Fatos Lubonja per kriminelet

Arben IdriziMBI VRASËSIT E TJERË 18 Korrik 2013 13:33, Nga Arben Idrizi
Lubonja sall sa ka thënë diçka që duhej ta kishim thënë ne. Për këtë duhet t’i jemi mirënjohës, pafundësisht mirënjohës. Unë për veten, PO.

Kam frikë se është goxha e pa mend (ama duhet prapëseprapë) që ca injorantëve dhe maskarenjve (politikanë, intelektualë, zyrtarë të ndryshëm apo qytetarë të thjeshtë) t’ua themi sa për ta thënë se Fatos Lubonja është një intelektual i rrallë, idealist dhe mbrojtës i të drejtave të njeriut. Janë parime të cilave këta të parët u qëndrojnë larg me e pa vetëdije.

Shumica sidomos me vetëdije.

Seneca, duke rrëfyer përbuzjen, kështu e lexoj unë, ndaj heronjve të luftës, pyetej, po parafrazoj, se si ishte e mundur që në kohë lufte të tumirim një krim të cilin në kohë paqe do ta kishim dënuar pa hezitimin më të vogël?

Të tumirim krimin dhe ta adhurojmë dhe mbrojmë kryesin e tij?

Porse, në rastin tonë, kemi vazhduar që edhe në kohë paqeje të tumirim krimin dhe ta adhurojmë dhe mbrojmë kryesin e tij.

Ramush Haradinaj, të cilin e ka përmendur Lubonja në tekstin e tij, është vetëm një nga ata vrasës të shumtë (heronj të gjallë), të cilët dyshohen të kenë kryer krime si në luftë si pas lufte dhe të jenë adhuruar dhe mbrojtur, qoftë nga institucionet shtetërore qoftë nga shoqëria vetë.

Përpos Ramush Haradinajt e Fatmir Limajt, unë e ju që pajtoheni e nuk pajtoheni, njohim edhe dhjetëra vrasës të tjerë të tillë. Ua dimë emrat.

Siç do të thoshte P.P. Pasolini, unë i di emrat, por nuk i kam provat, bile as shenjat. Unë i di, sepse jam një intelektual dhe shkrimtar... dhe e tërë kjo bën pjesë në zanatin dhe në instinktin e zanatit tim.

Kur Lubonja e thotë këtë, e thotë duke qenë një intelektual. Duke qenë se këtë ia thotë zanati dhe instinkti i zanatit të tij.

Përpos këtyre që u përmenden, unë e di, pa i pasur provat e shenjat, por duke u mbështetur në zanatin dhe instinktin e zanatit tim prej shkrimtari, se vrasës është edhe kreu i SHIK-ut, drejtuesi i mundshëm i ardhshëm i PDK-së, Kadri Veseli.

Vrasës janë edhe Ilmi Reçica e Latif Gashi, menjëherë pas Veselit në hierarkinë e Shërbimit.

Vrasës është edhe Azem Syla, ndër të tjera i njohur edhe për skandalin e përfitimit të pensionit nga Zvicra duke e shpallur veten të sëmurë mendor.

Vrasës është Rrustem Mustafa - Remi.

Vrasës është Xhavit Haliti.

Vrasës është Bekim Haxhiu - Kamishi.

Vrasës është Ramiz Lladrovci.

Vrasës është Sami Lushtaku, i dënuar e burgosur një kohë, momentalisht i akuzuar për krime lufte, saktësisht vrasjen e një civili gjatë luftës si dhe keqtrajtim të civilëve.

Vrasës është Xhabir Zharku, i dënuar, momentalisht në arrati.

Vrasës është Rexhep Selimi.

Vrasës është Florin Krasniqi.

Vrasës është Daut Haradinaj, vëllai i Ramush Haradinajt.

Vrasës është Ukë Rugova, i biri i Presidentit Rugova.

Vrasës janë pjesëtarët e Sigurimit të Atdheut.

Etj. etj.

Të gjithë këta janë sot deputetë në Kuvendin e Kosovës dhe kryetarë komunash (Lushtaku e Zharku), të zgjedhur nga populli ose falë vjedhjes së votave.

Të gjithë këta dyshohen se kanë kryer krime si gjatë luftës si pas luftës.

Të gjithë këta konsiderohen heronj të gjallë, bartës të luftës për liri. Të gjithë këta glorifikohen, nderohen, adhurohen dhe mbrohen.

Në Histori, derisa të mos kemi ndërruar mendje, do të mësohen nga bijtë tanë si themeluesit e shtetit të Kosovës. Do të jenë shembull frymëzimi për brezat e rinj. Këta dhe të tjerët si këta që nuk u përmenden. Sepse s’ka çfarë tjetër të glorifikohet, çmohet e adhurohet. Nuk ka ndonjë mendje të ndritur që të ketë lënë pas vetes një mendim a ide; nuk ka ndonjë shpirt që të ketë lënë pas vetes një dashuri. Ka vetëm muskuj dhe armë. Ka vetëm budallallëk dhe çmenduri. Ka, pra, skizofreni.

Ka sidomos skizofreni.

Skizofreni të atillë sa të adhurohet deri në dëlir dhe të bëhet i paprekshëm një gjest aq tragjik dhe i diskutueshëm si ai i vrasjes së Familjes Jashari. Askush nuk guxon të thotë se ai që konsiderohet ‘legjendë e gjallë’, ‘komandant legjendar’, etj., Adem Jashari, me ngujimin e fëmijëve, grave dhe pleqve, në të vërtetë kishte marrë pjesë në vrasjen e tyre; se interpretimet e një të bëme të tillë, në një shoqëri normale, do të duhej të ishin të hapura dhe të pafundme, prej sakrificës deri te kafshëria dhe marrëzia, siç është pafundësisht i interpretueshëm çdo mit apo sajesë e sojtë.

E ky mit a gjoja mit pretendohet të qëndrojë në themelin e shtetit tonë.

***

Pra, Lubonja sall sa ka thënë diçka që duhej ta kishim thënë ne. Për këtë duhet t’i jemi mirënjohës, pafundësisht mirënjohës. Unë për veten, PO.