Skenderbeu,si mit i Rilindaseve

Gjyshi skenderbeut ishte martue me serbe.Baba i skenderbeut ishte martuar me serbe.Dhe vete skenderbeu ishte martue me Doniken,nje femer nga mali zi me origjine serbe.Por edhe i biri i skenderbeut u martue me vajzen e mbretit Llazar Brankoviqit.Skenderbeu erdhi ne shqiperi me urdherin e sulltanit dhe vatikanit qe ti prej shqiptaret musliman.Skenderbeu ne itali kishte 12 keshtjella e ne shqiperi vetem nje.Bane mend kush eshte ky qen bir shkines.Ka shku





2008
Oliver Jens Schmitt:
Scanderbeg: an Uprising and its Leader

http://www.albanianhistory.net/texts21/AH2008_2.html
Te gjithe ata qe e perkrahin skenderbeun jan me gjak te serbise ,dhuke na sundue ne vend te serbeve,dhe nje dite pritet qe te konvertohen ne serb mbasi te na mundin psiqikisht.
dhe se “Skënderbeu s’qe tjatër veçse një hajdut”, “se hoxhët kishin gjetur në një qitap arabisht që tregonte se shqiptarët Histori e skenderbeut sipas 
East and West every year for them to take a clear stance. The Castriotas were not old aristocracy. However, the impulsive Ivan and his famous son George soon achieved renown and this served them well to build up a broad network of marriage alliances with more important Albanian dynasties. Relations had always been close to the Serb princely dynasty of the Brankovići. Blood ties seem to have existed since the time of Scanderbeg’s father. The younger generation of the Castriotas certainly had ties: Scanderbeg’s son Ivan married Irene Branković whose mother was a Byzantine princess of imperial lineage. The two families, i.e. the famous old Brankovići and the young and dynamic Castriotas gave support to one another. The Castriotas gave shelter to the Brankovići when they were on the run and reinforced their mutual ties by marriage.ishin arapë që një mijë e një e treqint vjet më parë iu zemëruan halifesë hazretit Ymer dhe u bënë muhaxhirë në Shqipëri.” Lap Martallozi ankohej edhe se nëpër skolitë e grekut që ekzistonin në Shqipëri, njerëzia mësonte që “gjith njerzit e mbëdhenj janë grekë, le Filipi, Leka i madh, Batlemeu, Pirua dhe Skënderbeu, po aq edhe Krishti”(Lap Martallozi, Liria dhe zgjedha, Drita, Janar 1908).
Diku miti i Skënderbeut si “Atlet i Krishtit” po përdoret si thirrje për konvertime të shqiptarëve myslimanë në krishterim,sepse një bashkësi që quhet “shqiptare” nuk mund të ekzistojë në hapësirë dhe në kohë pa simbolin e Skënderbeut.”

Lubonja i cili thotë: “A formojmë vërtet një identitet qytetar modern duke i ushqyer fëmijët me mite nacionaliste ashtu siç janë farkuar ata një shekull e gjysëm më parë dhe përforcuar me frymë totalitare nga diktatura komuniste? … Nëse fëmijëve tanë do t’u tregojmë gënjeshtra, edhe ata do të vazhdojnë të tregojnë gënjeshtra e ne do të vazhdojmë të kultivojmë kulturën e rrenës dhe manipulimit.” (“Bëhu i ditur të jesh i lirë”, Korrieri, 30. 11. 2008).


Kurani na mëson mbi historinë e profetit Ibrahim, i cili kur jetonte në qytetin Ur irritohej nga imponimi i idhujve që i bëhej popullatës lokale nga idhujtarët, në një kohë kur këta idhuj – ishin krijesa të vdekura dhe pa ndonjë fuqi – por qëndronin në atë vend vetëm për shkak të një konsensusi dhe dëshire imponuese të elitës sunduese.

Në këtu mund të përmendim edhe rastin e luftës në Kosovë, ku ishte imponimi nga Millosheviçi i mitit të Car Llazarit dhe Betejës së Kosovës ai që acaroi nacionalizmin serb dhe çoi në shtypjen e shqiptarëve dhe luftën e Jugosllavisë.

Kadare, i cili në vitet e komunizmit “thoshte se shpata e shqiptarëve të Skënderbeut ishte e drejtë, pasi shqiptarët ishin të mirë, kurse shpata e turqve (jatagani) ishte e shtrembër sepse ata ishin të këqij”

pasi sistemi i kaluar i zhduku asaj pak a shumë minoritetet gjuhësore, kulturore dhe fetare dhe prodhoi njeriun e realizmit socialist me Skënderbeun si mesi; Enver Hoxhën si pejgamber; dhe Kadarene si Ati intelektual i kombit

Shqiptarët do të ishin bërë shqiptarë edhe nëse hero i tyre do të ishte Sulltan Abdylhamiti, Esat Pasha, Haxhi Qamili, Lenini, Stalini apo dikush tjetër në vend të Skënderbeut. Pse siç Gellner thotë, nacionalistët dhe shteti kombëtar do të krijonin ndonjë mit apo hero tjetër, do ta zbukuronin me bëma dhe heroizma, dhe kombi do të mrekullohej ndërsa do të lexonte mbi heroizmat e të parëve të tij.

Nëse duam me të vërtetë që të ndërtojmë një komb evropjan, pa ‘fyhrer’, ‘komandantë’ dhe ‘atletë të Krishtit’, por me qytetarë dhe evropianë të njëmendtë, baza e këtij qytetari nuk duhet të jetë miti dhe legjenda, por dituria e cila të bën të lirë, siç edhe Lubonja thekson.