Nuk ju besoja syve për këtë sjellje barbare. “Ah, moj Helenë,- thosha – të besova ty, moj e pabesë”.
– Sot, Kadareja kërkon hapjen e dosjeve për shkrimtarët. Cili është mendimi juaj për propozimin e tij?
Në vitin 1977 më vdiq burri dhe më la dy fëmijë jetimë, djalin 13 vjeç Renaton, dhe vajzën e vogël 3 muajshe. Me shumë sakrifica u mundova t‘i rrisja, t‘i edukoja e t‘i bëja me shkollë. Që nga mëngjesi e deri në darkë, punoja shitëse ushqimore e megjithatë, isha e lumtur me fëmijët e mi. Djali në Liceun Artistik për violinë dhe vajza në Shkollën e Baletit. Renatoja kishte pasur dhe një talent tjetër të fshehur, aktrimin. Kinostudioja e zgjodhi për të luajtur në disa filma si: “Gunat përmbi telat”, “Tinguj lufte” dhe “Mësonjëtorja”. Është pikërisht ai djaloshi i pëllumbave, që në skenën e filmit vritet nga turqit, për të mbrojtur mësonjëtoren. E megjithatë, violina, filmi dhe dashuria do të shënonin çastet e bukura të jetës së Renatos, e më pas për të dhe për mua do të vijonin vuajtjet dhe shkatërrimi. Fati ynë i keq ishte se ne jetonim shumë afër me shtëpinë e Kadaresë. Një ndjenjë dashurie e pastër, për të cilën Renatoja, në moshën 18 -vjeçare do të provonte rrahjet, torturat psikologjike, internimin, burgimin dhe së fundi, mbylljen në Spitalin Psikiatrik të Elbasanit me kurë të detyruar, ku qëndroi për një kohë të gjatë. I vetmi faj i tij ishte se dashuroi vajzën e Ismail Kadaresë.
Si nisën problemet për ju?
Gjithçka filloi në një nate dimri. Kisha derdhur në arkë, lekët e dyqanit dhe po kthehesha në shtëpi, ku gjeta Gresën me djalin tim, të ulur në divan dhe rrinin shumë të mërzitur. “Çfarë keni mo Renato, më thoni çfarë ka ndodhur?”. Unë isha mësuar me ta, se ajo vinte shumë herë dhe i gënjente ata, duke iu thënë se do të fle te shoqja e ngushtë, më duket, në mos gaboj, te Majlinda Turdiu. Epo më në fund Gresa tha: “Thuaja ti sat`ëme!”. Më dha numrin e telefonit të shtëpisë së saj dhe unë shkova direkt tek hotel “Peza”, t’i telefonoja Helenës, të vinte e të bisedonim si nënë që ishte për këtë hall. Erdhi menjëherë me një shall të bardhë, që kishte mbuluar gjysmën e fytyrës, e enjtur nga heqja e një dhëmballe. Kur mori vesh për gjendjen e vajzës dhe kur pa konditat tona të shtëpisë që nuk i pëlqyen, u ngri në vend, megjithatë, ajo më tha mua: “Hajde nesër në shtëpi të bisedosh me Ismailin, se ai është babai dhe ai vendos për gjithçka”. Ashtu e lamë, unë do të shkoja të nesërmen kur do mbaroja nga puna. Por pas asaj nate, filloi skenari i përgatitur prej tyre dhe për mua e tim bir rrodhën ngjarje të tmerrshme. Kur arrita, derën e hapi Ismaili, atje gjeta një shoqe të Helenës, Lili Zhejin, një punonjës të Ministrisë së Brendshme, Vladimir Meçen dhe Helenën. Ismaili, në fillim më futi në dhomën e tij të punës. Menjëherë sa hyje, të binte në sy një fotografi e madhe, ku kishte dalë ai me Enver Hoxhën dhe vajzën e tij Gresa. Filloi duke thënë i qetë se e mori vesh këtë histori dhe kishte biseduar me vëllain e tij, Shahinin që ishte mjek, se kishte mundësi që mos të kishte ndodhur shtatzania. E shikova një herë dhe mendova, se çfarë mashtruesi kisha përpara. Ia ktheva përgjigjen duke i thënë: “Shko o Ismail! E di që për ju është e rëndë, por ata janë të rinj dhe do ta ndërtojnë jetën e tyre më së miri, në qoftëse i ndihmoni dhe ju”. Sa i thashë kështu, u egërsua e më shikonte si një bishë e egër. Në këtë kohë hyn Helena dhe më merr në kuzhinë. Vladimir Meçja, një servil i regjur, nis duke më bërtitur e duke më thënë: “Po ti moj, do të bësh krushqi me Ismail Kadarenë, që e njeh gjithë bota, mos harro se je mbesë kulaku, një dajë të burgosur në Burrel 25 vjet, një tjetër të arratisur,… ik moj qërohu! Ke dhe surrat të flasësh me Ismail Kadarenë; lëreni rehat të shkruajë materialin që i duhet për pleniumin!”. Fillova t’i përgjigjesha se vërtet isha mbesë e kulakut, i cili me pasurinë e tij ndihmoi luftën Nacionalçlirimtare, një dajë i arratisur me emrin Leonidha Gjoni, iku se ligji partizan, me urdhër të Mehmet Shehut (mik familjar i Kadaresë), atë natë do ta pushkatonte, për të vetmen arsye që nuk la të dilte partizane të fejuarën, Eftiqi Zaho. Ndërsa tjetri që ishte në burg, vetëm se i tha një mikut, i cili ishte spiun: Unë në ato kohë përpara bridhja me kalë në këto fusha.
-Çfarë ndodhi më vonë në shtëpinë e Ismailit?
Mbas gjithë këtyre debateve, bie zilja e telefonit dhe i nderuari Ismail më thotë: “Merre pak telefonin se është për ju”. Ishte një farë Neshat Tozaj dhe më tha: “Do ikësh andej moj prostitutë, apo të dërgojmë policinë të të nxjerrë përjashta”. O Zot, thashë, çfarë tmerri dhe deri ku arrin kjo kulturë e këtyre njerëzve që mbahen intelektualë të mëdhenj, që në publik ishin aq të respektuar dhe anasjelltas, me mua po silleshin me skenarë të turpshme si harbut, e kriminelë të regjur. Megjithatë, u bëra gati për të dalë kur u hap dera, u vërsulën nja 6 a 7 policë e duke më tërhequr prej krahu me forcë, me ato duar prej hekuri duke më thënë: “Do vish në polici me ne. Je e arrestuar se ke hyrë me zor në shtëpinë e deputetit Kadare”. “Ore njerëz, a jeni në vete për këto që thoni, ky bashkë me të shoqen më ftuan në shtëpi, ej”. Por dhe mua më hipi gjaku në tru nga dhimbja e krahëve që më tërhiqeshin sikur të isha një kafshë, por as donin t’ia dinin. Me shkelma e grushte më nxorën dhe nëpër shkallë ku më mbeti njëra këpucë ju thashë: “More Ismail Kadare, o kriminel, o mik i Mehmet Shehut e Enver Hoxhës që ke në duar gurin dhe arën.” Njerëzit e komshinjtë si Dritëro Agolli, besoj se e kanë dëgjuar dhe parë nga penxheret gjithë këtë skandal?! Ismaili më përgjigjej: “Vazhdo, vazhdo të shikosh se ç’do të bëj.” Më mbajtën në rajon të policisë numër 3 gjithë natën, duke më bërë presione: “Ti, një copë shitëse kërkon të bësh krushqi me I. Kadarenë. Po vazhduat do shikosh se ç’do t’ju bëjmë, burg ose internim do të keni. E more vesh.” E bjer ku të dhemb. Në mëngjes më liruan, shkova në shtëpi, u përqafova me fëmijët e mi, të cilët dhe ata tërë natën s`kishin fjetur. Dy ditë pas atij takimi në shtëpinë e Kadaresë më erdhi thirrja për në gjyq, ku akuzohesha se kisha dhunuar banesën e deputetit dhe shkrimtarit të madh. Kadare, do të përdorte kundër nesh jo vetëm emrin, por dhe miqtë e tij me pozitë, duke filluar që nga drejtori i Policisë së Tiranës, Hajredin Shyti, Komiteti i Partisë, e deri tek ministri i Brendshëm, Hekuran Isain, për të përfunduar në majën më të lartë të shtetit shqiptar, tek çifti Hoxha. Akuza që më bëhej ishte ajo e “fyerjes” së deputetit. Më dënuan me punë korrektore për 11 muaj, duke më mbajtur gjysmën e rrogës. Kadare kishte urdhëruar që të më fusnin në burg, por shpëtimi më erdhi nga një letër që i drejtova Enver Hoxhës. I shkruajta se çfarë po më bënin mua vetëm sepse isha nëna e Renatos, djalit që dashuronte me gjithë zemër vajzën e Kadaresë dhe pas kësaj ai ndërhyri. Duke e parë se ishte një dënim i padrejtë, Enver Hoxha i dha urdhër Aranit Çelës, kryetarit të Gjykatës, dhe ai e uli dënimin në 3 muaj. Kështu u ktheva prapë në punë, në dyqanin ushqimor ku unë punoja. Por Ismail Kadareja nuk u kënaq me kaq. Djalin ma përjashtuan nga shkolla, ndërsa e thërrisnin në polici e në hetuesi herë pas here, duke e sharë edhe para vajzës, të dashurës së tij. E rrihnin në mënyrë të pamëshirshme dhe me fjalët më banale: një këmbë ia vinin në bark me ato këpucë që i mbanin me gozhda, e me këmbën tjetër i binin në kokë, duke e gjakosur. “More rrugaç, do heqësh dorë ti nga kjo vajzë, apo do që të të bëjmë të vdekur”. Vajza e shikonte dhe vetëm qante, duke thënë: “Nuk më vjen më zor, se unë e dua!”.
Paskal Milo: Kadare duhet t’i kërkojë falje Renatos
Në një prononcim të tij, kreu i PDS Paskala Milo është shprehur se: “Nuk është këtu qëllimi që të bëj biografinë time, se në të ka dhe mjaft momente të bukura njerëzore në ato kohë, por për ta këshilluar edhe njëherë, nëse pranon, zotin Kadare, që të mos luajë me ndjenjat dhe jetën e njerëzve, se ofendon një numër të madh prej tyre që kanë vuajtur, por që e kanë lexuar e respektuar si shkrimtar. Unë gjeta forcë e kurajo që i fala persekutorët e familjes sime, ndërsa shkrimtari komunist, Kadare, asnjëherë nuk gjeti moralin, që të paktën të heshte për bamirësit dhe protektorët e tij. Aq më tepër t‘i kërkonte falje Janullës dhe Renatos së gjorë, që nuk është një histori e nxjerrë nga “Uzina e ndryshkur e ish-policisë së fshehtë shqiptare”, sikurse përpiqet ta fshehë Kadare, por një sjellje makabre, që duhet t‘i gërryejë ndërgjegjen për tërë jetën”.Kështu e mbyll ligjëratë e tij zoti Milo.
[size=30]Janulla Rrapi: Si më preu në besë Helena Kadare, policët më torturuan në shtëpinë e Ismailit[/size]
Kohët e fundit Kadareja na premtoi për të na ndihmuar lidhur me pensionin e djalit tim të sëmurë, Renato Rrapi, por ai na mashtroi, madje mund të na ketë penguar me qëllim për të na bërë keq”. Kështu u shpreh dje, për gazetën “Sot”, Janulla Rrapi, nëna e djaloshit të njohur prej të gjithëve, si njeriu që u sakrifikua dhe u internua vetëm për shkak se dashuronte vajzën e shkrimtarit Ismail Kadare.Ndërsa në lidhje me Helena Kadarenë, Janulla thotë se, ajo organizoi kurthin e madh në shtëpinë e saj, duke e ftuar Janullën për të diskutuar mbi dashurinë e të rinjve dhe pastaj thirri policët që e rrahën me grushte dhe shkelma në kokë. “Zoti vonon, por nuk harron”, shprehet ajo në fund të kësaj interviste, ku tregon edhe shumë detaje të veçanta nga jeta në Amerikë.
– Lexuesit e shumtë duan të dinë se si është gjendja aktuale shëndetësore e djalit tuaj, Renato Rrapit. A mund të na e thoni me pak fjalë nëse gjendja e tij është në përmirësim apo në avancimin e diagnozës?
Gjendja e djalit është më e mirë, ndjenja e frikës i është larguar në saj të përkujdesjes të doktorëve amerikanë. Çdo ditë i bie violinës, duke interpretuar pjesë të zgjedhura nga Paganini, Mozarti, Bethoveni, etj. Por nga malli që ka për Shqipërinë, shikon kanalet e ndryshme televizive… Jam e gëzuar që ndihet më mirë. Me këtë rast falenderoj qeverinë amerikane për ndihmën e madhe që na ka dhënë.
– Një pyetje tjetër që duam t’ju bëjmë, ka të bëjë me përballimin e shpenzimeve të ilaçeve për Renaton. Si arrini që t’i përballoni ato?
Ne nuk shpenzojmë asgjë. Këtu të gjitha i ka falas, ilaçet, ushqimet dhe një pjesë të qirasë na e paguan shteti.
– Gjatë kësaj periudhe, a keni pasur ndonjë kontakt me shkrimtarin Ismail Kadare, ose me ndonjë të afërm të tij dhe cili ka qenë reagimi i Kadaresë pas botimit të librit tuaj në lidhje me ngjarjen?
Vetëm një herë kam pas kontakt duke shkëmbyer email për të na ndihmuar për pensionin e djalit, që qeveria shqiptare nuk ja ka dhënë. Jeta e djalit nuk ka të paguar.
– Si e priti Kadareja kërkesën tuaj?
U zhgënjeva se na gënjeu. Më tha që do na ndihmonte. Por kjo ishte hipokrizi. Nga ky njeri, çfarë nuk pret!?
– Tani që kanë kaluar shumë vite, a keni menduar ndonjëherë se kjo tragjedi, apo dramë mund të shmangej, nëse do të ndodhte në këtë periudhë? Dhe a e lidhni dramën personale të familjes suaj me barbarinë e sistemit komunist?
Për mua në këtë kohë nuk ndodhin për arsye se është një vend i lirë e demokratik. Vajza, ose djali kur dashurohen me njeri tjetrin nuk kanë pengesa nga qeveria. Nuk ka internime dhe tortura. Kurse në sistemin komunist këto ekzistonin. Atëherë vetëm një fjalë e Kadaresë më bën djalin të paaftë për gjithë jetën e tij. Djalin tim pa fat dhe që s’arriti të dashurojë një vajzë tjetër dhe të gëzoja dhe unë nipër ose mbesa.
– Si e konceptojnë qytetarët e SHBA, tragjedinë e familjes suaj. Pra, çfarë mendojnë ata për internimin e një familjeje për shkak se djali juaj ra në dashuri me një vajzë. A ju duket atyre e çuditshme kjo gjë?
Unë kam shumë miq dhe mikesha amerikane. Është një popull i sinqertë, i pastër në shpirt, nuk dinë të gënjejnë dhe nuk dinë të mashtrojnë. Atyre u duket e çuditshme se si një prind arrin dhe lejon të abortojë një fëmijë të pafajshme. Nuk e lanë të shohë dritën e diellit. Këtu, djalin ma respektojnë shumë. Në fakt, ai qysh i vogël ka pasur një sjellje shumë të edukuar. Ai skuqet kur dëgjon nganjëherë fjalë me fjalor të ulët… Më kujtohet në vitin 1990, në Ambasadën Amerikane në Athinë e panë djalin dhe nuk i bënë asnjë pyetje. Vetëm më pyetën mua: “Me sa policë ju internuan”? Dhe mua m’u kujtuan që na rrethuan shtëpinë me 40 policë dhe shumë të tjerë civilë. Më rrëshqitën lotët dhe të gjithë u prekëm… Konsullja amerikane na tha: “Mos qani, Amerika do ju ndihmojë për të gjitha dhe për djalin do kujdeset në mënyrë të veçantë…”. Na paguan avionin për të katër që ishim aty: unë, vajza, djali dhe motra. Një pritje të jashtëzakonshme nga populli amerikan, aq më tepër ku morën vesh dhe historinë… Doktorët, sa e panë e shtruan në spital dhe nga analizat që nuk i dolën mirë, kishte një hije të zezë në tru. Kjo ishte pasojë nga të rrahurat e policisë. Kur i binin me ato këpucët me gozhdë në kokë. Ata ishin vërtetë, kriminelë të pashpirt.
– A keni tentuar ndonjëherë të komunikoni me ndonjë nga pjesëtarët e familjes së Kadaresë, përfshi këtu edhe vajzën e tyre?
Jo, nuk do doja kurrë. Sa për vajzën, ajo nuk ka faj. Ishte në moshë të vogël, 17 vjeçare dhe nga frika e të atit nuk kundërshtoi. Ndofta dhe i mohoi, por unë nuk i vë asnjë faj asaj vajze..
– A ka shfaqur Kadareja ndonjë shenjë ndjese pas traumës që pësoi familja juaj për shkak të kësaj ngjarjeje?
Përkundrazi. Ai është munduar vetëm që të hakmerret. Ëndrrat lindën tek unë dhe fëmijët e mi bashkë me diellin, po me të, ato shpejt perënduan duke na hequr nga fytyra jonë të vetmen dhuratë të shpirtit, buzëqeshjen.
– Sipas jush, cili është roli i shokut të Kadaresë, Neshat Tozajt, në gjithë këtë histori?
Po ju paraqes ca pjesë të intervistës dhe gazetës Metropol nga Neshat Tozaj.
Neshati ndjesë pastë ka qenë mik tepër i ngushtë me Kadarenë. Gjithmonë në mbrëmje bënin xhiron nga bulevardi deri te Universiteti. Në këtë intervistë ai shpalos një literaturë të turpshme. Falsifikime e shpifje nga më të ndryshmet për mua dhe për djalin. Në këtë intervistë, Tozaj thoshte midis të tjerave: “Ndërsa disa, për disfatat në jetën e tyre, duan të bëhen interesantë nëpër gazeta, ca të tjerë bëjnë fajtor vetë Zotin, që kanë dalë dëshmitarë të sigurimit të shtetit kundër ca grave të mjera sovjetike të ndara nga burrat. Ca të tjerë bëjnë fajtorë jo aq Zotin sa diktaturën komuniste, që duke qenë hetues i kanë kapur në flagrancë me të pandehurat e tyre”. Jo, Zoti nuk është fajtor, zonja apo edhe zotërinj. Diç ka ndodhur në jetën tuaj, diç që nuk e keni menaxhuar mirë (siç thonë sot). Një shoqëri që u kthehet e u rikthehet të tilla gjërave, një shoqëri që si kafshë ripërtyp, nuk mund të jetë në rregull. Këto kohë Kadareja ka qenë nga më të sulmuarit, mbase pas Enver Hoxhës dhe shpesh kam menduar, pse ka ndodhur kështu? I pari mendim që më vjen ndërmend është se “burrat e shquar dhe gratë e bukura janë objekt të përgojimit”. Ky zotëri Neshat thoshte që nuk na kanë internuar me vendim të Komisionit të Internim Dëbimit, por fati im është që gazeta “Panorama” i nxori vendimin e Internimit për t’i ardhur në ndihmë Kadaresë në kundërshtim me ligjin… Po ku ka ligj, kur Kadareja e hapi dosjen time dhe të tijën e ka zhdukur…
– Ku qëndron faji i Nexhmije Hoxhës në vendimin e internimit tuaj?
Faji i znj. Nexhmije ishte shumë i madh dhe kriminal… Ajo në atë kohë bënte ligjin, por ajo s’kishte shpirt nëne. Më kujtohet kur ne ishim në internim. Atëhere në Tiranë, unë kisha vetëm motrën dhe vajzën e vogël 7 vjeç, të cilën nuk e morëm me vete, se na thanë oficerët e ministrisë kur na internuan. Në orën 6.00 të mëngjesit na rrethuan shtëpinë me 40 a më shumë policë, me automatikë për arsye se na dhanë një zyrë të dezhurnit të vogël 2 me 3 metra pa banjë dhe pa ujë. Disave prej tyre u erdhi keq, se kishte edhe njerëz me zemër të mirë. Motra ime i shkruan një letër Nexhmijes si Kryetare e Frontit, të na e falnin dënimin. Përgjigja e saj nëpërmjet sekretares Hejdije Xhango, ishte kjo: “Besoj se ju e dini se kush është Ismail Kadare. Ne vumë nderin e tij në vend, ata të dy të mundohen të punojnë mirë dhe do kthehen kur të mbushin dënimin që e kanë deri 5 vjet. Ne ju bëmë një të mirë, vajzën e vogël nuk e internuam… Dhe ata që janë me vite në internim janë mësuar dhe punojnë”. Kështu i shkruante Nexhmija, motrës sime… Po të ishte djali i saj, çfarë mund të bënte ajo. Shpirtzeza, e veja e Enverit
– Sipas jush, cili ka qenë qëndrimi i Helena Kadaresë ndaj lidhjes së djalit tuaj me vajzën e saj?
I thonë një fjale popullore: “Më thuaj me kë rri, të të them se kush je”. Mua dhe motrën time, ajo na ka kërcënuar duke na thënë: “Po nuk hoqi dorë djali, nga vajza ime, ju do ta shihni se kush është Ismail Kadare”… Ajo nuk ishte e kënaqur për internimin tonë, por donte dhe ju lut ministrit të Brendshëm, Hekuran Isait të na burgosnin, mua dhe djalin. Hetuesia nuk e pranoi se nuk kishin se si ta justifikonin këtë burgim… Një nënë pa shpirt dhe intrigante kurdisi takimin tim me Ismailin në shtëpinë e saj, për të diskutuar se çdo të bënin me vajzën që ishte 6 muajshe shtatzanë… Kur vajta menjëherë thirrën policinë nga telefonata që i bëri Kadareja, Neshat Tozajt, ku kishte dezhurnin në Ministri të Brendshme. Ishte oficer i rojes… Në sy të Helenës, Ismailit, dhe disa të tjerëve policët më hoqën zvarrë duke më rënë me grushta dhe shkelma… Nuk ju besoja syve për këtë sjellje barbare. “Ah, moj Helenë,- thosha – të besova ty, moj e pabesë”.
– Sot, Kadareja kërkon hapjen e dosjeve për shkrimtarët. Cili është mendimi juaj për propozimin e tij?
Perparimi- Admin
- Numri i postimeve : 17280
Registration date : 30/04/2006 -
:: sport
Page 1 sur 1
Permission de ce forum:
Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum