Kush e krijoj njeriun e par nga dheu?

Kushdo që do ta lexojë komplet librin e Edouard Schneider mbi Pellazgët, përkthimit të cilit i kam kushtuar një kohë të çmuar, do të kuptojë se, përveç të vërtetës së madhe që shqiptarët janë pasardhësit direkt të tyre, të gjithë emrat e zotave dhe perendeshave greke kanë kuptim në gjuhën shqipe. Të gjithë bijtë dhe bijat e tyre, gjithashtu, kanë emra që zbërthehen dhe kanë kuptim vetëm në gjuhën shqipe. Emrat e të gjithë heronjëve të luftërave antike kanë emra që autori me shumë kujdes i ka zbërthyer në gjuhën shqipe. Pra, Pellazgët flisnin gjuhën e cila, sipas autorit, edhe sot flitet në Mirditë (Veriu i Shqipërisë). Ne, shqiptarët, nuk jemi bijtë e Evropës, por baballarët e saj… SK
Për t’iu kthyer edhe njëherë origjinës së pellazgëve, në qoftë se ata janë nga rrënja-nënë e arianëve, ne duhet të pranojmë se këta emigrantë përfaqësojnë specien njerëzore që jetonte në Evropë, ose të paktën në Gadishullin e Ballkanit, para shfaqjes së kontinenteve pliocene të periudhës terciare dhe aty ekzistonte, siç do ta shohim më vonë, një vazhdimësi (tokësore) midis Azisë dhe Evropës përmes kontinentit të humbur të Arqipelit.
Pellazgu pra nuk ishte njeri ikaternarit. A ishte pra Antropomorf, Péthicien, Cebienose Semurien? Asgjë dhe askush nuk mund të na përgjigjet. Nata më e errët, më errët nga të errëtat, duket se i ka varrosur eshtrat e kalimit të primatit, stërgjyshit tonë, në ato kohë të trazirave, të fatkeqësive që sollën rrëzimin apo zhdukjen e kontinenteve të lashtë, të cilat pellazgu i ka ruajtur në kujtesë (mëndje) dhe shfaqja e tokave të reja mbi të cilat ky njeri i egër, babai i racës njerëzore, duhet t’i ketë sjellë në jetë paraardhësve tanë.
Po, ky njeri i egër, i ka në kujtesë kataklizmat e frikshme të periudhës terciare, zhdukjen e atyre tokave, që i morën me vete në brendësitë e zbrazëta të planetit tonë, të formuara nga vullkanizmi, këtë shkaktar të madh të ngjarjeve të brendshme, njerëzit të cilët jetonin në atë kohë dhe baballarët e pellazgëve.
Ta shikojmë më mirë mitologjinë dhe fabulën.
Ka shumë pak njerëz të cilëve feja nuk u flet për një përmbytje shumë ose më pak universale. Që kjo përmbytje qoftë sipas krishterëve, rezultat i shirave të rrëmbyeshëm për dyzet ditë dhe dyzetë netë, të cilët ranë mbi tokë dhe përcaktuan vërshimin e rrjedhave të ujërave, deteve dhe Oqeanit, një përmbytje e përgjithshme, në të cilën vetëm Noah, familja e tij dhe një palë prej secilës kafshë, nuk u përfshin, qoftë me grekët dhe pellazgët e lashtë. Zeusi i irrituar nga krimi i njerëzve, krime këto që i vërshuan vendet e banuara nga këta popuj dhe të vetmit Deucalion (Dukaluani) dhe gruaja e tij Pyrrha, u falen prej tij apo qoftë shembja e malit Meru, Olimpit të jonianëve në det, e cila komprometoi krijimin, të cilin Vishnu e shpëtoi nga katastrofa duke marrë formën e një breshke të madhe, e cila i ngriti lart kontinentet gjysmë të zhytur, apo qoftë skandinavët me gjakun e gjigandit Ymer, i vrarë nga i biri i Borit, i cili e fundosi gjithë racën e tij, gjithmonë dhe kudo, kujtimi i një fatkeqësie të tmerrshme, një çarje e planetit tonë, është ruajtur gjatë kohërave dhe ka arritur deri tek ne.
Përveç këtyre përmbytjeve, kanë qenë ne besojmë rajonale, duket se një përmbytje edhe më e tmerrshme i kishte paraprirë kataklizmës së Dukaluanit, në vendet të cilat ishin të banuara nga paraardhësit e njeriut pellazg. Nga kjo kataklizmë e frikshme, tradita na e ka ruajtur kujtimin dhe luftën e gjigantëve kundër perëndive që na i kujton këto peripeci. Gjigantët, bijtë e tmerrshëm dhe të frikshëm të tokës, u rebeluan dhe i shpallën luftë Olimpit. Këta gjigandë ishin (γίγαντας) grekët dhe shqiptarët Gjég, emri i të cilit është ruajtur deri në ditët tona dhe e bartin shqiptarët (Albanais) e Veriut – Gjég (Ghuegues-gegët). Olimpi ishte vendqëndrimi i perëndive dhe derivon (rrjedh) nga dy fjalë me rrënjë shqipe: Hyi, yjet dhe Shpi, shtëpi, banesë. Hyi në këtë kuptim tregon se çfarë është përmbi yjet, më e ndritshme, më hyjnore, Zoti. Hyi-Shpi ishte pra realisht, vendi i perëndive (zotave).
hën në humnerë dhe në errësirë të përjetshme.

 Pas kësaj fitoreje, një nga gjigantët që kishte mbijetuar, bashkohet me Clymenen (Klimenen), e bija e Oqeanit dhe lindi Prometheun, i cili e ndërtoi nga balta njeriun e parë.
Me ndihmën e Minervës, Prometheu arriti të vjedhë nga qielli zjarrin e shenjtë me të cilin e animoi statujën e tij. Zeusi nuk deshi ta shkatërrojë veprën e djalit të Japet dhe Clymene, por urdhëroi Vulcan-it (Vullkanin) ta mbarojë gjithashtu prej argjile, një grua të cilën perënditë e quajtën Pandora,Beteja e perëndive dhe gjigantëve kishte qenë e tmerrshme dhe e gjatë. Gjigantët, përfundimisht të mundur, u hod e cila duhej të kundërpeshonte fuqinë e zjarrit të shenjtë, të cilin e animonte njeriu i parë. Që Prometheu e ka formuar njeriun e parëprejargjile, e thotë edhe kjo fjalë: pa dyshim, kur pellazgët e bisedonin mes tyre këtë fakt, ata tashmë duhet ta kenë njohur artin e skulptorit kur thoshin për gjyshërit e tyre, të cilët sigurisht nuk kishin asnjë emër familjeje apo pagëzimi, ai e modeloi statujën e parë, por mé dhé. Dhe ky emër i mbeti djalit të gjigandit Japet dhe i gruas së tij Clymene.

Por të shohim se si vazhdon fabula.
Encelad i tmerrshëm, i cili kishtevdekurnë luftënkundërperëndive, ishte goditur me rrufe dhe varrosur nën malin Etna. Zemërimi dhe lëvizjet e këtij gjigandi shkaktonin erupsionet e vullkaneve dhe tërmetet nëntokësore.Toka, megjithatë ushqente në heshtje ndjenjat e hakmarrjes kundër Olimpit qysh prej disfatës së fëmijëve të saj. Kur erdhi koha, ajo vjelli të frikshmin Typhon (Tifon) për t’u hakmarrë për vëllezërit e vet. Zotat ishin të frikësuar, ata ikën në Egjipt, ndërsa Jupiteri u mor rob. I liruar nga Merkuri dhe Pan, mbreti i qiellit e kap Typhonin dhe e goditi me rrufe duke e futur në humnera të padepërtueshme e të errëta të Tartare-it, terhtérit apo terri i territ të shqiptarëve, që do të thotë, errësira e errësirës.
Ja pra, një periudhë e dytë e trazirave dhe fatkeqësive, për të cilat paraardhësit tanë pellazgët, e kanë ruajtur në kujtesë. Të shikojmë kalimthi, ikjen e perëndive të frikësuara në Egjipt.
Në vazhdim të këtyre fenomeneve gjeologjike të tmerrshme, ka ndodhur një migrim i këtyre popujve kah Jugu dhe Jug-Lindja drejt Egjiptit apo vendit prej ku ngjiten yjet.
Nëse tani e studiojmë teogjeninë e Hesiodit, ne jemi të ftuar të njohim të paktën katër revolucione të mëdha, që nga paraqitja e specieve njerëzore në Tokë. Në të vërtetë, Hesiodi flet për një racë të artë, gjatë të cilave burrat kishin jetuar pa u plakur, ata binin në gjumë në fund të ekzistencës së tyre, në një gjumë të këndshëm dhe pa u shqetësuar nga ëndrrat shkonin në gjirin e Tokës, duke u bërë shpirtra kujdestarë të njerëzimit.
Kjo racë fisnike u zhduk për t’ia lëshuar vendin racës së argjendë, më inferiore se e mëparshmja, gjatë të cilave burrat pranuan për t’u kujdesur për veten e tyre, duke harruar perënditë dhe gjenitë, shpirtrat tokësorë dhe kujdestarë të njerëzimit.
Këtë racë e pasoi raca prej bronzi, e përfaqësuar nga burra të dhunshëm, të ashpër, mizorë, grindavecë me një karakter të pathyeshëm dhe pretencioz. Viktima të dobësisë së tyre, të dhunës, të krenarisë së tyre, njerëzit e kësaj race u zhdukën dhe zbritën në mbretërinë e hijeve, ferrit ose nëntokës.
Kjo racë u pasua nga raca më e guximshme dhe më e drejtë e heronjve, të cilët pothuajse të gjithë u zhdukën në luftërat e përgjakshme të kohërave heroike. Më të urtit u tërhoqën nga burrat tjerë dhe zbritën deri në skajet e tokës, në vende ku mbizotëronte bollëku dhe lumturia. Më në fund erdhi Epoka e hekurit e cila vendosi mbretërimin e saj dhe po zgjatë deri më sot.
Kështu thotë poetiku Hesiod. / VIJON – SHQIPTARI.EU