Historia e Skenderbeut

http://www.diskutime.com/disk/out.php?http://historia.shqiperia.com/mesjeta/shqiperia_ne_kohen_e_skenderbeut.php

Ilirët

Mesjeta shqiptare

Shqiptarë dhe ndryshimet etno-politike e shoqërore-ekonomike në mesjetën e hershme

Shqipëria midis Bizantit dhe Perëndimi, shek. XI - XIV

Fundi i sundimeve të huaja. Formacionet Shtetërore Shqiptare në shek. XIV - Fillimi shek. XV. Principatat Shqiptare

Shoqëria Shqiptare dhe Kultura në Mesjetë

Shqipëria përballë pushtimit Osman 1385-1443

Shqipëria në kohë e sundimit të Gjergj Kastriot Skënderbeut

Përpjekjet për rimëkëmbjen e Shtetit Shqiptar. Rëndësia e Epokës së Gjergj Kastriot Skënderbeut (1468 - 1506)
Shqipëria nën sundimin osman
Rilindja Kombëtare
K R E U VI

SHQIPËRIA NË KOHËN E GJERGJ KASTRIOTIT-SKËNDERBEUT
(1443 - 1468)

1. RIMËKËMBJA E SHTETIT TË KASTRIOTËVE DHE
FORMIMI I LIDHJES SHQIPTARE TË LEZHËS

Jeta dhe veprimtaria e Gjergj Kastriotit-Skënderbeut deri më 1443
Gjergj Kastrioti lindi rreth vitit 1405. Ishte fëmija i parafundit në familjen me shumë fëmijë të Gjonit e të Vojsavës. Këta kishin katër djem (Stanishën, Reposhin, Konstandinin e Gjergjin) dhe pesë vajza (Marën, Jellën, Angjelinën, Vlajkën e Mamicën).
Kur lindi Gjergji, i ati, Gjon Kastrioti, ishte sundimtar i një shteti të rëndësishëm, që shtrihej së paku nga rrethinat e Prizrenit e të Tetovës në lindje deri në detin Adriatik në perëndim. Qendra administrative e tij duhet të ketë qenë Prizreni. Këtu duhet të ketë lindur edhe Gjergji.
Që kur Gjergji ishte fëmijë, familja e Kastriotëve i ndjeu rrjedhimet shkatërrimtare të pushtimeve osmane. Dokumentet tregojnë se në vitin 1409 Gjon Kastrioti ishte detyruar t'u dorëzonte peng osmanëve një nga djemtë e tij, ndoshta Stanishën, dhe më pas edhe djalin e vogël, Gjergjin. Ky u dorëzua si peng rreth moshës nëntëvjeçare, kur osmanët pushtuan Krujën (në fillim të vitit 1415) që ishte në kufi me zotërimet e Kastriotëve.
Dërgimin e Gjergjit të vogël në oborrin osman rreth moshës nëntëvjeçare, e dëshmojnë, pavarësisht nga njëri-tjetri, burime historike bashkëkohore ose pak më të vona, vendase e të huaja. Këtë e pohojnë autorët e vjetër shqiptarë, veprat e të cilëve shërbejnë si burime më të rëndësishme për njohjen e historisë së Shqipërisë të shek. XV, si Marin Barleci, Marin Beçikemi, Gjon Muzaka, Dhimitër Frëngu. Edhe në jetëshkrimin më të hershëm për Gjergj Kastriotin, të hartuar rreth viteve 1481-1482 prej Martin Segonit, tregohet se ai u dërgua i vogël peng, u rrit dhe u edukua pranë oborrit të sulltanit. Të njëjtën gjë njoftojnë edhe kronistë e historianë të huaj, bashkëkohës me Skënderbeun, si italianët F. Filelfo, I. Potani, R. Volaterani, bizantini L. Halkokondili, shumica e autorëve osmanë të shek. XV e XVI: Ashik pasha Zade, Tursuni, I. Bitlisi etj.
Gjergji, pasi u mor peng rreth moshës nëntëvjeçare, u dërgua në kryeqytetin e Perandorisë Osmane, në Edrene. Ai u edukua këtu gjatë një periudhe dhjetëvjeçare në shkollën e iç-ogllanëve, ku u dallua mbi të tjerët. Në këtë shkollë futeshin zakonisht djemtë e zotërve të nënshtruar për t'u përgatitur e edukuar në frymën osmane si komandantë të zotë e feudalë të bindur. Këta zakonisht shërbenin si spahinj në vendet ku pushtimi osman ndeshte në qëndresën e popullsisë, si dhe në vendet nga ata kishin ardhur.
Gjergj Kastrioti nga natyra ishte i pajisur me dhunti të veçanta, shumë të çmuara. Sipas dokumenteve të kohës dhe njoftimeve të Marin Barlecit, Gjergj Kastrioti kishte mendjemprehtësi të veçantë dhe arriti të zotëronte disa gjuhë të huaja. Ai ishte shtatlartë, shpatullgjerë e shumë i fuqishëm. Luftonte mbi kalë e në këmbë dhe ishte mjeshtër i pashoq në përdorimin e shpatës e të armëve të tjera.
Gjergji u shqua gjatë viteve të shkollës, kur iu vu emri mysliman Skënder, dhe mori pjesë në fushata të ndryshme ushtarake, në Ballkan dhe në Azi të Vogël, gjatë të cilave fitoi një përvojë të madhe ushtarake. Pasi mbaroi shkollën e iç-ogllanëve, Skënderbeu hyri në kuadrot ushtarake të sistemit feudal osman dhe përparoi shpejt në karrierën shtetërore, nga pozita e spahiut deri në postin e lartë të sanxhakbeut.
Funksionet si kuadër osman për vite të tëra Skënderbeu i ushtroi në Shqipëri, duke u lidhur me mjedisin vendas dhe interesat e familjes së tij. Emri i Gjergj Kastriotit për herë të parë përmendet në Shqipëri bashkë me ata të vëllezërve të tij në dokumente të vitit 1426 për çështje pronësie. Në këtë kohë Skënderbeu kishte mbaruar shkollën e iç-ogllanëve dhe ishte në Shqipëri si spahi, më pas u bë subash i Krujës dhe qëndroi në këtë post zyrtarisht deri në fund të vitit 1438, kur në zeametin përkatës është shënuar se i rijepej Zaganoz Beut. Qysh në fillim, kur u hartua regjistri kadastral osman i vitit 835 h. (1431-1432), zeameti i subashit të Krujës është regjistruar me emrin e Zaganoz Beut. Pas riemërimit zyrtar në fund të vitit 1438 në postin e subashit të Krujës, Zaganoz Beu duhet të jetë rikthyer me vonesë në Krujë, sepse Skënderbeu përmendet në Shqipëri edhe më 7 dhe 10 korrik të vitit 1439. Nuk dihet se cilët fshatra formonin timarin e tij në Shqipëri, kur ai ishte në postin e një spahiu. Ndoshta kanë qenë disa fshatra të vilajetit të Dhimitër Jonimës, diku midis Lezhës e Rubikut, ku në mes të viteve 30 Skënderbeu pati në zotërim një timar të madh, me të paktën nëntë fshatra.
Skënderbeu konsiderohej si bashkësundimtar me të drejta të plota me anëtarët e tjerë të familjes në veprimtarinë politike të Kastriotëve. Prandaj emri i tij është shënuar gjatë viteve 20 e 30 në aktet zyrtare që rregullonin marrëdhëniet e Kastriotëve me vendet e tjera, si p.sh. në vitin 1426 në një aktblerje nga Kastriotët të një pirgu pranë manastirit Hilandar në malin Athos dhe në një aktdhurimi të dy fshatrave të Kastriotëve për manastirin e Hilandarit, si dhe në mars të vitit 1438 kur Stanisha dhe Gjergji kërkuan qytetarinë e Venedikut dhe më vonë (korrik 1439) edhe atë të Raguzës. Qytetaria veneciane e raguzane kërkohej që, në rast shkatërrimi e dëbimi nga zotërimet e veta prej osmanëve, familjarët e Gjonit të strehoheshin në këto vende.
Gjatë viteve të qëndrimit në Shqipëri si kuadër osman Skënderbeu punoi aktivisht për mbrojtjen e interesave të familjes së tij. Kështu, sipas një dokumenti osman pa datë, kur Gjon Kastrioti ra në konflikt me osmanët dhe humbi krahinën e Ishmit (Mysjen), Skënderbeu u kërkoi autoriteteve osmane që ta merrte si zeamet këtë krahinë. Gjatë këtyre viteve ai kishte një timar të madh në trevën Lezhë-Rubik, që përshkohej nga udha e karvaneve që lidhte bregdetin me Prizrenin. Kjo rrugë ishte shumë e rëndësishme për veprimtarinë ekonomike e tregtare të shtetit të Kastriotëve. Më 1437-1438 Skënderbeu u bë qeveritar (subash) i vilajetit të Krujës dhe siguroi për këtë një feud të madh prej dhjetëra fshatrash. Ky gradim ndikonte shumë në forcimin e pozitave ekonomike e politike të zotërimeve të Kastriotëve që shtriheshin në lindje e në veri të vilajetit të Krujës.
Pas vdekjes së Reposhit (1431), që i qe kushtuar jetës fetare, dhe të Konstandinit, dy vëllezërit e tjerë drejtuan shtetin e Kastriotëve, sepse ati i tyre, Gjon Kastrioti, ishte i sëmurë dhe vdiq në maj të vitit 1437. Të dy vëllezërit i kushtuan vëmendje ruajtjes e forcimit të marrëdhënieve me Venedikun e Raguzën, prej të cilave arritën më 1438 e 1439 të siguronin të drejtat e privilegjet që kishte patur ati i tyre me ato dy vende. Ata vepruan bashkërisht deri kur vdiq Stanisha më 1446.
Pas vitit 1439 Skënderbeu nuk përmendet më në tokat shqiptare. Në këtë kohë në Ballkan po fillonin trazira të reja, si rrjedhojë e aksioneve ushtarake antiosmane të Janosh Huniadit. Prandaj sulltan Murati II e largoi Skënderbeun nga posti i subashit të Krujës, duke e emëruar sanxhakbej me sa duket larg tokave shqiptare, ndoshta në Nikopol të Bullgarisë.
Gjatë viteve të qëndrimit në Shqipëri si funksionar osman, Gjergj Kastrioti-Skënderbeu del me emrin mysliman (Iskënder) në dokumentet osmane, kurse në ato perëndimore ka përdorur vetëm emrin e krishterë Gjergj, gjë që shpreh lidhjet e tij me parinë drejtuese shqiptare.
Sigurimi i privilegjeve dhe i qytetarisë së Venedikut e të Raguzës në fund të viteve 30, në një kohë kur Skënderbeu po përparonte në karrierën politike si kuadër i Perandorisë Osmane, tregojnë se ai e shikonte të ardhmen jo në kuadrin e karrierës së një funksionari osman. Përkundrazi, praninë e tij në radhët e kuadrove osmane, ai e gjykonte si diçka të përkohshme. Në kushtet kur së bashku me të vëllanë, Stanishën, kishin marrë drejtimin e zotërimeve të Kastriotëve, largimin e tij nga posti i subashit të Krujës dhe emërimin si sanxhakbej larg Shqipërisë, Skënderbeu nuk mund ta shikonte si një "gradim", por si shprehje të mosbesimit të sulltanit ndaj tij.
Ndonëse kaloi një kohë të gjatë në shkollën e iç-ogllanëve e në vende të huaja si kuadër e komandant i shquar i ushtrisë osmane, Skënderbeu mbajti lidhje të ngushta me familjen e tij, me interesat e zotërimeve të tyre. Ai jetoi për vite të tëra në atdheun e vet, ku u brumos dhe u formua në mjedisin e luftës së shqiptarëve kundër pushtuesit të huaj osman dhe të disfatave të para që osmanët pësuan në Shqipëri gjatë kryengritjeve të viteve 30. Kthesa rrënjësore e Skënderbeut në nëntor të vitit 1443, duke ardhur në Shqipëri për të ngritur lart flamurin e luftës kundër pushtuesve osmanë, ishte rrjedhojë e përvojës jetësore shumë të pasur të tij dhe e luftës së shqiptarëve.

Kryengritja e Përgjithshme Çlirimtare (nëntor 1443)
Shqiptarët e vazhduan luftën kundër pushtuesve osmanë në forma të ndryshme edhe pas kryengritjeve të viteve 30 të shek. XV. Nëpër dokumente të gjysmës së dytë të viteve 30 dhe fillimit të viteve 40 përmenden në viset shqiptare spahinj të vrarë, spahinj që, për të shpëtuar kokën, kishin braktisur timaret etj. Qëndresa e përhershme kundër pushtuesve osmanë dhe rrethanat e favorshme ndërkombëtare që u krijuan në fund të viteve 30 e në fillim të viteve 40 të shek. XV nxitën disa nga fisnikët shqiptarë të ngriheshin në luftë kundër pushtuesve të huaj.

http://www.forumishoqeria.net/forum/archive/index.php/f-66.html

http://www.diskutime.com/disk/out.php?http://www.stormfront.org/archive/t-120272


AntiCom03-10-2004, 05:45 PM
As for Skanderbeg, his mother's name was Vojislava, his brother's names were Stanisa and Konstantin, his sister's names were Mara, Jela, Angelina, and Vlajica. Now explain to me if his family considered themselves Albanians, why did they give all their kids Serbian names? Skanderbeg was married to Danica daughter of Vojvoda Golem. His father and brother fought for Serbian Emperor Dushan and died in the Serb Hilandar Monastery, and his father's name is indeed mentioned in an inscription at said monastery as Ivan (which is the Serbian/Croatian version of John).

Now, mother`s name VOJSAVA !!! brothers name Tanush and Konstandin (why it sound a serb name?? the great Constandin (roman emperor was clearly an Illyrian) and they did not died in the "Serb Hilandar Monastery" but were murdered by the sulltan of Turkey !!

Mara (which is kind of Mary in albanian) married with Stefan Goicinin (Cermojevic) of kingdom of Zeta (the only slavic connection,but you should know that was a political marriage), the other sister Angjelina was married with brother Gjergj Arianiti (look at the surname), Vlad, orthodox albanian, Jela with Pal Stres-Balsha (that was a northern albanian family). Scanderbeg was married with DONIKA daughter of Gjergj Arianiti who lived in the south of Albania.

The mother of Gjerdj Kastrioti was from the Balsic family - rulers of Zeta or contemporary Monte Negro !!!!

Wrong !! Gjergj Balsha was ruler of Balsha Principata and no way was a slav, or at least a serb!! He was an albanian, too.. and Ktvrdi, why on earth you`re so arrogant?? I really don`t care that you are so chaterbox but at least do it quietly !!

Skanderbeg was clearly at least 3/4 Serbian genetically, and culturally he was 100% Serbian. The Albanians are in denial.

ok, just a cultural question.. How on Earth he was a Roman Catholic Church member, and his right hand was Pal Engjelli archbishop of Durres diocese (Paul Angel, in english) if he was "culturally" serb 100%??? He should have been an orthodox, don`t you think (eventhough we have plenty of Orthodox albanians now a days)?? and, why he was known everywhere as the Prince of Albanians??
do you know that Scanderbeg used our beloved flag, with two-headed eagle??

The point is that albos are surrounded with mortal enemies which they made by themselves, by their bestial behaviour and long history of land-grabbing: Montenegrins, Serbs, Macedonians and Greek can't stand the sight of you. I wonder why?

Is there a country in this world, besides Albania, that survives in such hostile enviroment? There is. Israel. Think about it.

oh yes ?? Now, what about your enemies?? Slovenes, Croatians, Bosnians, Albanians (personally not!!!) and about Austrians??

who killed the archduke FRANZ FERDINAND in Sarajevo?? was albanian?

(p.s World War I starded partly by that event. Million of whites were killed and fought against each other)

Bad skin03-10-2004, 07:14 PM
Ljudi ovaj smrdljici Siptar nije normalan sta pise!!Evo mu dokaz nek cita malo i nek uci istoriju!!


Postojbina Đurđa Kastriota Skenderbega je Epir.[1] U ovoj oblasti postoji obilje toponomastičkih naziva i oronima slovenskoga porekla. To pak jasno svedoči da je u Epiru postojala u neko starije srednjovekovno doba, slovensko-arbanaska simbioza.[2] Ona je nastavljena kroz ceo srednji vek, što je bilo uslovljeno feudalnim ustrojstvom srednjovekovnih srpskih država, s jedne, i arbanskih zemalja s druge strane. Srpski car Stefan Dušan, u ove arbanaske zemlje, slao je često svoje kefalije i ćesare. Ded Skendarbegov, kao što je iz istorijskih izvora poznato, bio je kefalija u to doba u Janini (južna Arbanija).

Srpska simbioza porodice Kastriota počiva na ženidbenim vezama. Naime, Ivan Kastriot (1407 — 1437), bio je oženjen Voisavom, kćerkom jednog sprskog vlastelina iz Donjeg pologa u Makedoniji (područje grada Tetova).3 Ove veze su bile od uticaja te su sinovi Ivana Kastriota i žene mu Voisava Tripalda[4] (od Voislava — Vojislava) dali imena svojim sinovima: Staniša (Stanissa), Repoš (Repossius), Konstantin (Konstantinus) i Đurađ (Georgius)- Kao što se vidi iz navedenih primera, od šest pomenutih imena porodice Đurđa Kastriota Skenderbega, tri člana imaju čisto slovenska lična imena: majka Skenderbegova Voislava i braća Staniša i Repoš.[5]

Ove ženidbene veze bile su od uticaja, te je Ivan Kastriot sa svoja četiri sina: Stanišom, Repošem, Kostadinom i Đurđem, učinio obilat prilog manastiru Hilandaru, prilažući mu selo Radostušu (današnja varošica Rostuše) i Trebište, u predelu Dolnoj reci, SI od Debra[6] Oba ova sela, sa crkvom Sv. Bogorodice u Rostuši, I. Kastriot je oslobodio od svih malih i velikih rabota i danaka, osim "harača careva" i "grada" (obaveznih rabota na održavanju Debarskog grada).[7]

Najezda Turaka u zemlje Balkanskog poluostrva, dakako, zahvatila je i njihovo nadiranje u Arbaniju. Pod uticajem navedenih ženidbenih veza i uplivom slovenske simbioze, I. Kastriot je sa svoja tri sina: Repošem, Kostadinom i Đurđem, kupio u Hilandaru, za sebe i svoje sinove, bratstvene udele, što im je davalo pravo da se tamo skolne i prebivaju, u slučaju ako bi im Turci oteli njihove zemlje i proterali ih iz otadžbine. Sporazum o ovoj kupovini obavio se 1430. god. u Hilandaru. Tom prilikom je I. Kastriot sa navedenim sinovima, sklopio ugovor sa hilandarskim igumanom Atanasijem. Prema tom ugovoru, uprava manastira Hilandara ustupila je I. Kastrioti i njegovim sinovima, za stanovanje za "šeset florina'' pirg Sv. Đorđa.[8] Ova kula je sačuvana sve do današnjih dana u Hilandaru i nosi naziv Arbanaški pirg.[9] Pored toga, Ivan i njegova tri sina, imali su pravo na četiri adrfata, maslinjake, vinograde i ostale prinadležnosti koje su pripadale tome pirgu.[10]

Adrfati (bratstveni udeli), bili su određeni za ličnosti, pa je navedenim ugovorom bilo određeno, kada jedan od navedenih članova iz porodice Kastriota umre ("čim jedan obraz ode"), gasio se i njegov bratstveni udeo. Znači, kada sva četiri "obraza" iz roda Kastriota pomru, Arbanaski pirg i bratstveni udeli imaju se vratiti ponovo na raspolaganje upravi manastira Hilandara. Na koncu, imena sva četiri bratstvena udeoničara ostala su i dalje zapisana u manastirskom pomeniku, dokle god bude trajao manastir Hilandar.[11]

Ko je sve od pomenutih članova porodice I. Kastriota obitovao u manastiru Hilandaru, teško je reći, jer o tome postoje šturi podaci. U unutrašnjem narteksu glavne hilandarske crkve, u severnom zidu, nalazi se jedna niša, polukružnog oblika, s freskom Bogorodice s Hristom. Oko ove freske nalaze se likovi Sv. Simeona i Sv. Save srpskog. Ispod likova nalazi se natpis: »Prestavi se rab' božii Repoš', douks' ilirskii, 6939«[12] (1431. god,). Prema ovim podacima, Repoš je neko vreme živeo, a potom i umro kao svetovnjak u Hilandaru.[13]

Navodimo i sledeći primer o životu članova porodice Kastriota u Hilandaru, koji isto tako govori o njenoj simbiozi sa srpskim etnosom. Naime, u Hilandaru je umro 2. maja monah Joakim Kastriot, što se vidi iz jednog zapisa hilandarskog rukopisa (dospeo u Rumjancevski muzej u Moskvi): »Sego 2. (maja) prestavi se Kastriot, mni (ški) že Ioakim monah".[14] Svakako, radi se o Ivanu Kastriotu, koji se verovatno pred smrt povukao u Hilandar i zamonašio.[15]

*
Kad je reč o slovenskoj simbiozi porodice Đurđa Kastriota Skenderbega, treba imati na umu i činjenicu, da je kod balkanskih naroda, posebno kod srednjovokevonih Srba, mestimično bio običaj velikog šarenila u davanju ličnih imena. Tako, dešavalo se da otac ima srpsko ime, a sin strano. Zatim, bilo je slučajeva da otac ima srpsko ime, sin strano i unuk strano. Isto tako, bilo je slučajeva da otac ima strano ime, a sin srpsko.[16] Na kraju, bilo je slučajeva da ded ima strano ime, a unuk srpsko ime i slično. No, nigde se u srednjovekovnim izvorima ne pominje ovako očita simbioza Arbanasa i Srba u davanju ličnih imena, kao što je to slučaj kod porodice Đurđa Kastriota Skenderbega. Koreni ove simbioze su duboki. Oni počivaju s jedne strane na etničkoj simbiozi slovenskih etničkih skupina i plemena u Epiru, baštini Ivana Kastriota, oca Skenderbegovog i arbanaskih etničkih skupina i plemena s druge strane. Naporedo s tim, ova rodovska simbioza temelji se i na ženidbenom migracionom kretanju, na matrilokalnim prežicima očuvanog kod roda Kastriota. Kao što smo naveli, Skenderbegova majka Voislava, vodila je poreklo od slovenskog roda, sprskog roda, iz Donjeg pologa u Makedoniji, pa je taj momenat imao uticaja na davanje ličnih imena njenim sinovima.

Sve ostale navedene veze ovog uglednog vladajućeg roda srednjovekovne Arbanije, sa manastirom Hilandarom, kao srpskim srednjovekovnim kulturnim i religioznim žarištem, azilskog karaktera i srodne funkcije,, u stvari su nadragadnja ove simbioze.

Do slovensko-arbanaske simbioze u srednjem veku, ponajčešće je dolazilo tamo, gde su slovenske i arbanaske etničke skupine i plemena živeli u naseobinskom šarenilu, bolje reći etnografskom šarenilu. To je omogućavalo i srednjovekovno slovensko, napose srpsko društveno i zakonodavno ustrojstvo. Naime, pred srpskim srednjovekovnim zakonskim odredbama, Arbanasi i Srbi imaju ista prava i dužnosti. Međutim, taj slučaj nije s ostalim balkanskim etničkim skupinama (npr. Vlasi), koji u pogledu zakonskih prava i dužnosti ne uživaju ravnopravnost sa Srbima i Arbanasima.

Srpski intelektualci zive pravu raju,teraju lude u ratiste,neki se bogate,a drugi koji teraju kradu,i postaju vladari nad srbima!
Ako ne prihvacate njihove politike najebali ste svoje dane!
U ovom svetu ima dve vrst lude:Oni koji te teraju da se gines za nih,!Ovde ti je dvojka!
Ja bi predlozio srbe da menjaju zastavu!Pa za inat albanca zrnu crvenu ,pa to je srpska a ne albanska zastava,neka crknu posle toga svi albanci,pa i srpski izdajnici!

--------------------------------------------------------------------------------

http://www.forumishoqeria.net/forum/showthread.php?t=875

Origjina e Skenderbeut

--------------------------------------------------------------------------------

Meqe u nis debati tek tema e Santanes, po hap nje teme tjeter dhe te diskutojme njehere e mire se ku ka lindur Skenderbeu

Bera nje kerkim te shpejte ne internet dhe shumica e shkrimeve ne anglisht thone se Skenderbue ka lindur ne Kruje, disa thonin ne Greqi, disa ne kosove, etj etj.

Ndersa ne shkrimet ne Shqip, permendej Kruja, Peshkopia, dhe Mati, kuptohet ne disa vende lexova dhe vendet qe ishin ne gjuhen angleze.

Une e di se ka lindur ne nje fshat te Peshkopise, nje shok i imi me te cilin punojme bashke, ai me ka thene se ka qene ne kruje tek muzeumi i Skenderbeut, dhe aty ne nje pllake eshte shkruajtur vendlindja e Skenderbeut.

Do te mundohem te sjell dhe fakte.


Per ju anetare; pergjigjet e juaja mundohuni ti keni pak a shume me fakte.
Sa me shume fakte aq me mire do te ishte.

Debati deklarohet i hapur deri ne zgjidhjen e kesaj ceshtjeje.

Me respekt
Marco