Épopée de Gilgamesh

Perparimi Dim 20 Nov - 4:46

Eposi i Gilgameshit
Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë

Rrasë argjile me eposin e Gilgameshit.
'Epi i Gilgameshit është një poemë epike,qe vjen nga Mesopotamia e lashte , dhe eshte nje prej shkrimeve me te hershme te literatures per mbretin hero mitologjik Gilgamesh ,te cilat jane permbledhur me vone ne nje poeme te gjate Akkadian .Versioni me i kompletuar qe ekziston sot eshte i ruajtur ne 12 pllaka argjile ne koleksionin e librarise qe i perket shekullit te 7-te para eres sone te Mbretit te Asirise (Siria e sotme ) Ashurbanipal.Titulli otigjinal i epit te gilgameshit eshte "Ai qe pa thelle " He who Saw the Deep (Sha naqba īmuru)ose Surpassing All Other Kings (Shūtur eli sharrī).Gilgamesh mund te kete qene nje udheheqes i vertete gjate periudhes se fundit te Dinastise se Hershme II (ca.shekulli i 27-te para eres sone )

Historia baze e Epit te Gilgameshit tregon marredhenien qe ekziston ndermjet Gilgamesh, who has become distracted and disheartened nga rregulli i tij,dhe nje miku te tij, Enkidu,i cili eshte gjysem i eger dhe qe ndermerr merr persiper ti beje kerkesa pyetje te rrezikshme Gilgameshit.Ky ep fokusohet tek mendimet e Gilgameshit per vdekjen pas vdekjes se Enkiduse .Flet se si ata behen njerezore se bashku dhe thekson fort pavdekshmerine .Nje pjese e gjate e poemes ilustron kerkimet e Gilgameshit ne Lidhje me pavdekshmerine pas vdekjes se Enkiduse.
Ky ep eshte i perkthyer ne shume gjuhe te botes,keshtu qe heroi, Gilgamesh,eshte kthyer ne nje ikone e kultures popullore.

.[1] asiro-babiloneze, e shkruar me shkrimin në formë pyke, mbi 12 rrasa argjile, që datojnë rreth mijëvjeçarit të 3-të p.e.r.
Eposi i Gilgameshit është një nga krijimet letrare më të lashta të njerëzimit, dhe vepra më e njohur e Babilonisë së lashtë.
Eposi i Gilgameshit, përmbledh të gjitha shkrimet që lidhen me përjetimet e mbretit mitik të Urukut, Gilgameshit, dhe mendohet si teksti më i rëndësishëm mitologjik babilonez dhe asirian, që i ka përballuar kohës gjer në ditët tona.
Përkthimi i parë modern u krye vitin 1872, nga studiesi anglez Xhorxh Smith. Mbret i Urukut,bir i hyjneshës Ninsun dhe i një babai vdektarar.Gilgameshi,ndërtues i murit të Urukut,një hero-mbret,mendohet të ketë ekzistuar vërtet.Gilgameshi një trim i çartur dhe sundimtar i egër,deri kur njohu Enkidujin,nuk e dinte ç’ishte as ndjenja e miqësia dhe as ndjenja e kuptimeve të mëdha jetësore.Bashkë me mikun e tij ai mundi një armik të fuqishëm dhe keqbërës me emrin Humbaba,rojë e malit të Cedrit.Ata mundën të mposhtnin demin e një tërbimi hyjnor kundër tyre,të hyjnisë Ishtarja e cila ua dërgoi atyre si hakmarrje meqënëse gilgameshi e kishte refuzuar dashurinë.Pas vdekjes së mikut të tij Enkidujit,Gilgameshi përherë të parë,u ballafaqua me tmerrin që ngjalli ndjenja e vdekjes.Ai u vu pas kërkimit të barit të pavdekësisë ;kërkoi këshilla nga Utnapishtimi,një stërgjysh i tij që kishte fituar përjetësinë.Edhe kur i dukej se e kishte fiutar përjetësinë.Edhe kur i dukej se e kishte në dorë barin e pavdekësisë të gjetur në fund të detit të ëmbël,atë ia rrëmben nga dora një gjarpër dhe e lë në trishtimin e të pashpresë.Pas shum aventurave e përpjekjev,kthehet duarbosh dhe i trishtuar ne Uruk,për të vdekur në qetësine e pallatavetë tij madhështore.Por,një porosi e urtë,që tingëllon si një ligjërim proverbial,i vjen Gilgameshit prej hyjneshës Siduri Sabitu,gruas së urtë që rri në malin dhe në kopshtin e hyjnive, : « Pra,Gilgamesh,ti mirë ha e pi Dhe sa më shumë mbushe barkuntënd ; Bëj qejf pa ndalur ditën edhe natën, Secilën ditë kremto nga një kremte- Natën e dtiën n’vallëzim knaqu, N’zërin e harpës,n’tingujt e fyellit. Rrobat e pastra veshi,Gilgamesh, Mirë pastroje e lyeje kokën tënde, Dhe trupin laje vetëm n’ujë të freskët. Soditi f’mijët n’gaz e dora dorës, N’gjoksa t’grave ti hareshëm prehu !
N’qytetin tënd.n’Uruk kthehu ti mbrapa si trim i fortë dhe si mbret i lumtur »

Epi i Gilgameshit është vepra më e vjetër që njihet deri tani rreth 4000 vjet më parë. Epi qëndroi rreth 2500 vjet i mbuluar nën dhe. Epi i Gilgameshit është i përbërë prej 12 pllakash (këngësh) në të cilat rrëfehet për mbretin e Urukut në Mesopotaminë e Lashtë, e cila shtrihej ndërmjet lumenjve Tigër dhe Eufrat. Ky është një nga qytetet më të vjetra të njerëzimit. Këto pllaka qëndruan shumë shekuj nën dhe, rreth 2500 vjet. Disa nga këto pllaka janë të dëmtuara, shumë fjalë e vargje janë të palexueshme, pra janë fshirë krejtësisht. Ky shkrim është bërë në pllakat ë dheut, të cilat më pas piqeshin me shkrim me kunja (kuneiform). Kjo vepër e Mesopotamisë edhe në kohët e sotme është shumë aktuale dhe me rëndësi nacionale. Ajo jep transponimin e botës së njeriut në një periudhë të caktuar të zhvillimit të tij. Shqiptimi poetik i përpjekjeve të njeriut për ti shpëtuar vdekjes, për të gjetur jetën e amëshuar dhe forcën e rinisë. Epi i Gilgameshit i kushtohet tmerrit të vdekjes dhe fatit tragjik të njeriut. Njeriu bëhet i vetëdijshëm se duhet të vdesë sikurse ngjet me kryepersonazhin Gilgameshin. Ky ishtë mbret i Urukut, njeriu i Hareve dhe Gëzimeve. Ai nuk kishte menduar sa duhet për kuptimin e jetës dhe vdekjes së njeriut. Vetëm vdekja e mikut të tij Enkidujit e bind se duhet të vdesë. Gilgameshi ndërron qëndrim ndaj jetës dhe vihet në kërkim të jetës së amëshuar si perënditë. Kjo del qartas edhe në mallkimin e Enkidujit drejtuar gruas hyjnore e cila e harlisi dhe e ndau nga kafshët dhe e ktheu tek njerzit. Në epin e Gilgameshit ballafaqohen 3 botë.
1. Bota Hyjnore
2. Bota Njerëzore
3. Bota shtazore
Ato dëshmojë për një stad të lashtë të ekzistencës. Bota Njerëzore shprehet nëpërmjet Gilgameshit, mbretit të Urukut dhe njerëzore që jetojnë në të. Bota Hyjnore e perëndive është e pasur dhe ka funksion të shumfishtë në ep. Bota shtazore ndërlidhet mjaft mirë me dy botët e tjera. Kufijtë midis këtyre tri botëve shprehen nepermjet Gilgameshit njeri, mbret i Urukut, i cili ka dy të tretat e hyjnive. Enkiduji pasi e krijoi hyjnesha Arururri kullot barin me kafshët e pyllit. Humbaba, roja e malit hyjnor Lendrit, paraqitet si kafshë me kokë njeriu. Kemi luftën kundër së keqes. E keqja më e madhe që nuk mund të shpëtojmë asnjëherë është vdekja. Gilgameshi dhe Enkidui bëhen miq. Hyjnia Anuji urdhëron Arurunë që të krijojë një qënie, Enkidujin që ti kundërvihet Gilgameshit. Në këtë Ep kemi raportin e jetës dhe vdekjes. Në fund heroi kryesor vdes. Njeriu vdes si qënie, por njerëzimi vazhdon jetën. Epi i Gilgameshit ka ngjashmëri me Iliadën dhe Odisenë e Homerit për nga mënyra si është krijuar. Vepra , letra e krijuar mbi bazën e fantazisë bën çlirimin nga vuajtja. Akili e kishte vdekjen e tij në thembër, pra ai vdiq. Kemi dhe Faraonët të cilët ishin gjithashtu të vdekshëm megjithëse ata e mbanin veten si të pavdekshëm, Aleksandrin e Maqedonisë etj. Mënyra e të shkruarit dhe të mbledhurit të këngëve ngjan me krijimet e Homerit. Ndoshta kjo ka qenë një mënyrë e të shkruarit në kohët e atëhershme. Këta heronj vijnë në ditët tona dhe bëhen burim frymëzimi për brezat e ardhshëm duke sjellë mesazhe nga një botë e lashtë, por nga mënyra e të menduarit dhe të jetuarit nuk është vetëm e tillë.
[redakto]Deshifrimi dhe përkthimi

[redakto]Shiko edhe

Gilgameshi
Sumerët
[redakto]Lidhje të jashtme

(Anglisht) Eposi i Gilgameshit- Përmbledhje nga Majkëll MekGuduin, përgatitur në vitin 2001, rishikuar në vitin 2006.
(Anglisht) Eposi i Gilgameshit: Një biografi shpirtërore.
Kategoria: Mitologji
I

Kjo faqe është ndryshuar për herë te fundit më 18:28, 2 nëntor 2011.
Të gjitha materialet që gjenden në këtë faqë janë të mbrojtura nga Creative Commons Attribution/Share-Alike License;. Shiko Terms of Use për më shumë informacione.
Rreth të dhënave vetjakeRreth Wikipedia-sShfajësimetMobile view

Épopée de Gilgamesh
Aller à : Navigation, rechercher

Cette page contient des caractères arabes.
Si certains caractères de cet article s’affichent mal (carrés vides, points d’interrogation, etc.), consultez la page d’aide Unicode. De plus, votre système et votre navigateur doivent supporter l’écriture de droite à gauche et les ligatures (testez votre navigateur). Notez que les mots sont transcrits dans la transcription Arabica (DIN-31635).
L’Épopée de Gilgamesh est un récit légendaire de l’ancienne Mésopotamie (Irak moderne). Faisant partie des œuvres littéraires les plus anciennes de l’humanité, la première version complète connue a été rédigée en akkadien dans la Babylonie du xviiie siècle av. J.‑C. ou xviie siècle av. J.‑C. ; écrite en cunéiforme sur des tablettes d’argile, elle s’inspire de plusieurs récits, en particulier sumériens, composés vers la fin du IIIe millénaire ; elle est à rapprocher d’« Enki et Ninhursag », d’« Enûma Elish » (Lorsqu’en haut…) et du « Atrahasis » (Poème du Supersage). Elle a pour origine des récits mythiques ayant pour personnage principal le roi Gilgamesh, cinquième roi (peut-être légendaire) de la première dynastie d’Uruk (généralement datée de l’époque protodynastique III, vers -2700, -2500), selon la liste royale sumérienne composée pendant la première dynastie d’Isin (-2017, -1794).

Selon l’opinion commune des assyriologues, le récit du Déluge, inspiré par l’Épopée babylonienne d’Atrahasis ou « Poème du Supersage », a été ajouté vers -1200, pour former le texte « standard », comprenant onze tablettes, de l’épopée assyro-babylonienne. La douzième tablette, traduction de la seconde moitié du récit sumérien « Gilgamesh, Enkidu et le séjour des morts », a dû être ajoutée vers -7001.

Ce sont des tablettes d’écriture cunéiforme du viiie siècle av. J.‑C. trouvées dans les fouilles de la bibliothèque du roi Assurbanipal à Ninive qui l’ont dévoilée au monde dans les années 1870, à partir notamment du passage concernant le Déluge, qui fit sensation à l’époque. Cette épopée avait connu un grand succès dans le Proche-Orient ancien, et des exemplaires ont été retrouvés dans des sites répartis sur un grand espace, en Mésopotamie, Syrie, et en Anatolie ; elle est attestée jusque dans les textes de Qumrân, peu avant l’ère chrétienne. Elle avait été traduite en Hittite et en Hourrite. Les sources sont sumériennes, babyloniennes, assyriennes, hittites et hourrites. Les tablettes seront d’abord traduites par Georges Smith, protégé de Henry Rawlinson.

De récents travaux rapprochent l’épopée de Gilgamesh des 12 travaux d’Héraclès (l’homologue grec du héros romain Hercule), la légende babylonienne étant antérieure de près de 1 000 ans aux écrits d’Homère2.

Tablette du Déluge de l’épopée de Gilgamesh, rédigée en akkadien
Sommaire [masquer]
1 Résumé
2 La symbolique de l'épopée de Gilgamesh
3 Le récit (version ninivite)
3.1 Tablette I : Les deux héros
3.2 Tablette II : La rencontre, l'amitié, le projet d'aventure
3.3 Tablette III : Préparatifs et départ
3.4 Tablette IV : Le voyage
3.5 Tablette V : Prouesses dans la forêt des Cèdres, victoire sur Humbaba
3.6 Tablette VI : Nouveau triomphe et démesure : le Taureau-céleste
3.7 Tablette VII : La mort d'Enkidu
3.8 Tablette VIII : Les funérailles d'Enkidu
3.9 Tablette IX : Gilgamesh à la poursuite de la vie sans fin
3.10 Tablette X : L'arrivée au but
3.11 Tablette XI : L'échec et le retour à la vie ordinaire
3.12 Tablette XII : Autre version de la mort d'Enkidu
4 Références
5 Bibliographie
6 Voir aussi
6.1 Articles connexes
6.2 Liens externes
Résumé[modifier]

Gilgamesh, roi de la ville d'Uruk, est dur et intransigeant envers ses sujets. À la demande de ceux-ci, la déesse Aruru, maîtresse de la cité, confectionne avec de l’argile un « double » de Gilgamesh, Enkidou, pour le remettre dans le droit chemin. Personnifié à l'image d'Anu le dieu du ciel et de Ninurta le dieu de la guerre, c'est un homme sauvage, dénué de toute élégance naturelle, et destiné à être le miroir de Gilgamesh, son compagnon, mais à la différence de celui-ci, il est bon. Les deux personnages se rencontrent en duel. Au terme du combat, tous deux comprennent leur complémentarité et s’allient pour accomplir de grands exploits. Mais Enkidou meurt et Gilgamesh, au comble de la tristesse, part à la recherche du secret de l’immortalité auprès d’Uta-Napishtim, qui lui fait l’étrange récit d’un déluge. Au moment de partir il lui révèle l’existence d’une plante de jouvence.

À peine Gilgamesh a-t-il pu se procurer la plante qu’il se la fait dérober par un serpent et comprend qu’il n’est pas dans la nature de l’homme de vivre immortel. Une telle quête est vaine et l’on doit profiter des plaisirs qu’offre la vie présente.

La beauté et la richesse symbolique du récit firent d’autant plus sensation lors de leur révélation devant la Société d’archéologie biblique de Londres en 1872, que l’épisode relatant le déluge ressemblait beaucoup, mais en plus étoffé, à l’épisode de Noé dans la Bible.

Il est intéressant d’en rapprocher le mythe de Héraclès : certains auteurs établissent ainsi une filiation entre l’épopée de Gilgamesh, la "Gloire d’Uruk", rédigé dans la Mésopotamie du xviiie siècle av. J.‑C., et le mythe de Hercule, la "Gloire d’Héra", consigné par Homère au viiie siècle av. J.‑C. (voir à ce sujet les travaux de l’anthropologue syrien Firas Sawwah).

En effet, la similitude est frappante entre un Gilgamesh, roi de Uruk, deux tiers dieu et un tiers humain, effectuant une série d’œuvres devant le mener à l’immortalité, et Hercule, Gloire de Héra, moitié dieu et moitié homme, effectuant 12 travaux qui le mèneront à son tour à l’immortalité.

La symbolique de l'épopée de Gilgamesh[modifier]

L’épopée se concentre autour du personnage de Gilgamesh qui cherche de son vivant à devenir une légende en accomplissant des exploits remarquables. Mais dans sa démesure, il s’attire le courroux des dieux. La quête de l’immortalité en est le thème central, puisque Gilgamesh tente désespérément d’échapper à sa condition de mortel. Gilgamesh mène également une quête initiatique, car il sera le seul à découvrir les raisons qui amenèrent les dieux à causer le déluge. L’épopée est une quête dite solaire, Shamash y joue un rôle prépondérant. Comme il y a douze mois par années, ceci expliquerait le nombre de tablettes qui compose l’épopée.

Mais un des thèmes les plus développés dans l’épopée est sans aucun doute l’amitié qui unit Gilgamesh à son double, Enkidou. Ils sont des jumeaux antagonistes. Gilgamesh représente les forces de la lumière et Enkidou représente les forces de l’ombre. Enkidou représente tout l’inverse de l’homme civilisé : il vit dans la steppe parmi les bêtes. Le processus civilisateur d’Enkidou débute par une union sexuelle avec la courtisane. Après l’acte, les bêtes ne le reconnaissent plus, il a perdu une grande partie de sa force animale, mais en revanche il acquiert l’entendement et la parole. Puis, progressivement, la courtisane fera de lui un être civilisé. Donc, la symbolique derrière Enkidou peut se résumer à l’étape primordiale à laquelle se sont heurtés nos ancêtres lointains : celle de l’animalité à l’humanité.

Cette amitié entre Gilgamesh et Enkidou évoquerait l’union des forces de la lumière et de l’ombre. Mais Enkidou, qui au départ devait se débarrasser de Gilgamesh, prend parti pour les forces de la lumière, ce qui le mènera à sa perte. Ce qui laisse supposer que l’alliance des deux héros est contre nature. Et lorsque son compagnon Enkidou meurt d’une longue maladie, Gilgamesh renonce à la vie civilisée en revêtant la peau du taureau céleste et en errant seul dans le désert alors qu’Enkidou renonçait à la vie sauvage pour vivre parmi les hommes.

Le récit (version ninivite)[modifier]

Tablette I : Les deux héros[modifier]
Présentation du héros Gilgamesh : Je vais présenter au monde Celui qui a tout vu, Connu la terre entière, Pénétré toutes choses Et partout exploré(…).
Rappel de son œuvre (les murailles d’Uruk), ses aventures qu’il a consignées par écrit.
Hommage rendu à ses vertus et à ses hauts faits.
Sa personne : Dès sa naissance il Était prestigieux ! Dieu aux deux tiers, pour un tiers homme(…).
Ses excès de pouvoirs Dans l’enceinte d’Uruk il va et vient, la tête altière, Pareil à un buffle, Il étale sa force, Rien de comparable au choc de ses armes ; son escorte toujours sur pieds, à ses ordres ; Il opprime les guerriers d’Uruk comme un tyran. Gilgamesh, disent-ils, ne laisse pas un fils à son père (…) Lui, pourtant pasteur d’Uruk, ne laisse pas une jeune fille à sa mère, fût-elle fille d’un preux et même déjà promise.

Décision des dieux de lui préparer un rival : Enkidu. À ces paroles Aruru conçut une image d’Anu, lava ses mains, prit de l’argile, la jeta dans la steppe ; Dans la steppe forma Enkidu le preux. Mis au monde en la Solitude, Puissant bloc de Ninurta, Velu par tout le corps, Il a chevelure De femme, Drue comme ceux de la déesse des orges. Ne connaît ni peuple ni patrie. Vêtu comme Sumuqan (dieu des bêtes sauvages), En compagnie des gazelles, Il broute l’herbe, Avec les hardes, se presse au point d’eau ; Avec les bêtes il boit.
Découverte d’Enkidu par un chasseur, dont il détruit les pièges.
Compte-rendu à Gilgamesh qui prépare un piège à la créature. Chasseur, emmène avec toi la Courtisane Shamat (« joyeuse » en akkadien). Lorsque la harde arrivera au point d’eau, Elle ôtera ses vêtements, Elle dévoilera ses charmes, Et quand il la verra, Il s’approchera d’elle (pour la posséder). Alors sa harde, élevée avec lui, Lui deviendra hostile.
Rencontre d’Enkidu avec la Courtisane. Enkidu tombe dans le piège amoureux. Désormais, les bêtes s’écartent de lui. Il s’attache à la Courtisane qui lui propose de l’emmener à Uruk, où règne Gilgamesh. À la vigueur accomplie Qui pareil à un buffle, L’emporte sur les plus forts. Enkidu accepte, voulant démontrer sa supériorité sur Gilgamesh. La Courtisane cherche à le calmer par la perspective d’une amitié avec lui Mets de côté ta fougue, Enkidu : Ce Gilgamesh, Shamash (dieu du Soleil, protecteur de la dynastie) l’a pris en affection Et Anu, Enlil et Éa lui ont donné une large intelligence. Elle lui raconte deux songes qu’il a faits à son sujet et qu’il a confiés à sa mère.
Premier songe : Tandis que m’entouraient les étoiles célestes, Un bloc venu du Ciel Est tombé près de moi. J’ai voulu le soulever : Il était trop lourd pour moi (…) Les habitants d’Uruk S’étaient massés pour le voir Et comme à un petit enfant Ils lui baisaient les pieds ; Moi je le cajolais comme une épouse. Ninsuna, sa mère en fait une interprétation très favorable : ce rêve annonce que du ciel va lui arriver un compagnon égal à lui, fort, secourable et fidèle comme une épouse.
Second rêve : À Uruk était disposé une petite hache (même scénario : attroupement et adoration du peuple, affection du héros. Même interprétation de la part de Ninsuna).
Assentiment de Gilgamesh.
Tablette II : La rencontre, l'amitié, le projet d'aventure[modifier]
Enkidu et la Courtisane après avoir prolongé leurs caresses, font route vers Uruk. En chemin elle lui passe la moitié de son vêtement. Ils font étape chez les bergers. Encouragé par la Courtisane, Enkidu boit la bière et mange le pain qu’ils lui présentent. Mange le pain Enkidu, Il le faut pour vivre. Bois de la bière, c’est l’usage du pays. Enkidu mangea le pain Jusqu’à combler sa faim. Il but de la bière. Sept cruchons. Détendu, la panse en liesse, il chantait le cœur joyeux Et son visage s’illumina. Il lava son corps hirsute, Il se frictionna d’huile; Alors il ressembla à un homme. Il passa un vêtement : Le voilà comme un jeune marié.

À Uruk, Enkidu est l’objet de l’admiration du peuple. Enkidu voit un homme portant des victuailles et lui demande où il va. Celui-ci lui répond qu’il se rend à une noce au cours de laquelle on choisit des fiancées. Il lui révèle que Gilgamesh exerce alors un droit de priorité. L’épouse destinée, il la féconde, Lui, le premier, les maris ensuite. Au conseil des dieux, il est décrété : Dès la coupure de l’ombilic (dès sa naissance) c’est son destin. Au discours de l’homme Enkidu pâlit. Il se rend sur la grande place. Pour la déesse Ishhara (Ishtar prend ce nom en tant que présidant aux accouplements. Son symbole est alors un scorpion.) Un lit est étendu. Pour que Gilgamesh, avec une jeune fille, S’unisse cette nuit. Enkidu barre la route à Gilgamesh, il lui reproche son arrogance. Il bloque la porte de la chambre avec son pieds et ne laisse pas entrer Gilgamesh. Les deux héros s’affrontent en pleine rue. Aucun ne l’emporte. Ils se rendent mutuellement hommage et font pacte d’amitié. Émotion d’Enkidu, qui n’a jamais eu de famille.

Gilgamesh lui propose d’entreprendre une expédition héroïque, vers la forêt des Cèdres, contre son gardien Humbaba. Enkidu souligne les dangers de l’entreprise C’est pour sauvegarder la forêt des Cèdres Et pour terroriser les gens Qu’Enlil y a posté Humbaba. Humbaba, son cri c’est l’Épouvante, Sa bouche c’est du Feu, Son haleine, la Mort. Sur 60 bêrus il peut ouïr les bruits de la forêt. Gilgamesh tente de calmer ses préventions puis s’adresse à « l’Assemblée » (des hommes en âge de combattre) et au « Conseil » (des anciens) pour annoncer l’entreprise. Enkidu demande aux Anciens de retenir Gilgamesh et ceux-ci le mettent en garde : Gilgamesh, tu es jeune et ton cœur t’entraîne ! Tu ne comprends pas bien ce dont tu parles, Un papillon t’aurait-il donné le jour ? Ce Humbaba, son cri c’est l’Épouvante etc. Mais Gilgamesh de nouveau passe outre.

Tablette III : Préparatifs et départ[modifier]
Les Anciens donnent des conseils de prudence : Enkidu marchera devant. Gilgamesh emmène son ami faire ses adieux à sa mère. Ninsuna présente des offrandes à Shamash pour le succès de l’entreprise. Elle confie son fils à Enkidu. Enkidu accepte la mission. Les Anciens donnent leurs dernières recommandations. Enkidu s’adresse à Gilgamesh. Ils partent.

Tablette IV : Le voyage[modifier]
Les deux héros parcourent le trajet vers la forêt des Cèdres (actuel Liban, soit un trajet de 1500 km environ) à pas de géant, en six étapes. A chaque étape, Gilgamesh, au centre d’un cercle sacré, sacrifie à Shamash en lui demandant un songe, promesse de succès. Vers minuit, le songe ayant eu lieu, il se réveille brusquement et réveille Enkidu pour lui conter son rêve. Ce dernier l’interprète et y décèle la preuve de leur succès à venir. Ils arrivent en vue du domaine d’Humbaba. Shamash alerte Gilgamesh : Talonne-le, rapidement, Pour l’empêcher de regagner son repaire, De pénétrer dans les profondeurs et de s’y dissimuler. Ils se jettent en avant.

C’est alors que le cri terrible d’Humbaba retentit. Enkidu est saisi de crainte, Gilgamesh lui fait reprendre courage Fais retentir ta voix comme un tambour ! Loin de toi la paralysie des bras, La faiblesse des genoux ! Prends-moi la main, ami : Marchons ensemble ! Que ton cœur brûle pour le combat ! Méprise la mort, Ne pense qu’à la vie ! Qui veille (sur quelqu’un) doit être à toute épreuve ! Qui marche devant l’autre le préserve Garde sauf son compagnon. Jusqu’à leur plus lointaine descendance Ils se seront acquis la gloire. Ils parviennent ainsi à la lisière.

Tablette V : Prouesses dans la forêt des Cèdres, victoire sur Humbaba[modifier]
Gilgamesh et son ami s’avancent sous les frondaisons odorantes. Ils doivent franchir plusieurs larges fossés avant d’arriver en face du monstre. Humbaba met en garde Gilgamesh : Des fous, des inconscients t’auraient-ils conseillé Gilgamesh, Que tu sois venu m’affronter ? Hé ! Enkidu, enfant de poisson, Qui n’a jamais connu son père, Et, pas plus que les tortues, N’a jamais tété sa mère ! En ton jeune âge je t’observais, Et me gardais de te fréquenter ! À présent, si je te tue, j’en aurais l’âme épanouie ! Car c’est bien toi qui as conduit Gilgamesh jusqu’ici. Gilgamesh, effrayé par le discours et l’apparence d’Humbaba se tourne vers son ami. Celui-ci l’encourage Pourquoi donc, mon ami, parler ainsi comme un mendiant, un couvercle sur ta bouche, en te cachant. A présent, il n’est qu’une seule issue. Le cuivre court dans la rigole du fondeur, (il n’est plus temps de s’arrêter) (…). Ne te retire pas d’ici, Ne t’en retourne pas ! Double la force de tes coups ! Gilgamesh frappe Humbaba à la tête. Le combat s’engage. Ils piétinent le sol, disloquant de leur talons l’Hermon et le Liban. La nuée claire devient sombre. Comme un brouillard, pleut sur eux la mort. Et Shamash contre Humbaba fait lever de grands vents : du Nord, du Sud, d’Est, d’Ouest, Souffleur, Rafales, Tourbillons, Mauvais, de Poussières, Morbide, de Gel, Tempête et Tornade : les Treize Vents tant se ruent sur lui, Que son visage s’assombrit : il ne peut ni avancer, ni reculer, À portée des armes de Gilgamesh.

Humbaba se sentant perdu s’adresse à Gilgamesh le loue et veut l’apitoyer, lui promettant tout ce qu’il voudra. Autant d’arbres que tu me commanderas (…) pour embellir les édifices de ta ville. Enkidu intervient pour endurcir Gilgamesh. Humbaba présente sa supplique à Enkidu. J’aurais pu t’emporter, t’égorger, Dans les profondeurs de ma Forêt. Te donner en pâture aux aigles et aux vautours ! À présent, Enkidu, il est en ton pouvoir de me libérer. Demande à Gilgamesh de me laisser la vie sauve ! Mais Enkidu persiste et pousse Gilgamesh à l’irréparable : Achève-le, égorge-le, Écrase-le (…) Avant qu’Enlil N’entende sa supplique, Et que les Grands-dieux Ne soient furieux contre nous. Humbaba insiste mais Enkidu refuse de nouveau. S’adressant alors aux deux héros, Humbaba les maudit. Qu’ils ne vieillissent, Ni l’un, ni l’autre, Pas davantage que Gilgamesh, Qu’Enkidu ne trouve jamais le salut. Alors les deux amis dégainent et frappent Humbaba qui bondit pour leur échapper, à cinq reprises et le tuent. Aussitôt d’épaisses ténèbres s’abattent sur la Montagne.

Gilgamesh et Enkidu coupent les Cèdres, dont un géant, qu’ils destinent au ventail du temple d’Enlil à Nippur. Ils reviennent avec le bois par le fleuve, portant en trophée la tête de Humbaba.

Tablette VI : Nouveau triomphe et démesure : le Taureau-céleste[modifier]
Gilgamesh de retour à Uruk se fait beau. La déesse Ishtar tombe amoureuse de lui. Gilgamesh épouse-moi, offre-moi ton fruit en cadeau ! Sois mon mari, Je serai ton épouse. Elle lui promet richesses et honneurs en retour. Gilgamesh refuse en la raillant, lui reprochant ses faux-semblants et ses infidélités. Non, je ne veux pas de toi pour épouse ! Tu n’es qu’un fourneau qui s’éteint dans le froid, une porte qui laisse passer les courants d’air, un palais qui s’écroule sur ses défenseurs, un éléphant qui jette bas ses harnais, un bitume poisseux, une outre percée, un mortier friable, un bélier qui démolit les remparts amis, une chaussure qui blesse le pied. Il lui rappelle ce qui advint à ses amoureux : Tammuz, le Lion, le Cheval, le Pâtre, le Jardinier Ishullânu.

Fureur d’Ishtar qui va demander à son père Anu de quoi venger ces rebuffades. Celui-ci lui reproche d’avoir provoqué Gilgamesh mais accède à son désir de créer le Taureau céleste pour frapper Uruk. Il lui demande toutefois de parer à la famine que provoqueront les ravages du Taureau. Ce seront sept années de famine pour le pays d’Uruk. Tu devrais donc d’abord amonceler du grain et faire abonder la verdure. Ishtar le rassure. Anu lui remet les longes du Taureau. Elle l’emmène au centre d’Uruk. Et l’y lâche. Descendant au bord du fleuve en sept lampées il le diminue. En s’ébrouant, par trois fois il ébranle la ville, creusant des crevasses qui engloutissent les gens. Enkidu y tombe jusqu’à la ceinture. Il en sort d’un bond, se saisit des cornes du Taureau et s’adresse à Gilgamesh pour réclamer son assistance. Tandis qu’il saisira le Taureau par la queue, Gilgamesh plongera son glaive entre la corne et la nuque. Ils le tuent et offrent son cœur à Shamash. Lamentation d’Ishtar humiliée et furieuse. Enkidu l’entendant, arrache une patte du Taureau, la lui jette au visage et lui lance : Si seulement je t’avais attrapée, Toi aussi, Je t’en aurais fait autant ! Je t’aurais suspendue aux bras sa tripaille ! Ishtar rassemble alors le peuple des Courtisanes pour faire une déploration face à la patte du Taureau. Gilgamesh quant à lui fait travailler les artisans d’Uruk à orner les cornes du Taureau d’un placage d’or et de lazulite pour les offrir en culte à son père Lugalbanda.

Après s’être lavé les mains dans l’Euphrate, les deux héros déambulent en triomphe dans les rues de la ville. La journée s’achève par une fête au palais. Songe d’Enkidu.

Tablette VII : La mort d'Enkidu[modifier]
Mon ami, pourquoi les Grands-dieux Ont-ils tenu conseil ? (…) Enkidu a assisté en songe à une délibération des dieux. Pour avoir pris part au meurtre d’Humbaba et du Taureau céleste, Enkidu semble promis à une mort prématurée.

Il se décide d’aller avec Gilgamesh implorer la grâce d’Enlil, souverain des dieux et du monde, en son temple à Nippur. Il y retrouve la porte qu’il avait offerte et s’adresse à elle Ô porte issue de la Forêt, Tu n’as pas de mémoire ! Nulle intelligence en toi ! Pour rechercher ton bois j’ai parcouru vingt bêrus, Jusqu’à ce que j’eusse trouvé le plus élevé des cèdres (…) Si j’avais su, Porte, Le bienfait que tu me réservais, J’aurais brandi ma cognée pour te mettre en morceaux. Gilgamesh devant le désespoir de son ami intervient et cherche à le rassurer touchant son rêve. Il implore les dieux pour lui, mais reste fataliste : Ce qu’Enlil commande (…) il ne l’annule pas (…) Mon ami (…) C’est ainsi que le destin vient à chacun.

Enkidu implore Shamash et maudit ceux qui l’ont enlevé à son existence première : le chasseur et surtout la courtisane. Shamash lui reproche son ingratitude envers elle, qui l’a vêtu, abreuvé et nourri, qui lui a procuré un compagnon tel que Gilgamesh. Enkidu, ému, revient sur sa malédiction.

Un mal le saisit aux entrailles. La maladie s’installe. Enkidu, alité fait à nouveau un rêve terrible qu’il détaille à Gilgamesh. Ce rêve décrit la condition des morts aux enfers où on le conduit Vers la Demeure obscure dont l’entrée est sans issue, Au chemin sans retour, Aux habitants privés de lumière Dont la ration est de poussière et le pain d’argile, Revêtus comme les oiseaux d’un vêtement de plumes, Allongés dans les ténèbres Sans jamais voir le jour. La maladie d’Enkidu se prolonge et s’aggrave chaque jour. Au douzième jour il reproche à Gilgamesh son impuissance. Il meurt.

Tablette VIII : Les funérailles d'Enkidu[modifier]
Déploration de Gilgamesh sur la dépouille de son ami. Rappel de ses origines : Enkidu, mon ami, ta mère une gazelle, Et l’âne sauvage, ton père t’ont engendré, toi : C’est le lait des onagres qui t’a élevé, toi, Et la harde te faisait découvrir tous les pâturages.

Litanie funèbre remémorant toute son existence : Qu’ils te pleurent les chemins d’Enkidu jusqu’à la forêt des Cèdres, qu’ils ne se taisent ni de jour, ni de nuit ! Qu’ils te pleurent les Anciens de la grande cité d’Uruk, qui nous bénissaient ! Qu’elles te pleurent les eaux pures des montagnes que nous avons gravies, Que les campagnes poussent des cris comme le ferait ta mère, Qu’elles te pleurent, les forêts de cyprès, de cèdres dont nous nous sommes approchés de si près dans notre colère ! Qu’ils te pleurent ours, hyène, léopard, tigre, cerf, guépard, lion, buffle, daim, bouquetin, la harde de la steppe ! Qu’il te pleure, Oulaï, le fleuve sacré dont nous arpentions la rive ! Qu’il te pleure, le pur Euphrate où nous versions nos libations, Qu’elle te pleure la jeunesse de la cité qui a vu nos combats contre le Taureau (…) Ô toi, hache à mon côté, secours de mon bras, Épée de ma ceinture, bouclier devant moi, garant de ma victoire, Habit de mes fêtes, ceinture de mon plaisir, Un mauvais démon a surgi pour me dépouiller (…) Enkidu, ô mon ami, mulet impétueux, âne sauvage de la montagne, léopard de la steppe (…) Quel est le sommeil qui t’a saisi, toi, Que tu te sois assombri et que tu ne m’entendes plus.

Gilgamesh fait constituer une statue d’Enkidu, d’or et de pierres précieuses ; il lui fait rendre les derniers hommages par toute la cité. Il a arraché ses beaux habits. Il fait vœux de laisser hirsute la peau de son corps et, revêtu d’une peau de lion, d’aller parcourir la steppe. Offrandes à Shamash.

Tablette IX : Gilgamesh à la poursuite de la vie sans fin[modifier]
Gilgamesh est parti à travers la steppe. Il pleure Enkidu et se désole sur son sort : Et moi, dois-je mourir ? Mais pas comme Enkidu, alors ! L’angoisse envahit mes entrailles ; La crainte de la mort me fait parcourir la steppe.

Il décide d’aller trouver Utanapishtî, fils d’Ubar Tutu, héros du Déluge devenu immortel afin d’apprendre de lui les secrets de la vie-sans-fin. Première étape du voyage dans les passes d’une montagne où il aperçoit des lions dont il parvient à se débarrasser. Il fait un rêve qui le met aux prises avec des animaux à l’abreuvoir, qu’il disperse.

Il parvient à la montagne nommée « Jumeaux » qui chaque jour garde l’entrée et la sortie du Soleil. Il y rencontre l’Homme-scorpion et sa Femelle si redoutables et terrifiants qu’il se couvre le visage. Mais ces derniers, reconnaissant en lui une chair divine, le laissent passer après s’être enquis du but de son voyage. L’Homme-scorpion dit à Gilgamesh Jamais personne n’a accompli ce trajet. Cette montagne, nul n’en connaît les profondeurs. Sur douze bêrus (120 km) y règnent des ténèbres profondes, sans la moindre lumière.

Gilgamesh s’y engage néanmoins et parcourt dans l’angoisse la route du Soleil à travers la montagne.

Il aboutit dans le Jardin des Gemmes, dans lequel les arbres portent en grappe des pierres précieuses de toutes sortes et de toutes couleurs.

Tablette X : L'arrivée au but[modifier]
Près du rivage, se dresse la taverne de Siduri. Elle aperçoit au loin Gilgamesh qui s’approche, inquiétant voyageur, de chair divine mais revêtu d’une peau de bête, le teint hâlé par le vent, la froidure, le soleil, les joues creusées par la fatigue du voyage et le visage abattu par l’angoisse qui le ronge. Elle en a peur de prime abord, le prend pour un assassin, barre sa porte et se réfugie sur le toit en terrasse de la maison. Gilgamesh, au bruit qu’elle a fait en fermant, lève les yeux et l’apostrophe, lui enjoignant d’ouvrir sa porte, sous peine qu’il la défonce. Elle lui demande qui il est. Il se présente et Siduri qui a eu vent de ses exploits lui demande ce qu’il fait ici. Gilgamesh lui confie l’objet de sa quête, son désespoir et sa peur de mourir. Elle l’admoneste : Gilgamesh, où donc cours-tu ? La vie que tu poursuis, tu ne la trouveras pas. Quand les dieux ont créé l’humanité, c’est la mort qu’ils ont réservée aux hommes. La vie ils l’ont retenue pour eux entre leurs mains. Toi Gilgamesh, que ton ventre soit repu, Jour et nuit réjouis-toi, Chaque jour fais la fête, Jour et nuit danse et joue de la musique ; Que tes vêtements soient immaculés ; La tête bien lavée, baigne-toi à grande eau ; Contemple le petit qui te tient par la main, Que la bien-aimée se réjouisse en ton sein ! Cela, c’est l’occupation des hommes.

Mais Gilgamesh ne peut l’entendre. S’il renonçait, ce serait pour poursuivre une vie d’errance. Il lui demande la route qui mène à Utanapishtî. Si c’est possible, je traverserai la mer, Si ce n’est pas possible, je parcourrai la steppe. Siduri lui répond que Jamais, Gilgamesh il n’y eut de traversée. Personne, depuis les temps les plus reculés, n’est arrivé ici en traversant la mer immense. Celui qui traverse la mer, c’est le preux Shamash. Hormis le Soleil, qui le peut ? Pénible est la traversée, pénible le parcours et d’ici à là les eaux de mort en interdisent l’accès. Où donc, Gilgamesh, traverserais-tu la mer ? Quand tu aurais atteint les eaux de mort que ferais-tu ? Gilgamesh, il y a bien Ur-shanabi, le nocher d’Utanapishtî. Ceux-de-pierres sont avec lui. Il est en forêt à tailler des branchages. Va te montrer à lui. Si c’est possible, traverse avec lui, sinon rebrousse chemin.

À ces mots, Gilgamesh brandit sa hache, tire l’épée du fourreau et fonce trouver le nocher. Ur-shanabi à sa vue prend peur, Gilgamesh met en pièces Ceux-de-pierre et s’assure par la force de la coopération du nocher.

Ur-shanabi lui demande qui il est et ce qui le met dans cet état. Gilgamesh lui explique son désespoir et sa quête. Il lui enjoint de le conduire jusqu’à Utanapishtî. Tes propres mains, Gilgamesh, lui répond le nocher Ont compromis la traversée : Tu as mis en pièce Ceux-de-pierre. Puisque qu’ils sont en miette, prend ta hache, pénètre dans la forêt et coupe cent vingt perches de cinq nindas (cinq fois douze coudées de 60 cm, soit 30 m) Ébranche-les et garnis-les de tétins Et apporte-les moi. Ceci fait, ils embarquent et, en trois jours, accomplissent la distance d’un mois et demi (soit 500 km environ).

Ils parviennent aux eaux de mort. Ur-shanabi s’adresse à Gilgamesh : Écarte-toi du bord et prends la première perche. Tes mains ne doivent pas toucher l’eau. Prends ensuite la seconde, puis la troisième, etc. A la cent vingtième, Gilgamesh en a fini avec les perches. Il se dénude alors et de ses mains fait avancer le bateau.

Tablette XI : L'échec et le retour à la vie ordinaire[modifier]
Utanapishtî les voit arriver de loin et se demande pourquoi Ceux-de-pierre ont disparu et qui est cet étrange passager. Débarquement et premier contact avec Utanapishtî qui demande à Gilgamesh pourquoi il se trouve dans cet état de fatigue et d’abattement. Gilgamesh lui explique son désespoir et sa peur de mourir. Il lui explique aussi pourquoi il est venu le trouver et les difficultés qui furent les siennes pour arriver jusqu’à lui. Utanapishtî lui reproche d’exagérer son désespoir, lui rappelle sa position suréminente et heureuse parmi les hommes ainsi que ses devoirs de souverain. Et puis, à quoi bon tant d’efforts ? La mort est inévitable. Qu’as-tu gagné à errer de la sorte ? Tu t’es épuisé, saturant tes muscles de lassitude, Rapprochant la fin de tes longs jours. L’humanité, sa descendance, doivent être fauchée Comme le roseau de la cannaie. Le beau jeune homme, la belle jeune fille, dans l’amour, s’affrontent ensemble à la mort. La Mort Que personne n’a vue, Dont nul n’aperçoit le visage, Dont nul n’entend la voix. La Mort sauvage qui fauche les hommes. Bâtissons-nous des maisons pour toujours ? Scellons-nous des engagements Pour toujours ? Partage-t-on un patrimoine entre frères Pour toujours ? Les haines dans le pays subsistent-elles Pour toujours ? Le fleuve amène-t-il la crue Pour toujours ? De libellules glissant sur le fleuve Face au soleil, D’un seul coup ne reste rien. Le mort et le dormeur se ressemblent. La Mort, qui pourrait peindre son visage ? (…) Les Grands-dieux rassemblés (…) Nous ont imposé La mort, comme la vie, Nous scellant seulement l’instant de notre mort.

Utanapishtî lui révèle que son immortalité est un décret spécial des Grands-dieux, qu’il doit ceci à Éa, qui contre Enlil a voulu sauver l’humanité du Déluge en l’informant secrètement de construire une Arche. Long récit du Déluge, qui s’achève par la décision souveraine d’Enlil de faire accéder Utanapishtî et sa femme à la vie-sans-fin.

L’immortalité, Gilgamesh ne saurait l’obtenir de cette façon. Utanapishtî veut lui montrer qu’il n’est d’ailleurs pas fait pour cette éternité de vie. Qu’il essaie seulement de rester six jours et sept nuits sans dormir. Gilgamesh à peine assis, accroupi, s’endort. La femme d’Utanapishtî enjoint à son mari de le réveiller sur l’heure et de le laisser retourner en paix dans ses foyers. Ce dernier lui répond d’aller plutôt cuire une ration de pain et, pour chaque jour du sommeil du héros, d’en placer une à ses pieds. Au bout du septième jour, Utanapishtî secoue Gilgamesh pour qu’il se réveille. Ce dernier pense ne s’être assoupi qu’un moment. Utanapishtî lui montre les sept rations de pain à ses pieds dont la plus ancienne est durcie et la dernière juste à point pour lui démontrer que sept jours se sont écoulés. Désespoir de Gilgamesh : Que faire, Utanapishtî ? Où me tourner ? Le Voleur s’est emparé de mes entrailles ! La Mort s’est installée où je dors. Où que je porte mes pieds M’attend partout la Mort !

Utanapishtî s’adresse à son nocher pour lui confier Gilgamesh : Ur-shanabi, ces lieux d’embarquement ne sont plus pour toi. Cette passe de mer t’enjoint de la quitter (te déteste). Toi qui ne cessais ces allers-retours, Renonces-y, lui enjoignant pour commencer de redonner belle apparence à Gilgamesh avant de le reconduire sur le chemin du retour Jusqu’à ce qu’il arrive dans sa ville, Jusqu’à ce qu’il achève son voyage, Que sa tunique ne soit jamais sale, qu’elle reste toujours neuve. Ur-shanabi le prend avec lui pour l’emmener au bain. Gilgamesh lave comme neige sa tignasse. Se débarrasse de sa dépouille que la mer emporte. Oint son corps de bon onguent, Remet un bandeau neuf sur sa tête, Se revêt d’une tunique digne de lui. Puis ils embarquent sur le bateau du retour. La femme d'Utanapishtî intervient auprès de ce dernier pour qu’il fasse un geste en faveur de Gilgamesh, qui va rentrer bredouille. Gilgamesh est venu ici À grand-peine et fatigue : Que vas-tu lui donner, Alors qu’il rentre au pays. Gilgamesh entendant ceci manœuvre la gaffe pour revenir au rivage. Utanapishtî s’en approche et dit : Gilgamesh tu es venu ici, tu a peiné, as fait grand voyage. Que te donnerais-je pour t’en retourner au pays ? Je vais te révéler cette chose cachée, t’informer, toi, d’une chose réservée aux dieux. Il est une plante, une sorte d’épine, Qui te meurtrira les mains comme une rose, Mais qui, si tes mains s’en emparent, te donnera la vie. À ces mots Gilgamesh creuse à ses pieds pour trouver de lourdes pierres, dont il s’empare et qui l’entraînent jusqu’au fond de la mer, où il trouve la plante, qui lui pique les mains. S’étant libéré de ses pierres il remonte et la mer le repousse au rivage. Il brandit la plante devant Ur-shanabi et lui dit : Voici la plante qui guérit de la peur de la mort. Grâce à elle on retrouve la vitalité. Je l’emporte à Uruk, Je verrai si cela marche sur un vieillard Et j’en absorberai moi même Pour retrouver ma jeunesse. Ils partent pour Uruk. Après vingt bêrus Ils mangèrent un morceau. Après trente autres, Ils s’arrêtèrent pour dormir. Gilgamesh, ayant aperçu un trou d’eau fraîche S’y jeta pour se baigner. Un serpent, attiré par l’odeur de la plante, Sortit furtivement de son terrier, l’emporta et en s’en retournant, rejeta ses écailles. Gilgamesh demeura là, prostré, il pleura, Les larmes ruisselant sur ses joues. Il dit à Ur-shanabi : Pour qui mes bras se sont-ils épuisés ? Pour qui le sang de mon cœur a-t-il coulé ? Je n’en ai tiré aucun bienfait. C’est au lion du sol que j’en ai procuré. Ils achèvent le trajet et arrivent à Uruk. Gilgamesh présente avec orgueil sa ville : Monte, Ur-shanabi, Déambuler sur les remparts d’Uruk ! Considère ce soubassement, Examine les fondations ! Doutes-tu que ce soit de la brique cuite ? Que les Sept Sages en personne en aient jeté les fondations ? 3600 arpents de cité, 3600 de vergers, 3600 d’argilière, l’aire du temple d’Ishtar. 10 800 arpents, c’est l’aire entière d’Uruk.

Tablette XII : Autre version de la mort d'Enkidu[modifier]
Cette dernière tablette reprend de façon impromptue le fil du récit avec Enkidu.

La baguette (pukku) et le cerceau (mekku) de Gilgamesh sont tombés dans les profondeurs du sol, aux Enfers (désignés par la Terre) et Gilgamesh se lamente. Enkidu se propose de les lui ramener. Gilgamesh dit à Enkidu de prendre garde : Ne te vêts pas d’un habit propre : On te reconnaîtrait pour étranger ! Ne t’enduis pas de bon onguent de la précieuse fiole-à-parfum : À ton odeur, On se rassemblerait autour de toi ! Ne lance pas, en Enfer, De bâton-de-jet : Ceux qu’il aurait atteints T’encercleraient ! Ne brandis pas, de tes main, Un gourdin : Tu affolerais les fantômes ! Ne chausse pas De sandales : Ne fais pas de bruit, En Enfer. N’embrasse pas ton épouse chérie. Ne bats point ton épouse détestée. N’embrasse pas ton enfant chéri. Ne bats point ton enfant détesté : les plaintes de l’Enfer se saisiraient de toi ! Et celle qui est couchée La Mère de Ninazu, ses épaules ne seraient plus couvertes d’un châle et sa poitrine ne serait plus ornée de la fiole-à-parfum. Enkidu une fois sur place ne tient pas compte des admonestations et dès lors reste prisonnier des Enfers. Gilgamesh privé de son ami va à l’Ékur, le temple d’Enlil pour demander son aide, mais en vain. Il va de même implorer Sîn, mais de la même façon, la déesse ne répond rien. Il va alors trouver Éa qui accepte de l’aider. Il ordonne au preux et vaillant Nergal d’ouvrir un soupirail afin que l’esprit (le fantôme, le démon) d’Enkidu en sorte, comme un souffle d’air. Enkidu rejoint Gilgamesh et ils s’embrassent. Gilgamesh demande alors à son ami de lui raconter ce qu’il a vu en bas. Enkidu au départ est réticent : Non, je ne t’en raconterai rien ! Je ne t’en raconterai rien ! Car si je te racontais Les usages de l’Enfer, Tu t’écroulerais en larmes. Mais sur l’insistance de Gilgamesh, il commence son récit, qui touche au sort plus ou moins heureux réservé à diverses catégories de défunts. Celui qui a un fils, deux fils, trois fils, etc. jusqu’à sept fils. Celui qui n’a pas eu d’héritier (…). Celui qui servait à la maison royale (…) La femme qui n’a jamais eu d’enfant (…) Le jeune homme (puis la jeune femme) qui n’a jamais dénudé le giron de son épouse (resp. de son époux) (…) Celui qui est mort au combat (…) Celui dont le fantôme n’a plus personne pour prendre soin de lui (…) Celui qui est tombé d’un mât (…) Celui qui est mort d’une mort subite (…) Celui qui est mort prématuré et n’a jamais vécu (…) Celui dont on a abandonné Le cadavre au désert (…)

Références[modifier]

↑ Raymond Jacques Tournay, O.P. et Aaron Shaffer, L’Épopée de Gilgamesh, École Biblique et Archéologique Française et Université Hébraïque de Jérusalem, Les Éditions du Cerf, coll. « Littérature ancienne du Proche-Orient », 1998
↑ Voir à ce sujet l’ouvrage de l’anthropologue syrien Firas Al-Sawah فراس السواح (en arabe uniquement): جلجامش: ملحمة الرافدين الخالدة (دراسة شاملة مع النصوص الكاملة وإعداد درامي)، طب 1، دمشق، 1996 - gilgamesh: malhamat ar-râfidayn al-khâlida (dirâsa shâmila ma’a al-nuçûç al-kâmilat wa i’dâd drâmy, dimashq, 1996,Gilgamesh : l’épopée mésopotamienne éternelle (étude complète avec le récit entier et présentation dramatique), Damas, 1996
Bibliographie[modifier]

Robert Silverberg, Gilgamesh roi d'Uruk.
Jean Bottéro, L’Épopée de Gilgameš, le grand homme qui ne voulait pas mourir, Gallimard, coll. « L'aube des peuples », 1992 (ISBN 2-07-072583-9).
Raymond Jacques Tournay, O.P. et Aaron Shaffer, L’Épopée de Gilgamesh, École biblique et archéologique française de Jérusalem et Université Hébraïque de Jérusalem, Les Éditions du Cerf, coll. « Littérature ancienne du Proche-Orient », 1998 (ISBN 2-204-05003-2)
L’Épopée de Gilgamesh : texte établi d’après les fragments sumériens, babyloniens, assyriens, hittites et hourites. – Traduit de l’arabe et adapté par Abed Azrié. – Paris : Berg International, 2001. – 126 p. – (ISBN 2-911289-34-X).
L’Épopée de Gilgamesh. - Enregistrement sonore sur CD réédité en 2005, sous label Doumtak (NTCD806) : chants en arabe. - Livret en anglais et en français. – ISMN 826596028064.
Jean-Daniel Forest. – L’Épopée de Gilgamesh et sa postérité : introduction au langage symbolique. – Paris : Paris-Méditerranée, 2002. – 686 p. – (ISBN 2-84272-146-2).
Léo Scheer : Gilgamesh. 2006. -160p. Editions Léo Scheer.(ISBN 2-7561-0068-4).
Firas Al-Sawah فراس السواح (en arabe uniquement): جلجامش: ملحمة الرافدين الخالدة (دراسة شاملة مع النصوص الكاملة وإعداد درامي)، طب 1، دمشق، 1996 - gilgamesh: malhamat ar-râfidayn al-khâlida (dirâsa shâmila ma’a al-nuçûç al-kâmilat wa i’dâd drâmy, dimashq, 1996,Gilgamesh: l’épopée mésopotamienne éternelle (étude complète avec le récit entier et présentation dramatique), Damas, 1996.
Philippe Remy, L’Épopée de Gilgamesh, illustrations de Nikolas List, Bruxelles Maelström, 2007, 88 pages. (ISBN 978-2-930355-75-7).
Gilgameš est le titre d’un long poème d’Anne-Marie Beeckman, paru aux éditions Pierre Mainard en décembre 2008. L’auteur reprend les principaux épisodes de la légende en les irisant du prisme lyrique de sa voix singulière.
Gilgamesh, adaptation de Martine Laffon d’après la traduction de Jean Bottéro, Belin-Gallimard, coll. « Classico », 2009. (ISBN 978-2-7011-5149-6).
Voir aussi[modifier]

Sur les autres projets Wikimedia :
« Une épopée babylonienne », sur Wikisource (bibliothèque universelle)
Articles connexes[modifier]
Gilgamesh
Enkidu
Gilgamesh dans la culture populaire
Liste royale sumérienne
mythe de Héraclès
Liens externes[modifier]
Etude de l'Epopée de Gilgamesh et ses échos dans la littérature et dans l’art, par Gaëlle Bebin
Communication en 1872.
Site de l’académie de Créteil : une étude de ce mythe du déluge.
Résumé complet et explications de chaque partie importante
Extraits du texte original
[enrouler]
v · d · m
Mésopotamie
Histoire Période d'Uruk · Sumer · Dynasties archaïques · Empire d'Akkad · Troisième dynastie d'Ur · Royaume de Babylone · Assyrie · Achéménides · Séleucides · Parthie · Sassanides
Villes principales Uruk · Ur · Eridu · Lagash · Nippur · Kish · Babylone · Mari · Assur · Ninive · Kalkhu · Dur-Sharrukin
Politique, société et économie Agriculture · Villes et urbanisme · Diplomatie · Animaux
Culture Religion · Ziggurat · Cunéiforme · Débuts de l'écriture · Littérature · Gilgamesh · Médecine
Portail de la littérature Portail du monde antique Portail du Proche-Orient ancien
Catégories : ÉpopéeLittérature mésopotamienneLangue akkadienneLittérature orale | [+]
Créer un compte ou se connecterArticleDiscussionLireModifierAfficher l’historique

Dernière modification de cette page le 13 novembre 2011 à 17:53.
Droit d'auteur : les textes sont disponibles sous licence Creative Commons paternité partage à l’identique ; d’autres conditions peuvent s’appliquer. Voyez les conditions d’utilisation pour plus de détails, ainsi que les crédits graphiques. En cas de réutilisation des textes de cette page, voyez comment citer les auteurs et mentionner la licence.
Wikipedia® est une marque déposée de la Wikimedia Foundation, Inc., organisation de bienfaisance régie par le paragraphe 501(c)(3) du code fiscal des États-Unis.

Perparimi Dim 20 Nov - 4:48

Epic of Gilgamesh
Summary by Michael McGoodwin, prepared 2001, revised 2006
Acknowledgement: This work has been summarized using The Epic of Gilgamesh, Penguin Classics 2000, translated from the original cuneiform by Andrew George. Quotations are for the most part taken from that work, as are paraphrases of his commentary. Some text drawn from a webpage by Richard Hooker (no longer available on the Web) and other Web sources are indicated in context. In 2006, I also read the new adaptation of Gilgamesh prepared by Stephen Mitchell (who does not read cuneiform or Akkadian, and therefore relied on the literal translations of others). While the Mitchell work is intended to be quite readable, it takes considerable liberties and poetic license with the source materials, and in general I prefer the more scholarly style and transparent presentation of the comprehensive Penguin edition.

Overall Impression: This is a primitive but interesting work of historical importance because of its very early position in world literature.

Notes Per Andrew George and various Web sources: The Gilgamesh epic is ostensibly about an actual Sumerian king Bilgamesh/Bilgames/Gilgamesh of Uruk/Erech in Sumer (SE Mesopotamia) who is said to have reigned c. 2750 BCE as the 5th ruler of the first dynasty of Uruk. He became a cult figure of worship during the Old Akkadian Empire c. 2350 BCE (somewhat analogous to King Arthur) and presumably there were oral versions of the poems in Sumerian and Akkadian predating the written ones.

Sumerian versions: There are 5 extant separate poems written in Sumerian cuneiform and lacking common themes but providing episodes about "Bilgames" (i.e., Gilgamesh). These include Bilgames and the Netherworld, which begins "In those days, in those far-off days..." as well as Bilgames and Akka, Bilgames and Huwawa, Bilgames and the Bull of Heaven, and The Death of Bilgames.

The oldest known copies of these Sumerian versions were written down as royal court entertainment c. 2100 in the reign of the Third dynasty of Ur and King Shulgi. This was during a "Sumerian renaissance" following the Old Akkadian Empire and occurred long after the invention of writing in cuneiform (the first Sumerian writing dates to c. 3000 BCE, the first recorded literature c. 2600 BCE). Many copies in Sumerian were created later in the Old Babylonian kingdom c. 1800 by Babylonian scribes at Ur and Nippur. Copying Gilgamesh in Sumerian in fact was a common scribal exercise in Old Babylonia (e.g., in the reign of King Hammurapi). A separate poem in Sumerian about Atramhasis, "When the gods were man", once mistakenly thought to be part of Gilgamesh, provides the basis for the Deluge tale incorporated into the Babylonian version of Gilgamesh. Compared to Akkadian, Sumerian was an older and linguistically unrelated language which was spoken in southern Mesopotamia. It arose by 3100 BCE and had its classical period from 2600 - 2300 BCE. Old Akkadian (which flourished c. 2800-2500 BCE) coexisted with Classical Sumerian. Sumerian had predominated in the urban south, whereas Akkadian initially predominated in the north. But by 1800 BCE, Sumerian had died out as a spoken language, though it retained prestige as a written literary language of learning (similar to the later literary roles of Greek and Latin).

Old Babylonian version: The fragmentary version of Gilgamesh in Old Babylonian (a dialect of Akkadian) beginning "Surpassing all other kings" dates to c. 1700 and shows there was already an integrated epic by then. Akkadian (i.e., Babylonian-Assyrian) is a family of Semitic dialects initially favored in the more provincial north of Mesopotamia, but eventually becoming the lingua franca of all of Mesopotamia. Dialects of Akkadian included Old Akkadian 2500 - 1950 BCE; Old Babylonian 1950 - 1530 BCE; Old Assyrian 1950 - 1750 BCE; Middle Babylonian 1530 - 1000 BCE; Middle Assyrian 1500 - 1000 BCE; New Babylonian 1000 - 625 BCE; New Assyrian 1000 - 600 BCE; and Late Babylonian 625 BCE to 0 (data taken from John Heise's Akkadian language).

Standard version: The standard version of Gilgamesh in Babylonia and Assyria is called "He who saw the Deep", and was compiled and given its final form by Sin-liqe-uninni c. 1200 BCE. It is written in a dialect of Akkadian termed Middle Babylonian (also called Standard Babylonian). It is a damaged masterpiece full of holes and missing parts and uncertain words and phrases. The author (George) fills in some of the missing text from other copies from various earlier times and even from other languages (e.g., a Hittite version). There are 11 "tablets" in the "Series of Gilgamesh" totaling originally c. 3000 lines. What was once thought to be tablet 12 is actually a line-by-line translation into Akkadian of the last 1/2 of the Sumerian-language Bilgames poem "Bilgames and the Netherworld."

The great royal libraries contributing cuneiform manuscripts included that of Ashurbanipal (who reigned 668 - 627 BCE during part of the Neo-Assyrian empire era) in Nineveh in Assyria. This library contained tablets written in the reign of the Assyrian king Tiglath-pileser I (1115 - 1077). Nineveh was sacked by the Medians and Neo-Babylonians in 612 BCE, destroying many of these tablets. By the era of the Neo-Babylonian Empire, spoken Akkadian began to die out in favor of Aramaic and other languages.

Themes of Gilgamesh include the fear of death, human longing for life and eternal renown, the path to wisdom, learning to face reality and growing up, youth versus age, life and death, the proper duties of kingship, man's responsibilities to his family, the benefits of civilization over savagery, the rewards of friendship, the nobility of heroic enterprise, the vanity of the hero's quest and the folly of the pursuit of immortality, the tale of the Deluge/Flood, and the gloomy realm of the dead. This is more a story about a human and the human condition than a mythology of the gods.

Gilgamesh (pron. "gil-GA-mesh"; Sumerian: Bilgames) is semi-divine but nonetheless mortal. The Babylonians believed that humans existed to serve the gods.

The principle deities involved in Gilgamesh are as follows [information partly taken from www.pantheon.org, and mixing the Sumerian and Babylonian pantheons somewhat; "~" signifies differing versions exist]:

Adad (Wer; Sumerian: Ishkur): God of the storm, son of Anu.
ANU (Sumerian: An="heaven"): God of the sky, father of the gods (particularly Enlil and Aruru); ~Ishtar's father by his first consort Antu/Anatum; son of Ansar and Kisar.
ARURU, Belet-ili ("Lady of the Gods"), Mammitum, Mami, Ninhursanga, (Sumerian: Ninhursag "Queen of the Mountains", Ki, Ninmah "Exalted Lady", Nintu "Lady who gave birth"): the Mother Goddess who created man with Ea's help. That is, she gave birth to the first men, to take up the yoke imposed by Enlil, her brother [or ~spouse]. The clay she was given by Ea was accidentally mixed with a god's blood, thus imparting to man the divine elements of reason and self-consciousness. She and An were probably the progenitors of most of the gods.
EA (Nudimmud="Man fashioner"; Sumerian: Enki): Clever god who lives in the freshwater Ocean Below (Babylonian: Apsu, the "Great Deep"), sent the Seven Sages to civilize mankind, and saved mankind from Enlil's wrath; son of Ansar and Kisar. Enki was god of intellect, creation, wisdom and medicine, etc.
ENLIL ("Lord Wind"; Kur-gal; Ellil): the ruling god on earth and its humans; son of An (heaven) and Ki (earth). Consort is Ninlil. Father of Sin.
Ereshkigal ("Mistress of the Great Earth"; Irkalla; Allatu): bitter queen of the Netherworld; ~sister of Ishtar; rules with consort Nergal; or [Sumerian] married to Gugalanna.
ISHTAR (pron. "ISH-tar"; also Irnini; Sumerian: Inanna="Queen of Heaven"): goddess of sexual love and war; the Babylonian Venus; daughter [or consort of ] Anu and Antu (or for Sumerians of the Moon God Sin and Nanna).
Namtar ("Doom"): her minister or vizier and the angel of death.
SHAMASH (pron. "SHAM-ash"; Babbar; Sumerian: Utu): Sun god; son of Sin and Ningal; patron of travelers and Gilgamesh's special protector; believed to be brother of Ishtar in Ur; wife/consort is Aya/Aia goddess of Dawn.
Sin (Namra-Sit, Sumerian: Nanna): Moon god, ~son of Enlil and the raped Ninlil; father of Utu/Shamash and (as believed in Ur) Ishtar; married to Ningal.
Other human and divine figures include:

Ashur (A-sir, Arusar, A-shar, Assur): god of Assyria and war. He is a "King of the Igigi".
Belet-seri (Beletseri): scribe to Ereshkigal in Netherworld.
Dumuzi (Damuzi; Sumerian: Tammuz=Akkadian vegetation god; ~Adonis): former lover, ~brother, and husband of Ishtar, punished by annual death for 6 months in summer and descent to the underworld; son of Ea.
ENKIDU (pron. "en-KI-du"; "Lord of the Pleasant Place", or "Enki's (i.e., Ea's) creation" ): wild man made by gods as Gilgamesh's equal in Babylonian tradition (or as his servant in Sumerian tradition). Stressed syllable is "ki".
Errakal: a manifestation of Nergal as a god of wanton destruction.
HUMBABA (pron. "hum-BA-ba"; Sumerian Huwawa): monstrous guardian of the Forest of Cedar.
Lugalbanda ("Little Lord"): deified father of Gilgamesh.
Marduk: son of Ea and Dumkina; eventually the central god of Babylon but minor in Gilgamesh. Bel ("Lord", Canaanite: Baal) may be the same god.
Nergal (Erragal, Erra, Engidudu): god of plague and war, later husband of Ereshkigal; lover of Mami.
Ninazu ("Lord Doctor"): Ereshkigal's son.
Ningal ("Great lady"; Nikkal): wife of moon, mother of the sun Utu/Shamash.
Ningishzida ("Lord of the True Tree"): chamberlain to Ereshkigal.
NINSUN (pron. "NIN-sun"; "Lady/Queen of the Wild Cow"): Gilgamesh's mother; a minor goddess.
Ninurta ("Lord Earth"): son of Enlil.
Scorpion-man (aqrabuamelu; girtablilu): the guardians of the gates of the underworld.
SHAMHAT (pron. "SHAM-hat", meaning "Well-endowed"; Shamkatum): cultic prostitute.
SHIDURI (pron. "shi-DU-ri"; "She is my rampart"): goddess who runs alehouse at the edge of the world. ~ a manifestation of Ishtar.
Shulpae ("Manifest hero"): husband of Mother Goddess.
Thunderbird (Anzu).
Ur-Shanabi (pron. "ur-shan-A-bi") Old Babylonian: Sursunabu): The boatman of Uta-Napishti who ferries daily across the waters of death which divide the garden of the sun from the paradise where Utnapishtim lives for ever (the Sumerian Dilmun). By accepting Gilgamesh as a passenger he forfeits this right, and accompanies Gilgamesh back to Uruk instead.
UTA-NAPISHTI (pron. "U-ta-na-PISH-ti", meaning "I Found life"; Atra-napishti; Utnapishtim; Atram-hasis; Atrahasis; Sumerian: Ziusudra="Life of Distant Days"): King (or wiseman) of Shurappak who survived the Deluge and was made immortal; son of Ubar-Tutu. In the separate Sumerian work "Instructions of Shuruppak" 26C BC, [he or] his father is Utnapishtim of Shuruppak son of Ubar-Tutu/Ubaratutu.
The Annunaki (Sumerian: Anunna) were the gods [mostly] of the Netherworld taken together; the Igigi were the gods [mostly] of the heavens.

"In Babylonian myths, Tiamat [primitive chaos] is a huge, bloated female dragon that personifies the saltwater ocean, the water of Chaos. She is also the primordial mother of all that exists, including the gods themselves. Her consort is Apsu, the personification of the freshwater abyss that lies beneath the Earth. From their union, saltwater with freshwater, the first pair of gods were born. They are Lachmu [Lahmu] and Lachamu [Lahamu] > parents of Ansar [Anshar] and Kisar [Kishar] > parents of Anu and Ea." [modified from www.pantheon.org]

Summary of the standard version of Gilgamesh
by Sin-liqe-uninni c. 1200 BCE:
"He who saw the Deep"

Tablet 1: Gilgamesh's reign, his prowess and tyranny; Creation of his rival Enkidu

The story begins as if by a narrator of a later era. Gilgamesh had all knowledge and wisdom, he was "he who saw the Deep" [Deep=nagbu, the cosmic domain of the god of wisdom, Ea], "surpassing all other kings". He built the walls of the great city of Uruk/Erech (in Sumeria, near Ur and modern Basra), and the temple Eanna within dedicated to Ishtar and Anu. He had all his labors and exploits carved in a lapis lazuli tablet. The tablet invites us to view the greatness of this city, its high walls, the foundations laid by the Seven Sages, etc. The story begins when Gilgamesh is a young king:

He is the son of [the now deified] King Lugalbanda and Ninsun ("Lady/Queen of the Wild Cow", a minor goddess), "2/3 of him god", with human form given by Lady of the Gods (Aruru, Belet-ili, Mother Goddess) and perfected by Nudimmud (Ea). He is a man of great beauty and physical prowess. He dug wells [oases] and restored the cult worship centers destroyed by the Flood.

However, he is young and oppresses his people harshly with tyranny, claiming the jus primae noctis with each bride, and constantly staging contests that apparently harass or humiliate the young men. The people call out to the sky-god Anu, the chief god of the city (and Father of the gods), to help them. In response, Anu tells the people to summon Aruru (Belet-ili, the Mother Goddess) to create a wild man, Enkidu, out in the harsh and wild forests surrounding Gilgamesh's lands. This brute Enkidu is equal in strength to Gilgamesh and is to serve as his rival to give Uruk some rest.

A hunter/trapper soon discovers Enkidu running naked roaming, grazing, and gathering at the water hole with the wild animals. The hunter's father advises him to go into the city and take the temple harlot Shamhat with him to the forest. When she sees Enkidu, she is to offer herself to the wild man. If he submits to her, the trapper says, he will lose his strength and his wildness and the animals will abandon him.

The hunter goes to Uruk and tells this story to Gilgamesh--he gives him the same advice as his father had, to take Shamhat to entice Enkidu.

Shamhat, encouraged by the hunter, meets Enkidu at the watering-hole where all the wild animals gather; she offers herself to him and he partakes nonstop for 6 days and 7 nights. The animals then shun him and he feels weakened and defiled, but he has gained reason and understanding. She offers to take him to Uruk and its temple to see all the joys of civilization--she offers to show him Gilgamesh, whom divine Shamash (the sun god) loves.

Shamhat tells Enkidu of Gilgamesh's two dreams which anticipated the arrival of Enkidu-Gilgamesh related these to his mother Ninsun: In the first a meteorite falls to earth which is so great that Gilgamesh can neither lift it nor turn it. The people gather around the meteorite, and Gilgamesh embraces it as he would a wife. His mother interprets that a comrade will come to him who will save him and whom she will make his equal. In the second, Gilgamesh dreams that an axe appears in a street. The people gather around the axe, and Gilgamesh embraces it as he would a wife. His mother again prophesies that a comrade will come to him who will save him and whom she will make his equal. Gilgamesh welcomes receiving the man who will counsel him.

Tablet 2: The taming of Enkidu; his fight and friendship with Gilgamesh; the proposed journey to the Forest of Cedar

Enkidu and Shamhat have coupled for 6 days and 7 nights. The shepherds in their camp teach him how to tend flocks, and give him bread to eat, ale to drink, and clothes. He is also cleaned up and shorn by a barber.

A man tells him of an upcoming wedding banquet. Gilgamesh will make his customary claim to the first night with the bride, which makes Enkidu angry. Enkidu enters the city of Uruk and the people recognize his similarity to Gilgamesh. As Enkidu enters the city, Gilgamesh is about to exert his claim to the bride's first night. Infuriated, Enkidu stands in front of the door of the marital chamber and blocks Gilgamesh's way. They fight furiously until Gilgamesh wins out; the two embrace and become devoted friends. Gilgamesh introduces Enkidu to his mother. Enkidu, who is an orphan and has no brother, weeps.

Gilgamesh proposes a quest (seemingly out of the blue): they are to journey to the great Forest of Cedar and cut down all the cedar trees (or a single great cedar). To do this, they will need to kill its guardian, the great demon Humbaba, created by Enlil (ruler of earth and men) to terrify men away. Enkidu knows about Humbaba from his days running wild in the forest, and fears him ("his voice is the Deluge, his speech is fire, and his breath is death"--he is second in fearfulness only to Adad, the Storm god). He tries in vain to convince Gilgamesh not to undertake this folly. Gilgamesh says "as for man, [his days] are numbered, whatever he may do, it is but wind". Enkidu reluctantly consents, and they forge great hatchets, axes, and daggers for the fight.

Gilgamesh announces to the crowd and the elders of Uruk his plans to cut down the cedar and win an eternal name for himself. They will all celebrate on his return. Enkidu asks the elders to stop Gilgamesh, who also fail to sway him.

Tablet 3: Preparations for the journey to the Forest of Cedar

The elders of the city protest Gilgamesh's endeavor, but agree reluctantly. They place his life in Enkidu's hands. Gilgamesh goes to ask his mother's blessing. She laments her son's fate in a prayer to Shamash (the sun-god and patron of travelers), asking why he had put such a restless spirit in her son and asking him for his protection, for his path to be well lit, for him to send winds against Humbaba, etc. She hopes that Gilgamesh will someday be made a god. Ninsun also adopts Enkidu as her son, and asks him to guard Gilgamesh's life.

Enkidu and Gilgamesh perform rituals to aid a safe journey. Gilgamesh instructs the officers in how to run the city in his absence. They again advise him to keep Enkidu out in front.

In panic, Enkidu again tries to convince Gilgamesh not to undertake this journey, but Gilgamesh is confident of success.

Tablet 4: Journey to the Forest of Cedar

The journey to the cedar forest takes 1 1/2 months, 50 leagues a day. On every 3rd day, they pitch camp and dig a well [an oasis]. Gilgamesh climbs to a mountain top and prays to Shamash to bring him a dream, and Enkidu makes a House of the Dream God to encourage these dreams. He guards the doorway to the house as Gilgamesh dreams. Shamash sends Gilgamesh prophetic dreams in the middle of the night. After each dream, Gilgamesh awakens sensing that a god has gone by. These dreams all seem ominous, but are given favorable interpretations by Enkidu:

(1) The first is only partially preserved and deals with a mountain that falls...
(2) In the second, Gilgamesh dreams that a mountain threw him down, but a man saves him--Enkidu says the mountain is not Humbaba.
(3) Gilgamesh dreams of the earth rumbling, a storm, darkness, lightning, fire... Enkidu interprets that the battle draws near, that they will see radiant auras of Humbaba, that Lugalbanda (Gilgamesh's father) will help him lock horns like a bull with Humbaba.
(4) Gilgamesh has seen a Thunderbird (Anzu, a lion-headed eagle or flying stallion) in the sky with mouth of fire, its breath death, as well as a man... Enkidu explains the man was Shamash and that they will bind the wings of the Thunderbird.
(5) Gilgamesh dreams of a bull he takes hold of and a [man] who gives him water. Enkidu says the bull represents Shamash who will aid them in their time of peril, and the man with water was Lugalbanda.

Near the entrance to the Forest of Cedar, Gilgamesh begins to cry with fear. Shamash calls to him, ordering him to hurry and enter the forest while Humbaba is not wearing all 7 cloaks of his armor [auras], but only one. Enkidu loses his courage and wants to withdraw, but Gilgamesh encourages him onward. Humbaba bellows. [They may begin fighting Humbaba here--a large part of the tablet is missing.]

Tablet 5: Combat with Humbaba

Gilgamesh and Enkidu admire the beautiful Forest of Cedar and the Mountain of Cedar where the gods and goddesses have their secret abode and throne. Enkidu encourages Gilgamesh. Hearing their sounds, Humbaba comes roaring up to them and warns them threateningly. Gilgamesh is fearful and considers retreating, but Enkidu encourages him to confront Humbaba head on. The fight begins. Shamash sends violent winds against Humbaba, and the men get the upper hand. Humbaba pleads for his life, offers Gilgamesh all his trees, but Enkidu insists that Gilgamesh kill him to establish his fame, even though the gods will be angry. Humbaba mockingly asks if Gilgamesh the king takes orders from his servant, and asks Enkidu to request his life be spared. Humbaba curses Enkidu, foretelling that Enkidu will not grow old. Gilgamesh draws his dirk and smites Humbaba in the neck, cutting off his head. The mountains quake and tremble. [Some of the following is from the older Old Babylonian version.] Gilgamesh also slays all 7 of Humbaba's auras. Gilgamesh and Enkidu cut down some of the trees of the cedar forest and in particular the tallest of the cedar trees, to make a great cedar gate for the city of Uruk. They build a raft out of the cedar and float down the Euphrates river to their city, bringing Humbaba's head.

Tablet 6: Ishtar and the Bull of Heaven

Back in Uruk, Gilgamesh cleans up and is dressed in his royal cloaks and crown. He attracts the attention of the goddess of sexual love Ishtar, who asks him to be her husband--she will grant his animals great fertility and strength, etc. But Gilgamesh refuses her with insults, citing all the mortal lovers that Ishtar has had, and recounting their dire fates. These included Dumuzi (Tammuz), the lover of her youth now doomed [to spend 6 months of the year in the Netherworld], the allalu-bird, the lion, the horse, the shepherd, the grazier, the herdsman, and even her father's gardener Ishullanu who she turned into a dwarf. Insulted and enraged at the slander, Ishtar ascends to her parents in heaven: the sky-god Anu and Antu [in other myths, she is the daughter of Sin the moon god]. She begs her father to let her have the Bull of Heaven [the constellation Taurus] to wreak vengeance on Gilgamesh and his city, saying otherwise she will release the dead from the Netherworld to eat the living. Anu gives her the nose-rope of the bull, and she leads it down into Uruk. The bull goes on a rampage, drying up the woods and the river, etc. When the bull snorts, pits are opened up in the earth and hundreds of people fall through to their deaths. Even Enkidu is almost killed. He seizes the bull by the tail and instructs Gilgamesh to kill it with his knife directed to a certain spot behind the horns, which Gilgamesh does. They offer the heart to Shamash. Ishtar laments, and Enkidu says that he and Gilgamesh might have killed her next. He rips off one of the haunches of the bull and hurls it toward her. Ishtar holds rites of mourning over the haunch while men admire Gilgamesh's bull trophy and he makes offerings to Lugalbanda. He boasts of his success and makes merry.

Tablet 7: Enkidu's vision of the Netherworld and his own death

Enkidu has a dream about a council of the gods. In it Enlil declares that one of the two men who have killed the Bull of Heaven and Humbaba must die. Shamash speaks up in their defense, and Enlil rebukes him. Enkidu tells Gilgamesh he knows that he is to die, and in a delirium he speaks to the door [city gate?] made from the great cedar, as if it were a man. He is blasphemous: had he known his fate, he would have used the cedar instead at Shamash's temple at Larsa, Ebabbara. Now as he weeps with Gilgamesh, he considers tearing it down. Gilgamesh chastises his friend, and says he will be left in sorrow by Enkidu's death. Gilgamesh will pray to Anu, Enlil, and Ea. Enkidu asks Gilgamesh not to make any material offerings. Enkidu then prays directly to Shamash for his life. Enkidu curses the hunter/trapper who found him, and especially the cultic harlot, Shamhat, foretelling a miserable and lonely fate for her--she who had weakened him and left him defiled.

But Shamash reminds Enkidu that Shamhat treated him well and introduced him to his friend. Gilgamesh will honor Enkidu in death. Enkidu relents and blesses the harlot--he predicts she will have many lovers including a wealthy man who abandon his wife.

Enkidu recounts a dream: a great demon comes to him, turns him into a dove, and drags him to "the house of darkness" Irkalla (the Netherworld and home of Ereshkigal), where all the dead end up. The House of Dust has various types of priests, former kings, the queen of the Netherworld Ereshkigal, her scribe Belet-seri, etc. She asks who has brought him there. [the rest is lost].

Enkidu asks Gilgamesh not to forget him and all they went through together. Enkidu lays sick for twelve days, expressing regret he does not die in combat and shall not make his name, finally dies.

Tablet 8: The funeral of Enkidu

Gilgamesh mourns deeply, and utters a long lament, ordering all to mourn his dead friend: the paths of the Forest of Cedar, the elders, the people, the hills and mountains, the pastures, trees, animals, rivers, the young men of Uruk, the shepherds, the brewer, Shamhat, etc. He compares Enkidu to a trusted weapon at his side, a wild ass, a donkey, and a panther. What is this sleep that has come over him? He covers the face of Enkidu, pulls out his own hair, and rips off his clothes.

At dawn, he calls for the artisans to construct an elaborate and ornate statue of Enkidu. Enkidu will be honored in the underworld. Gilgamesh will provide jewels, precious stones, gold, ivory, weapons, oxen and sheep, and other treasures to gain him favor with the gods and inhabitants of the underworld. He makes an offering to Ishtar, and to the moon god Namra-Sit [Sin], to Ereshkigal, to Dumuzi "the shepherd beloved of Ishtar", to Namtar [vizier of the Netherworld], Hushbisha (the stewardess), to Qassu-tabat [the sweeper], to Ninshuluhha (cleaner of the house), to Bibbu (the butcher), to Dumuzi-abzu (scapegoat of the Netherworld), ... [missing parts].

Gilgamesh considers damning the river [Euphrates, to construct a tomb in the river bed]. [The remaining description of the funeral is missing.]

Tablet 9: The wanderings of Gilgamesh

Gilgamesh continues to mourn, and wanders in the wild, contemplating that he will also die. He fears death, and seeks eternal life through Uta-napishti, son of Ubar-Tutu. [His tale of the Flood is told below.]

He comes to a mountain pass, sees lions, prays to the moon god Sin. Later that night he grows glad of life and kills the lions, eats them and clothes himself in their skins. He digs wells [oases] that have not existed before.

Shamash asks him where he is wandering, and Gilgamesh wonders if he will be able to rest in the Netherworld. Gilgamesh asks when the dead will see the rays of the sun again.

He arrives at the twin mountains of Mashu which guards the sun at sunrise and sunset [?] and support the heavens. Scorpion men, whose glance is death, guard its gates as well as the sun at sunrise and sunset. Gilgamesh covers his face. They realize that Gilgamesh is part god and ask him why he has come, observing that no man has reached these mountains before. Gilgamesh says he is seeking Upa-napishti, who found eternal life and may be able to tell him the secret. Unable to deter him, they describe an underground route or dark tunnel under the mountains, the path of the Sun-God [when the sun returns to the east at night?]... They wish him a safe passage [warning him that he must get to the end before the sun catches up with him]. In darkness he hurries through the passage and emerges in advance of the Sun. He has entered a garden of jewels, with carnelian trees in bloom, a lapis lazuli tree, other trees made of precious stone, jewels, and coral. He is seen by a female figure [Shiduri?].

Tablet 10: Gilgamesh travels to Uta-napishti at the edge of the world

Shiduri is a wise old tavern keeper who lives by the sea-shore. She sees him coming and bars the gate. He threatens to smash down the door, and she allows him in. He tells of his friend Enkidu, how they slew Humbaba, etc. She wonders why he now appears so gaunt, why he sorrows so. He laments again the loss of his friend. He did not relinquish his body until maggots dropped from his nostril! He tells of his own intense fear of death, of turning to clay like Enkidu. He asks for the way to Upa-napishti the Distant across the ocean. Shiduri says there is no longer a way for humans to make this journey--only Shamash can cross the ocean, it is a perilous journey, and midway lie the Waters of Death. She tells him of Ur-shanabi, Uta-napishti's boatman, who with the Stone Ones is the only one who can travel across the Water's of Death and survive. Gilgamesh rushes and attacks the Stone Ones, smashing them and throwing them into the river. He then encounters Ur-shanabi. Ur-shanabi also asks why he appears so gaunt, and he again tells of losing his friend, of their exploits, and his own fear of death and desire for immortality. He asks him about the way to Uta-napishti. The ferryman tells him that this has been prevented, since the Stone Ones, who were essential, have been destroyed by Gilgamesh. Soon, apparently changing his mind, he advises Gilgamesh to cut several trees down to serve as punting-poles of great length and thus an alternative form of propulsion. With the many punting poles, Gilgamesh can push the boat and never touch the dangerous Waters of Death. They make the journey in 3 days. After Gilgamesh used up all the poles, he makes a sail out of Ur-shanabi's garments.

At last, they approach the distant shore. Uta-napishti wonders who Gilgamesh is. Uta-napishti asks him why he is so gaunt and Gilgamesh again tells of losing Enkidu, their exploits, his fear of dying, his grieving, etc. He has had little sleep, has scourged himself, etc. Uta-napishti tells him not to chase sorrow, that his lot when a well-fed and clothed king was better than that of the fool [probably suggesting his present state]. He speaks words of wisdom: the responsibility of a king to provide for his people and the temples, etc.; man is destined to die, to be "snapped off like a reed in a canebrake", death is inevitable for all men; the river rises and the flood washes away the houses of men; the dead are like the abducted. He tells of the assembly of the Anunnaki, the great gods [mostly of the Netherworld], how they established Death and Life with Mammitum (Aruru/Mother Goddess).

Tablet 11: Uta-napishti denies him immortality; Gilgamesh returns to Uruk

Gilgamesh asks Uta-napishti how he came to be immortal, and Uta-napishti recounts the story of how he and his wife were the sole human survivors of the Deluge and Flood:

He was the king of Shuruppak, on the banks of the Euphrates. The gods decided to send down the Deluge (apparently Enlil especially wished to punish mankind). Ea slyly warned Uta-napishti to build a boat, abandon his wealth, and take aboard the seed of all living things. He obeyed Ea, and deceptively told his fellow citizens, as instructed, that he was hated by Enlil and could no longer live on his ground, but must go to Ocean Below (Apsu) to live with Ea. He also deceived them, saying that abundant rain, birds, fishes, bread-cakes, and wheat would come to them. The carpenter, ship-wright, and reed-worker assembled at dawn and began construction. The ship [actually a barge] was to be one acre in area, square in shape, with 6 decks, well sealed with pitch and tar. He fed the workers well. They oiled the boat. At last he went aboard the boat with all his wordily wealth, silver and gold, many creatures, and his kin, and he sealed the hatch. He gave his palace to the shipwright. At dawn, the Storm God Adad brought up great clouds. The god of wanton devastation Errikal [a manifestation of Nergal] uprooted mooring poles, Ninurta [Enlil's son] made the weirs overflow, and the Anunnaki started fires over the countryside. Adad then smashed the land to pieces with powerful winds. Then the Deluge came, which was so intense it even frightened the gods, who fled to Anu in heaven. Belet-ili [Mother Goddess] cried out in despair, lamenting that her speaking out in the god's assembly had brought this punishment on to the very humans to whom she had given birth. The Anunnaki gods also wept. The storm, wind, and Deluge all lasted 6 days and 7 nights, then came to an end. All the people had turned to clay, the flood plain flattened. The boat ran aground [i.e., perched above the submerged peak] of Mount Nimush [in the Zagros mountains ? of Kurdistan]. Uta-napishti released a dove, the next day a swallow, the next day a raven--when the latter does not return, he knew that he was near land. He made sacrifices which pleased the gods, who gathered like flies (since the absence of humans had left them starved for sacrifices). Belet-ili blamed Enlil for causing this destruction. Enlil arrived angry, wanting to be sure that there was not even a single survivor. Ea accused him of a lack of good counsel, that he could have used other means to punish and diminish the numbers of men without destroying them completely. Enlil debated what to do with Uta-napishti, and Ea acknowledged that he was responsible for warning him. Enlil decided to make Uta-napishti and his wife immortal.

Uta-napishti now challenges Gilgamesh to stay awake for 7 nights [presumably as a test of how worthy for immortality he is], but the exhausted Gilgamesh quickly falls asleep. Uta-napishti has his wife bake a loaf of bread and place it by Gilgamesh each day he sleeps. Thus, by means of the varying states of decay of the loaves, he proves to Gilgamesh when he awakens how long he has slept (initially, Gilgamesh thinks it has only been a moment). Gilgamesh again expresses his fear of Death. Uta-napishti banishes Ur-shanabi for bringing the forbidden visitor. He asks Ur-shanabi to clean Gilgamesh up, cast off the pelts and dress him in royal robes, and return him to his kingdom. They prepare to return by boat. Uta-napishti offers Gilgamesh a parting gift in the form of instructions for finding a prickly plant, the "Plant of Heartbeat" that will restore youth. Gilgamesh burrows down to the Ocean Below and retrieves the plant [coral?]. Gilgamesh plans to test it's effectiveness on an old man first. But on their way back, they stop by a pool and bathe, and a snake sneaks up and steals the plant, youthfully shedding its skin in the process. Gilgamesh weeps at losing the only treasure he brings from the trip--and he lacks the tools to reopen the channel to the Ocean Below, even if he did turn back.

Back at last in Uruk, he tells Ur-shanabi to climb the walls and admire the foundations laid by the Seven Sages, etc. [just as the first tablet had urged].

(Note: What used to be considered a twelfth tablet for this work is an Akkadian translation of part of one of the Sumerian Bilgames poems, Bilgames and the Netherworld.)

Page www.mcgoodwin.net/pages/otherbooks/gilgamesh.html
Page created by Michael McGoodwin
Last update: 23 May 2006

Perparimi Dim 20 Nov - 4:50

Eposi i Gilgameshit
Përmbledhje nga Michael McGoodwin, të përgatitur 2001, e rishikuar 2006
Pranimi: Kjo punë ka qenë e përmbledhur duke përdorur Epic e Gilgameshit, Penguin Classics 2000, përkthyer nga pyke origjinal nga Andrew George. Citate janë për pjesën më të madhe të marra nga kjo punë, siç janë perifrazon e komentimin e tij. Disa tekst tërhequr nga një faqe nga Richard Hooker (nuk ka më në dispozicion në Web) dhe burime të tjera Web paraqiten në kontekst. Në vitin 2006, unë gjithashtu lexoni përshtatjen e re e Gilgameshit përgatitur nga Stephen Mitchell (që nuk e lexojnë në formë pyke ose Akkadian, dhe për këtë arsye u mbështet në përkthimet tekstual të tjerëve). Ndërsa puna Mitchell ka për qëllim të jetë mjaft i lexueshëm, ajo merr lirive të konsiderueshme dhe të licencës poetike me materiale burim, dhe në përgjithësi unë preferoj stilin më shkencore dhe prezantimit transparent të edicionit të plotë Penguin.

Përshtypja e përgjithshme : Kjo është një punë primitive por interesante me rëndësi historike për shkak të pozitës së saj shumë herët në letërsinë botërore.

Shënime Per Andrew George dhe burime të ndryshme, Web : epike Gilgameshit është gjoja për një aktuale Bilgamesh sumeriane mbreti / Bilgames / Gilgameshit e Uruk / Ereku ne Sumer (SE Mesopotamia), i cili është thënë se ka mbretëroi c. 2750 pes si udhëheqës 5 të dinastisë të parë të Uruk. Ai u bë një figurë kulti të adhurimit gjatë Vjetër c. Akkadian Perandorisë 2350 pes (deri diku të ngjashme me King Arthur) dhe me sa duket ka pasur versione gojore e poezive në sumeriane dhe Akkadian grabitur ato me shkrim.

Versionet sumeriane: Ka 5 poemat ruajtur të veçantë me shkrim në formë pyke sumeriane dhe pa temat e zakonshme, por sigurimin e episode për "Bilgames" (dmth., Gilgameshit). Këto përfshijnë Bilgames dhe netherworld , e cila fillon: "Në ato ditë, në ato larg-off ditë ..." si dhe Bilgames dhe Akka , Bilgames dhe Huwawa , Bilgames dhe Bull e Qiellit , dhe Vdekja e Bilgames .

Kopjet më të vjetra të njohura nga këto versione janë shkruar gjuha sumeriane, si gjykatë mbretërore c. argëtuese 2100 në mbretërimit të dinastisë e tretë të Urit dhe Mbreti Shulgi. Kjo ishte gjatë një "rilindje sumeriane" pas Perandoria e vjetër Akkadian dhe kanë ndodhur shumë kohë pas shpikjen e të shkruarit në formë pyke (datat e parë sumeriane shkrim c. 3000 pes, literatura e parë e regjistruar c. 2600 para erës sonë). Kopje shumë në sumeriane u krijuan më vonë në mbretërinë e Vjetër c. Babylonian 1800 nga skribët babilonase në Ur dhe Nippur. Kopjimi Gilgameshit në sumeriane në fakt ishte një stërvitje të përbashkët scribal në Old Babylonia (p.sh., gjatë mbretërimit të mbretit Hammurapi). Një poemë të veçantë në lidhje me Atramhasis sumeriane, " Kur zotat ishin njeriut ", pasi gabimisht mendohet të jetë pjesë e Gilgameshit, siguron bazën për tregimin përmbytjes përfshirë në versionin babilonas të Gilgameshit. Krahasuar me Akkadian, sumeriane ishte një gjuhë të vjetër dhe gjuhësore nuk kanë lidhje ajo që ishte thënë në jug të Mesopotamisë. Ajo u ngrit nga 3100 pes dhe kishte periudha e saj klasike 2600-2300 pes. Vjetër Akkadian (e cila lulëzoi c. 2800-2500 para erës sonë) bashkëjetuan me sumeriane klasike. Sumeriane kishte dominuar në jug urbane, ndërsa Akkadian dominuar fillimisht në veri. Por me 1800 pes, sumeriane kishte vdekur si një gjuhë e folur, edhe pse ajo mbajti prestigjin si gjuhë e shkruar letrare e të mësuarit (të ngjashme me rolet më vonë letrare e greke dhe latine).

Version të vjetër babilonas: Versioni i fragmentare të Gilgameshit në vjetër babilonase (një dialekt i Akkadian) fillimi "duke tejkaluar gjithë mbretërit e tjerë", datat për të c. 1700 dhe tregon se ishte tashmë një epike të integruar deri atëherë. Akkadian (dmth., babilonase-asirian) është një familje e dialekteve semite favorizuar fillimisht në veri më provinciale e Mesopotamisë, por në fund duke u bërë lingua franca e të gjithë Mesopotamisë. Dialektet e Akkadian përfshirë Akkadian Vjetër 2500 - 1950 pes, babilonase Vjetër 1950 - 1530 pes, asirian Vjetër 1950 - 1750 pes; Mesme babilonase 1530 - 1000 pes; Mesme asirian 1500 - 1000 pes; New babilonase 1000 - 625 pes, New asirian 1000 - 600 pes, dhe në fund babilonas 625 pes në 0 (të dhënat e marra nga John Heise e gjuhës Akkadian ).

Versioni Standard: Versioni standard i Gilgameshit në Babylonia dhe Asirisë është quajtur "Ai që e panë të thellë", dhe u hartuar dhe iu dha formën e saj përfundimtare nga Sin-liqe-uninni c. 1200 pes. Ajo është shkruar në një dialekt të Akkadian quajtur Mesme babilonase (gjithashtu i quajtur Standard babilonas). Kjo është një kryevepër dëmtuar plot me vrima dhe të pjesëve të humbur dhe fjalët dhe frazat e pasigurt. Autori (Xhorxh) e mbush në disa të tekstit të zhdukur nga kopjet e tjera nga kohë të ndryshme më parë dhe madje edhe nga gjuhë të tjera (p.sh., një version Hiteu). Ka 11 "tableta" në "Seria e Gilgameshit", që arrin në fillim c. 3000 linja. Ajo që dikur ishte menduar të jetë tabletë 12 është në fakt një përkthim linjë-nga-line në Akkadian e fundit 1 / 2 e gjuha sumeriane në gjuhën poemë Bilgames " Bilgames dhe netherworld . "

Bibliotekat e madhe mbretërore kontribuar dorëshkrime në formë pyke përfshirë atë të Ashurbanipal (që mbretëronte 668-627 pes në një pjesë të kohës Neo-asirian perandoria) në Nineveh në Asiri. Kjo bibliotekë që përmban pllaka të shkruara gjatë mbretërimit të mbretit Asiri Tiglath-pileser I (1115-1077). Ninivës u shkarkua nga medians dhe Neo-babilonasit në 612 pes, duke shkatërruar shumë prej këtyre tableta. Nga epoka e Neo-Babilonase Perandorisë, e folur Akkadian filluan të vdesin në favor të gjuhëve aramaike dhe të tjera.

Temat e Gilgameshit përfshijnë frikën e vdekjes, dëshira e njeriut për jetë dhe famë të përjetshme, në rrugën e diturisë, të mësuarit për t'u përballur me realitetin dhe duke u rritur, kundrejt të rinjve moshës, jetën dhe vdekjen, detyrat e duhur të mbretërimit, përgjegjësitë e njeriut ndaj familjes së tij, përfitimet e qytetërimit mbi egërsi, shpërblimet e miqësisë, fisnikëria e ndërmarrjeve heroike, të pavërtetën e kërkimit të heroit dhe marrëzia e ndjekjes së pavdekësisë, përrallë e vërshimi / përmbytjes, dhe fushën zymtë e të vdekurve. Kjo është më shumë një tregim për një njeri dhe gjendjen e njeriut se sa një mitologji të perëndive.

Gilgameshit (pron. "Gil-GA-rrjetë"; sumeriane: Bilgames) është gjysmë hyjnore, por megjithatë vdekshme. Babilonasit besonte se njerëzit kanë ekzistuar për të shërbyer perëndive.

Parimi hyjnive të përfshirë në Gilgameshit janë si më poshtë [informata të marra pjesërisht nga www.pantheon.org , dhe përzierjen sumeriane dhe babilonase pantheons disi; "~" nënkupton versione të ndryshme ekzistojnë]:

Adad (wer; sumeriane: Ishkur): Perëndia e stuhisë, bir i Anu.
Anu (sumeriane: Një = "qiell"): Perëndia i qiellit, babai i perëndive (veçanërisht Enlil dhe Aruru); ~ babait Ishtar duke parë Antu tij bashkëshorte / Anatum, bir i Ansar dhe Kisar.
ARURU, Belet-ili ("Zonja e zotat"), Mammitum, Mami, Ninhursanga, (sumeriane: Ninhursag "Mbretëresha e Maleve", Ki, Ninmah "Zonja Lartësuar", Nintu "Zonja që kanë lindur"): Nënë Goddess i cili krijoi njeriun me ndihmën e EA-së. Kjo është, ajo lindi burra të parë, për të marrë zgjedhën imponuar nga Enlil, vëllai i saj [ose ~ bashkëshorti]. Balta që ajo u dha nga EA ishte përzier rastësisht me gjakun e një të Perëndisë, kështu dhënien për njeriun elementet hyjnore të arsyes dhe të vetë-vetëdije. Ajo dhe Një ishin ndoshta parëve të shumicës së perëndive.
EA (Nudimmud = "rrobaqepës Man"; sumeriane: Enki): zot i mençur i cili jeton në Oqeanin ujërave të ëmbla poshtë (Babylonian: Apsu, e "Deep Madh"), dërguar Shtatë urtëve të shtroj njerëzimit, dhe të shpëtuar njerëzimin nga zemërimi Enlil-së; biri i Ansar dhe Kisar. Enki ishte zot i intelektit krijimit urtësi, dhe mjekësi, etj
Enlil ("Wind Zoti", Kur-gal; Ellil): zot në pushtet në tokë dhe njerëzit e tij; bir i një (qiellit) dhe Ki (tokës). Bashkëshorte është Ninlil. Ati e Sinit.
Ereshkigal ("Mjeshtre e Madhe e Tokës"; Irkalla; Allatu): mbretëresha e hidhur e netherworld, ~ motra e Ishtar, rregullat me bashkëshorte Nergal, ose [sumeriane] martuar me Gugalanna.
Ishtar (pron. "ISH-tar", edhe Irnini; sumeriane: Inanna = "Queen of Heaven"): perëndeshë e dashurisë seksuale dhe luftës, Venus babilonase, vajza [ose bashkëshorte e] Anu dhe Antu (ose për sumerët e mun Perëndia Mëkati dhe Nanna).
Namtar ("Doom"): ministri e saj apo vezirit dhe Engjëlli i vdekjes.
SHAMASH (pron. "SHAM-esh", Babbar; sumeriane: Utu): Sun zot, biri i Sin dhe Ningal, mbrojtës të udhëtarëve dhe mbrojtës të veçanta Gilgameshit-së; besohet të jetë vëllai i Ishtar në Ur, gruaja / bashkëshorte është Aja / AIA perëndeshë e Dawn.
Sin (Namra-Ulu, sumeriane: Nanna): Hëna zot, djali i Enlil dhe ~ Ninlil përdhunuar, babai i Utu / Shamash dhe (besohet si në Ur) Ishtar; martuar me Ningal.
Figurat e tjera njerëzore dhe hyjnore përfshijnë:

Ashuri (A-zotëri, Arusar, A-Shar, assur): zot të Asirisë dhe të luftës. Ai është një "Mbret i Igigi".
Belet-serioze (Beletseri): shkrues të Ereshkigal në netherworld.
Dumuzi (Damuzi; sumeriane: Tammuz = Akkadian bimësisë zot; ~ Adonis): ish lover, ~ vëllai, dhe burri i Ishtar, dënohet me vdekje vjetor për 6 muaj në verë dhe prejardhje të botës së krimit, bir i ea.
ENKIDU (pron. "en-KI-du", "Zoti i vend të këndshëm", ose "e Enki (dmth, e EA) krijimin"): njeri i egër e bëra nga zotat si të barabartë Gilgameshit në traditën babilonase (ose si shërbëtorin e tij në sumeriane traditës). Theksoi rrokje është "ki".
Errakal: një manifestim i Nergal si një zot e shkatërrimin e qëllimshëm.
HUMBABA (pron. "lëvrij-BA-ba", sumeriane Huwawa): kujdestar monstruoze të pyjeve të Cedar.
Lugalbanda ("Zoti vogël"): Babai hyjnizuar e Gilgameshit.
Marduk: birin e EA dhe Dumkina, përfundimisht zot qendrore të Babilonisë, por të vogla në Gilgameshit. Bel ("Zot", Kananejtë: Baal) mund të jetë i njëjti Perëndi.
Nergal (Erragal, ERRA, Engidudu): zot i murtaja dhe luftës, më vonë bashkëshorti i Ereshkigal, dashnor i Mami.
Ninazu ("Zoti Doktor"): djali Ereshkigal së.
Ningal ("Zonja e madhe"; Nikkal): gruaja e hënë, nëna e Utu dielli / Shamash.
Ningishzida ("Zot i Vërtetë Tree"): Chamberlain për Ereshkigal.
NINSUN (pron. "NIN-diell", "Zonja / Mbretëresha e Cow Wild"): nënës së Gilgameshit, një perëndeshë të vogla.
Ninurta ("Zoti Tokës"): i biri i Enlil.
Scorpion-man (aqrabuamelu; girtablilu): roje të portave të nëntokës.
SHAMHAT (pron. "SHAM-hat", do të thotë "Well-pajisur"; Shamkatum): prostitute kultike.
SHIDURI (pron. "shi-DU-ri"; "Ajo është stom tim"): perëndeshë që drejton birrari në buzë të botës. ~ Një manifestim të Ishtar.
Shulpae ("hero qarta"): burri i Goddess Nënë.
Thunderbird (Anzu).
Ur-Shanabi (pron. "ur-shan-A-bi") Old Babylonian: Sursunabu): The lundërtar i Uta-Napishti të cilët çdo ditë anijet nëpër ujërat e vdekjes që i ndajnë kopshtin e diellit nga parajsa ku jeton Utnapishtim për ndonjëherë (Dilmun sumeriane). Duke pranuar Gilgameshit si pasagjer ai e humb këtë të drejtë, dhe e shoqëron Gilgameshit kthehet në Uruk në vend.
Uta-NAPISHTI (pron. "U-ta-na-Pish-ti", do të thotë "Unë Found jetës"; ATRA-napishti, Utnapishtim, Atram-hasis, Atrahasis; sumeriane: Ziusudra = "Jeta e Days largët"): Mbreti (ose Wiseman) e Shurappak që mbijetuan përmbytjes dhe është bërë i pavdekshëm, i biri i Ubar-Tutu. Në "Udhëzime të Shuruppak" gjuha sumeriane të veçantë pune BC 26C, [ai] babai i tij është Utnapishtim e birit Shuruppak të Ubar-Tutu/Ubaratutu.
Annunaki (sumeriane: Anunna) ishin zotat [shumti] e netherworld të marra së bashku, Igigi ishin zotat [shumti] i qiejve.

"Në mitet babilonas, Tiamat [kaos primitive] është një i madh, dragon fryrë femra qe personifikon oqean deti, uji i Kaosi. Ajo është edhe nëna primordiale e të gjitha që ekziston, duke përfshirë edhe perënditë e tyre. Bashkëshorte e saj është Apsu, të personifikimi i ujërave të ëmbla që shtrihet humnera nën Tokë. nga bashkimi i tyre, deti me ujërave të ëmbla, palë e parë e perëndive ishin të lindur. Ata janë Lachmu [Lahmu] dhe Lachamu [Lahamu]> prindërit e Ansar [Anshar] dhe Kisar [Kishar] > prindërit e Anu dhe EA. " [Modifikuar nga www.pantheon.org ]

Përmbledhje të versionit standard të Gilgameshit
nga mëkati-liqe-uninni c. 1200 pes:
"Ai që e panë thellë"

Tablet 1: mbretërimit të Gilgameshit së, aftësitë e tij dhe tirania, Krijimi i tij Enkidu rivale

Historia fillon sikur nga një transmetues i një epoke të mëvonshme. Gilgameshit kishte të gjitha dijes dhe urtësisë, ai ishte "ai që e panë të thellë" [Thellë = nagbu, fushën kozmike të zot të urtësisë, EA], "duke tejkaluar gjithë mbretërit e tjerë". Ai ndërtoi muret e qytetit të madh të Uruk / Ereku (në Sumeria, pranë Basra Ur dhe moderne), dhe Eanna tempull brenda dedikuar për Ishtar dhe Anu. Ai kishte të gjitha punët e tij dhe shfrytëzon gdhendur në një pllakë të Lapis lazuli. Tabletë na fton për të parë madhështinë e këtij qyteti, muret e saj të lartë, themelet e përcaktuara nga shtatë Sages, etj Historia fillon kur Gilgameshit është një mbret i ri:

Ai është djali i [tashmë të hyjnizuar] Mbreti Lugalbanda dhe Ninsun ("Zonja / Mbretëresha e Cow Wild", një perëndeshë të vogla), "2 / 3 e tij zot", me formë njerëzore të dhëna nga Lady e zotat (Aruru , Belet-ili, Nënë Goddess) dhe përsosur nga Nudimmud (EA). Ai është një njeri me bukuri të madhe dhe nivelet e fizike. Ai gërmuar [oases] dhe restauruar qendra adhurimit kult shkatërruar nga Përmbytja.

Megjithatë, ai është i ri dhe shtyp popullin e tij ashpër me tiraninë, duke pretenduar se noctis jus primae me çdo nuses, dhe vazhdimisht në skenë konkurse që me sa duket mundojnë ose poshtërojë të rinjtë. Populli thërrasin qiell-zot Anu, zoti kryesor i qytetit (dhe Ati e perëndive), për t'i ndihmuar ata. Në përgjigje, Anu tregon që njerëzit të thërrasë Aruru (Belet-ili, Goddess Nëna), për të krijuar një gomar i egër, Enkidu, në pyjet e ashpër dhe e egër përreth tokat e Gilgameshit. Kjo Enkidu brutale është e barabartë me forcën për të Gilgameshit dhe do të shërbejë si rivalin e tij për të dhënë Uruk disa pushim.

Një gjuetar trapper / shpejt zbulon Enkidu running zhveshur roaming, kullotje, si dhe grumbullimin në vrimë ujë me kafshët e egra. Babai gjuetar i këshillon atë për të shkuar në qytet dhe për të marrë prostituta Shamhat tempulli bashkë me të në pyll. Kur ajo e sheh Enkidu, ajo është për të ofruar veten për njeri të egra. Nëse ai paraqet të saj, trapper thotë se, ai do të humbasë fuqinë e tij dhe egërsinë e tij dhe kafshët do ta braktisë atë.

Gjahtari shkon në Uruk dhe i tregon këtë histori të Gilgameshit - ai i jep atij të njëjtën këshillë si i ati i tij kishte, për të marrë Shamhat të tërheq Enkidu.

Shamhat, të inkurajuar nga gjuetar, mblidhet Enkidu në lotim vrimë-ku të gjitha kafshët e egra të mblidhen, ajo ofron veten për atë dhe ai merr pjesë vazhdimisht për 6 ditë dhe 7 netë. Kafshët e pastaj largohu atij dhe ai ndihet dobësuar dhe i përlyer, por ai ka fituar arsye dhe mirëkuptim. Ajo ofron për të marrë atë në Uruk dhe tempulli i tij për të parë të gjitha gëzimet e civilizimit - ajo ofron për të treguar atë Gilgameshit, të cilin hyjnore Shamash (e perëndisë dielli) e do.

Shamhat tregon Enkidu e ëndrrave dy Gilgameshit e cila parashikuar ardhjen e Enkidu-Gilgameshit lidhura këto me Ninsun nënës së tij: Në rastin e parë një meteor bie në tokë e cila është aq e madhe se Gilgameshit mund as të heqë atë, as kthehet ajo. Populli mblidhen rreth meteorit, dhe Gilgameshit përqafon atë si ai do një grua. Nëna e tij interpreton se një shok do të vijnë tek ai që do ta shpëtojë atë dhe të cilët ajo do të bëjë të barabartë tij. Në të dytin, ëndrrat Gilgameshit se një sëpatë shfaqet në një rrugë. Populli mblidhen rreth sëpatë, dhe Gilgameshit përqafon atë si ai do një grua. Nëna e tij përsëri profetizon se një shok do të vijnë tek ai që do ta shpëtojë atë dhe të cilët ajo do të bëjë të barabartë tij. Gilgameshit mirëpret marrë njeriu që do të të këshilloj atë.

Tablet 2: Zbutja e Enkidu, luftën e tij dhe miqësinë me Gilgameshit, udhëtimin e propozuar të Pyjeve e Cedar

Enkidu dhe Shamhat kanë shoqëruar për 6 ditë dhe 7 netë. Barinjtë në kampin e tyre të mësojnë atë se si të priren kopetë, dhe jepi bukë për të ngrënë, ale për të pirë, dhe rroba. Ai është gjithashtu pastruar dhe prerë nga një berber.

Një njeri i thotë atij të një dasmë e ardhshme. Gilgameshit do të bëjë kërkesën e tij të zakonshme në natën e parë me nusen, e cila e bën të zemëruar Enkidu. Enkidu hyn në qytetin e Uruk dhe njerëzit të njohin ngjashmërinë e tij për të Gilgameshit. Si Enkidu hyn në qytet, Gilgameshit është gati të ushtrojë pretendimin e tij për natën e parë të nuses. Zemëruar, Enkidu qëndron përballë derës së dhomës martesore dhe bllokon rrugën e Gilgameshit. Ata luftojnë zemëruar deri Gilgameshit fiton jashtë, të dy të përqafuar dhe të bëhen miq të devotshëm. Gilgameshit prezanton Enkidu për nënën e tij. Enkidu, i cili është një jetim dhe nuk ka, vëllai i qan.

Gilgameshit propozon një kërkim (me sa duket nga blu): ata janë të udhëtim në pyll të madh të Cedar dhe të shkurtuar të gjitha pemët kedri (ose një kedër të vetme të madhe). Për ta bërë këtë, ata do të duhet të vrasë e saj kujdestar, Humbaba i madh demon, krijuar nga Enlil (sundimtar i tokës dhe njerëzit) do t'i tmerrojë njerëzit larg. Enkidu e di për Humbaba nga ditët e tij duke e egër në pyll, dhe frika e tij ("zëri i tij është vërshimi, fjalimin e tij është zjarri, dhe fryma e tij është vdekja" - ai është i dyti në fearfulness vetëm për Adad, Storm zot) . Ai përpiqet më kot për të bindur Gilgameshit të mos e ndërmarrë këtë marrëzi. Gilgameshit thotë se "si për njeriun, [ditët e tij] janë të numëruara, gjithçka që ai mund të bëjë, por është e erës". Enkidu dëshirë pëlqimet, dhe ata trillojnë hatchets madhe, sëpata, dhe daggers për luftën.

Gilgameshit njofton të turmës dhe pleqtë e Uruk planet e tij për të shkurtuar e kedrit dhe të fitojë një emër të përjetshëm për veten e tij. Ata do të festojnë në kthimin e tij. Enkidu pyet pleqtë për të ndaluar Gilgameshit, i cili gjithashtu nuk ndikoj tij.

Tablet 3: Përgatitjet për udhëtimin në Pylli i Cedar

Pleqtë e qytetit të përpiqet protestës Gilgameshit, por pajtohen me gjysmë zemre. Ata vendin e jetës së tij në duart e Enkidu së. Gilgameshit shkon për të kërkuar bekimin e nënës së tij. Ajo vajton fatin e djalit të saj në një lutje për të Shamash (e diellit-zot dhe mbrojtës i udhëtarëve), duke e pyetur se pse ai kishte vënë një frymë shqetësuar në djalin e saj dhe duke i kërkuar atë për mbrojtjen e tij, për rrugën e tij të jenë të ndriçuara mirë, për të për të dërguar erërat kundër Humbaba, etj Ajo shpreson se një ditë do të Gilgameshit të bëhet një zot. Ninsun gjithashtu miraton Enkidu si djalin e saj, dhe i kërkon të jetë roje e Gilgameshit.

Enkidu dhe të kryejnë rituale Gilgameshit për të ndihmuar një udhëtim të sigurt. Gilgameshit udhëzon zyrtarët në mënyrën se si për të drejtuar qytetin në mungesë të tij. Ata përsëri këshillojnë atë për të mbajtur Enkidu në para.

Në panik, Enkidu përpiqet përsëri për të bindur Gilgameshit të mos e ndërmarrë këtë udhëtim, por Gilgameshit është e sigurt e suksesit.

Tablet 4: Udhëtimi në pyll e Cedar

Udhëtimi në pyll kedrit merr 1 1 / 2 muaj, 50 leagues një ditë. Në çdo ditë 3, ata katran kampit dhe gërmoj një [një oazë]. Gilgameshit ngjitet në një mal të lartë dhe të lutet Shamash për ta sjellë atë një ëndërr dhe Enkidu bën Shtëpia e Zotit për të inkurajuar këto Dream ëndrrat. Ai ruan porta e shtëpisë, si ëndrrat e Gilgameshit. Shamash dërgon ëndrrat profetike Gilgameshit në mes të natës. Pas çdo ëndërr, Gilgameshit zgjon ndjerë se Zoti ka shkuar. Këto ëndrra të gjitha duket ogurzi, por janë dhënë interpretime të favorshme nga Enkidu:

(1) E para është vetëm pjesërisht ruhet dhe merret me një mal që bie ...
(2) Në, ëndrrat e dytë Gilgameshit se një mal të e hodhën poshtë, por një njeri shpëton atë - Enkidu thotë se mali nuk është Humbaba.
(3) ëndrrave Gilgameshit të tokës rumbling, një stuhi, errësirë, rrufeja, zjarri ... Enkidu interpreton se beteja tërheq pranë, se ata do të shohin auras rrezatues të Humbaba, që Lugalbanda (babai i Gilgameshit së) do ta ndihmojë atë bllokohet brirët si një dem me Humbaba.
(4) Gilgameshit ka parë një Thunderbird (Anzu, një luan-koka ose fluturues hamshor) në qiell me gojën e zjarrit, vdekja e tij frymë, si dhe si një njeri ... Enkidu shpjegon njeri ishte Shamash dhe se ata do ta lidhin krahët e Thunderbird.
(5) ëndrrat Gilgameshit e një dem të vogël ai i merr të mbajë dhe një [njeri] i cili i jep atij ujin. Enkidu thotë se demit përfaqëson Shamash të cilët do të ndihmojë ata në kohën e tyre të rrezik, dhe njeriu me ujë ishte Lugalbanda.

Pranë hyrjes për të Pyjeve e Cedar, Gilgameshit fillon të qajë nga frika. Shamash thirrjet për ta, duke urdhëruar atë që të nxitim dhe të hyjnë në pyll, ndërsa Humbaba nuk është e veshur me rrobat e të gjitha 7 armaturën e tij [auras], por vetëm një. Enkidu humb kurajon e tij dhe dëshiron të tërheqë, por Gilgameshit inkurajon atë më tej. Humbaba bellows. [Ata mund të fillojnë luftën kundër Humbaba këtu -. Një pjesë e madhe e tabletë mungon]

Tablet 5: Combat me Humbaba

Gilgameshit dhe Enkidu admirojnë pyjeve të bukura të Cedar dhe Malin e Cedar ku perënditë dhe perëndeshat kanë vendbanimin e tyre të fshehta dhe të fronit. Enkidu inkurajon Gilgameshit. Dëgjimit tingujt e tyre, Humbaba vjen ulërima deri tek ata dhe i paralajmëron ata kërcënuese. Gilgameshit ka frikë dhe e konsideron tërhequr, por Enkidu inkurajon atë për t'u përballur në kokë Humbaba. Lufta fillon. Shamash dërgon erërat dhunshme ndaj Humbaba, dhe burrat marrin dorën e sipërme. Humbaba pranon për jetën e tij, ofron Gilgameshit të gjitha pemët e tij, por Enkidu këmbëngul që Gilgameshit vrarë atë për të krijuar famën e tij, edhe pse do të jetë i zemëruar perënditë. Humbaba tallje pyet nëse Gilgameshit mbreti merr urdhra nga shërbëtori i tij, dhe kërkon Enkidu të kërkojnë jetën e tij të kursehen. Humbaba mallkime Enkidu, foretelling që Enkidu nuk do të rritet vjetër. Gilgameshit tërheq Dirk tij dhe smites Humbaba në qafë, ia preu kokën. Malet dridhen dhe dridhen. [Disa nga këto është nga version më të vjetër vjetër babilonase.] Gilgameshit edhe vret të gjitha 7 e auras Humbaba-së. Gilgameshit dhe Enkidu shkurtuar disa nga drurët e pyllit kedri dhe në veçanti e lartë e dru kedri, për të bërë një portë e madhe kedri për qytetin e Uruk. Ata ndërtojnë një traget nga kedri dhe noton poshtë lumit Eufrat në qytetin e tyre, duke e çuar kokën Humbaba-së.

Tablet 6: Ishtar dhe Bull of Heaven

Kthehu në Uruk, Gilgameshit pastron dhe është veshur me rrobat e tij mbretërore dhe kurorë. Ai tërheq vëmendjen e perëndeshë e dashurisë Ishtar seksual, i cili kërkon që ai të jetë burri i saj - ajo do të japë kafshët e tij të pjellorisë të madhe dhe forcën, etj Por Gilgameshit refuzon saj me ofendime, duke përmendur të gjithë dashamirët e vdekshëm që Ishtar ka pasur, dhe rrëfen fatet e tyre të tmerrshme. Këto Dumuzi përfshirë (Tammuz), i dashuri e rinisë së saj të dënuar tani [të kalojnë 6 muaj të vitit në netherworld], të allalu-zog, luani, kali, bariu, të rritës bagëtish për treg, të bari, dhe madje i saj Ishullanu babait kopshtar i cili ajo u kthye në një xhuxh. Fyer dhe zemëruar në shpifje, Ishtar ngjitet për prindërit e saj në qiell: qiell-zot Anu dhe Antu [në mitet e tjera, ajo është e bija e Sin zot hënës]. Ajo sugjeron babai i saj për të le të saj kanë Bull e Qiellit [Demi plejadë] te hakmerrej mbi Gilgameshit dhe qytetin e tij, duke thënë se përndryshe ajo do të nxjerrë të vdekurit nga netherworld për të ngrënë të gjallë. Anu jep asaj hundë litar-e demit të vogël, dhe ajo çon atë në Uruk. Demin e vogël shkon në një tërbim, tharje deri pyje dhe lumit, etj Kur snorts demit, gropa janë hapur deri në tokë dhe qindra njerëz të bien deri në vdekjen e tyre. Edhe Enkidu është vrarë pothuajse. Ai kap demin nga bishti dhe udhëzon Gilgameshit për të vrarë atë me thikë e tij drejtuar në një vend të caktuar pas brirët, që Gilgameshit bën. Ata ofrojnë zemër të Shamash. Ishtar vajton, dhe Enkidu thotë se ai dhe mund të ketë vrarë Gilgameshit ardhshëm të saj. Ai rips off një nga haunches e demit të vogël dhe të hurls atë drejt saj. Ishtar ka ritet e zisë mbi ijë, ndërsa burrat e admirojnë demit trofe Gilgameshit dhe ai bën oferta për Lugalbanda. Ai krenohet me suksesin e tij dhe e bën qejf.

Tablet 7: Vizioni Enkidu e netherworld dhe vdekja e tij

Enkidu ka një ëndërr për një këshilli i perëndive. Në të Enlil deklaron se një nga dy burrat që kanë vrarë Bull e Qiellit dhe Humbaba duhet të vdesin. Shamash flet deri në mbrojtje të tyre, dhe Enlil qorton atë. Enkidu i thotë Gilgameshit ai e di se ai është të vdesë, dhe në një kllapi ai flet tek dera [portës së qytetit?] E bëra nga kedri i madh, sikur të ishte një njeri. Ai është blasfemuese: kishte njohur fatin e tij, ai do të kishte përdorur fjalë kedrit vend në tempull Shamash së në Larsa, Ebabbara. Tani si ai qan me Gilgameshit, ai e konsideron atë marramendës. Gilgameshit dënon mikun e tij, dhe thotë se ai do të jetë lënë në pikëllim nga vdekja Enkidu së. Gilgameshit do t'i lutem Anu, Enlil, dhe EA. Enkidu kërkon Gilgameshit të mos bëjë asnjë ofertat materiale. Enkidu më pas lutet direkt për Shamash për jetën e tij. Enkidu mallkon gjuetar / trapper që e gjetën atë, dhe sidomos prostitutë kultike, Shamhat, foretelling një fat të mjerë dhe të vetmuar për të - ajo që e kishte dobësuar atë dhe e la atë ndotur.

Por Enkidu Shamash kujton se Shamhat trajtuar atë mirë dhe e futi atë në mikun e tij. Gilgameshit do të respektojë Enkidu në vdekje. Enkidu bekon pendohesh për të keqen dhe prostitutë - ai parashikon se ajo do të ketë shumë të dashuruar, duke përfshirë një njeri i pasur që braktisin gruan e tij.

Enkidu tregon një ëndërr: një demon i madh vjen tek ai, kthen atë në një pëllumb, e tërheq atë për "shtëpinë e errësirës" Irkalla (e netherworld dhe shtëpinë e Ereshkigal), ku të gjithë në fund të vdekur deri. Shtëpia e pluhurit ka lloje të ndryshme të priftërinjve, mbretërit e lashtë, mbretëresha e Ereshkigal netherworld, shkruesit e saj Belet-Seria, etj Ajo kërkon që e ka sjellë atë atje. [Pjesa tjetër është e humbur].

Enkidu kërkon Gilgameshit të mos e harrojmë atë dhe të gjithë ata shkuan nëpër së bashku. Enkidu qëndron sëmurë për dymbëdhjetë ditë, duke shprehur keqardhje ai nuk ka vdekur në luftë dhe nuk do të bëjnë emrin e tij, më në fund vdes.

Tablet 8: funeralin e Enkidu

Gilgameshit zi thellë, dhe flet një vajtim të gjatë, duke urdhëruar të gjitha për të vajtuar mikun e tij të vdekur: shtigjet e pyllit të Cedar, pleqtë, njerëzit, kodrat dhe malet, kullotat, pemët, kafshët, lumenjtë, të rinjtë e Uruk, barinj, Brewer, Shamhat, etj Ai krahason Enkidu për një armë besuar në anën e tij, një gomar i egër, një gomar dhe një panterë. Çfarë është kjo gjumit që ka ardhur mbi të? Ai mbulon fytyrën e Enkidu, tërheq nga flokët e vet, dhe rips off rrobat e tij.

Në agim, ai e quan për artizanët për ndërtimin e një statujë të përpunuar dhe zbukurime të Enkidu. Enkidu do të jetë i nderuar në të nëntokës. Gilgameshit do të sigurojë bizhuteritë, gurë të çmuar, ari, fildish, armë, qe dhe dele dhe thesare të tjera për të fituar atë favor me zotat dhe banorët e nëntokës. Ai bën një ofertë për Ishtar,, hënës zot Namra-Uluni [Sin], për të Ereshkigal, për të Dumuzi "bariu i dashur të Ishtar", për të Namtar [vezirit të netherworld], Hushbisha (e stjuardesë), për Qassu- tabat [të korent], për të Ninshuluhha (pastër e shtëpisë), për Bibbu (kasap), për të Dumuzi-abzu (kokë turku të netherworld), ... [Pjesë të humbur].

Gilgameshit konsideron dënuar lumit [Eufrat, për të ndërtuar një varr në të shtratit të lumit]. [Përshkrimi i mbetur i funeralit është zhdukur.]

Tablet 9: wanderings i Gilgameshit

Gilgameshit vazhdon të zi, dhe endet në të egra, mendon se ai do të vdesë. Ai frikësohet vdekjes, dhe kërkon jeta e përjetshme në Uta-napishti, i biri i Ubar-Tutu. [Përrallë e tij të Përmbytjes është thënë më poshtë.]

Ai vjen në një të kaluar mal, e sheh kuriozitete, lutet për të Sin zot hënës. Më vonë atë natë ai rritet i lumtur e jetës dhe vret e luanëve, ha ato dhe rroba veten në lëkurat e tyre. Ai strofkë puset [oases] që nuk kanë ekzistuar më parë.

Shamash pyet atë ku ai është enden, dhe Gilgameshit mrekulli nëse ai do të jetë në gjendje për të pushuar në netherworld. Gilgameshit pyet kur të vdekurit do të shohë rrezet e diellit përsëri.

Ai arrin në malet e dyfishtë e Mashu që rojet e diellit në agim dhe muzg [?] Dhe mbështetjen e qiejt. Scorpion burra, të cilëve shikim është vdekja, roje dyert e tij, si dhe diellit në agim dhe muzg. Gilgameshit mbulon fytyrën e tij. Ata e kuptojnë se Gilgameshit është zot pjesë dhe kërkoni atë pse ai ka ardhur, duke vënë re se askush nuk ka arritur këto male parë. Gilgameshit thotë se ai është duke kërkuar UPA-napishti, që kanë gjetur jetën e përjetshme dhe mund të jenë në gjendje për të të treguar atë të fshehtë. Në pamundësi për të penguar atë, ata e përshkruajnë një rrugë të nëndheshme ose të tunelit të errët nën malet, rrugën e Sun-Perëndisë [kur dielli kthehet në lindje gjatë natës ?]... Ata duan atij një kalim të sigurt [paralajmëruar atë se ai duhet të marrë në fund para se të diellit kap me të]. Në errësirë u largua drejt përmes kalimit dhe del para Diellit. Ai ka hyrë në një kopsht e bizhuteritë, me pemë carnelian në lulëzim, një pemë Lapis lazuli, pemë të tjera të bëra prej guri të çmuar, bizhuteritë, dhe koralesh. Ai është parë nga një figurë femërore [Shiduri?].

Tablet 10: Gilgameshit udhëton për në Uta-napishti në skaj të botës

Shiduri është një portier i mençur tavernë të vjetër që jeton me bregun e detit. Ajo e sheh atë që vjen dhe baret porta. Ai kërcënon për të goditur poshtë derës, dhe ajo i lejon atij in Ai tregon shoku i tij Enkidu, se si ata e vranë Humbaba, etj Ajo mrekulli pse ai tani duket aq i pikëlluar, pse ai dhembjet kështu. Ai ankohet përsëri humbjen e shokut të tij. Ai nuk heq dorë trupin e tij deri në larvat rënë nga vrimë hunde e tij! Ai tregon për frikën e tij intensive e vdekjes, të kthyer në balta si Enkidu. Ai kërkon mënyra për të UPA-napishti Distant nëpër oqean. Shiduri thotë se nuk ka më një mënyrë për njerëzit për të bërë këtë udhëtim - Shamash vetëm që mund të kalojnë të oqeanit, është një udhëtim rrezikshme, dhe në mes të rrugës shtrihen ujërat e vdekjes. Ajo i tregon atij e-shanabi Ur, lundërtar Uta-napishti, i cili me ato Stone është i vetmi që mund të udhëtojnë nëpër të ujit e vdekjes dhe të mbijetojnë. Gilgameshit rushes dhe Stone sulmon Ones, goditja e tyre dhe hedhjen e tyre në lumë. Ai pastaj takime Ur-shanabi. Ur-shanabi edhe pyet se pse ai duket kaq i pikëlluar, dhe ai përsëri tregon për humbjen e mikut të tij, e shfrytëzon të tyre, dhe frika e tij të vdekjes dhe dëshirën për pavdekësi. Ai e pyet atë në lidhje me mënyrën për të Uta-napishti. Ferryman i thotë se kjo është penguar, që nga Ones Stone, të cilët ishin të domosdoshme, janë shkatërruar nga Gilgameshit. Së shpejti, me sa duket duke ndryshuar mendjen e tij, ai e këshillon Gilgameshit për të prerë disa pemëve poshtë për të shërbyer si punting-polet e gjatësi të madhe dhe kështu një formë alternative të shtytëse. Me shumë polet punting, Gilgameshit mund ta shtyjë në barkë dhe nuk prek Ujërat e rrezikshme e vdekjes. Ata bëjnë udhëtimin në 3 ditë. Pas Gilgameshit përdorur të gjitha polet, ai bën një anije me vela nga e rrobave të Ur-shanabi së.

Më në fund, ata i drejtohen bregut të largët. Uta-napishti mrekulli që Gilgameshit është. Uta-napishti pyet atë pse ai është kaq i pikëlluar dhe të Gilgameshit përsëri tregon të humbjes së Enkidu, shfrytëzon të tyre, frikën e tij për të vdekur, brengosur e tij, etj Ai ka pasur flesh pak, ka fshikulloi veten e tij, etj Uta-napishti thotë që të mos pikëllim ndjekje, se fati i tij, kur një i ushqyer dhe veshur mbretit ishte më e mirë se ajo e budallait [ndoshta duke sugjeruar pranishëm tij shtetërore]. Ai flet fjalët e urtësisë: përgjegjësinë e një mbreti për të siguruar popullin e tij dhe tempujt, etj, njeriu është i destinuar të vdesë, për të qenë "snapped off si një kallam në një kallamishtë", vdekja është e pashmangshme për të gjithë njerëzit; lumit ngrihet dhe përmbytjet lan larg shtëpitë e njerëzve, të vdekurit janë si rrëmbyer. Ai i tregon të kuvendit të Anunnaki, perënditë e madhe [më së shumti e netherworld], se si ata krijuan vdekjen dhe jetën me Mammitum (Aruru / Nënë Goddess).

Tablet 11: Uta-napishti mohon atë pavdekësi, Gilgameshit kthehet në Uruk

Gilgameshit pyet Uta-napishti se si ai erdhi për të pavdekshëm, dhe Uta-napishti rrëfen historinë se si ai dhe gruaja e tij ishin të mbijetuarit e vetme e njeriut të përmbytjes dhe përmbytjes:

Ai ishte mbreti i Shuruppak, në brigjet e Eufratit. Zotat vendosi të dërgojë vërshimi (me sa duket Enlil sidomos dashur për të ndëshkuar njerëzimin). EA ka paralajmëruar slyly Uta-napishti për të ndërtuar një anije, braktis pasurinë e tij, dhe për të marrë në bordin fara e të gjitha gjallesave. Ai iu bind EA, dhe deceptively tha bashkëatdhetarëve të tij, sipas udhëzimeve, se ai ishte i urryer nga Enlil dhe nuk mund të jetojnë në tokë të tij, por duhet të shkojnë në Oqeanin Më poshtë (Apsu) për të jetuar me ea. Ai mashtruar edhe ata, duke thënë se shi me bollëk, zogjtë, peshqit, bukë-ëmbëlsira, dhe gruri do të vijë tek ata. I marangozit, anije-wright, dhe kallam-punëtor mbledhur në agim dhe filloi të ndërtimit. Anija [në fakt një barge] ishte që të jetë një acre në zonën, në formë katrore, me 6 kuvertën, vulosur edhe me katran dhe zift. Ai ushqyer punëtorët mirë. Ata i shkrirë në barkë. Më në fund ai shkoi në bordin e anijes me të gjitha wordily e tij, pasurinë argjendi dhe ari, shumë krijesa, dhe të afërmit e tij, dhe ai vulosi kurdisje. Ai i dha pallatin e tij për riparues anijesh. Në agim, Storm Perëndia Adad solli deri retë e madhe. Zot e shkatërrimit kotë Errikal [një manifestim i Nergal] shtyllat çrrënjoset ankorim, Ninurta [djali i Enlil i] e bëri weirs del nga shtrati, dhe Anunnaki filluan zjarret mbi fshat. Adad pastaj thyen vendin në copa me erëra të fuqishme. Pastaj erdhi përmbytje, e cila ishte aq intensive atë edhe të frikësuar perëndive, i cili u largua për në Anu në qiell. Belet-ili [Mother Goddess] thirri në dëshpërim, duke u ankuar se saj duke folur në asamblenë e Zotit e kishte sjellë këtë dënim në të njerëzit shumë të cilëve kishte lindur. Anunnaki perënditë gjithashtu qau. Stuhi, era, dhe mbyt të gjitha zgjati 6 ditë dhe 7 netë, pastaj erdhi në një fund. Të gjithë njerëzit kishin kthyer në balta, përmbytjet rrafshuar thjeshtë. Varkë e ngeci në rërë [dmth, u ulën mbi kulmin zhytur] e malit Nimush [në malet Zagros? e Kurdistanit]. Uta-napishti lëshuar një pëllumb, të nesërmen një gëlltitje, të nesërmen një korb - kur ky i fundit nuk ka kthim, ai e dinte se ai ishte afër tokës. Ai e bëri sakrifica të cilat i kënaqur zotat, të cilët u mblodhën si mizat (që nga mungesa e njerëzve u larguan ato uritur për sakrifica). Belet-ili Enlil fajësuar për shkaktimin e këtij shkatërrimi. Enlil arriti zemëruar, duke dashur të jetë i sigurt se nuk kishte as edhe një të mbijetuar të vetëm. Ea e akuzoi atë për mungesë të avokatit të mirë, se ai mund të ketë përdorur mjete të tjera për të ndëshkuar dhe të zvogëlojë numrin e njerëzve pa shkatërruar ato plotësisht. Enlil debatohet se çfarë të bëjë me Uta-napishti, dhe EA pranoi se ai ishte përgjegjës për paralajmërim të. Enlil vendosi të bëjë Uta-napishti dhe e pavdekshme gruan e tij.

Uta-napishti tani sfida Gilgameshit për të qëndruar zgjuar për 7 netë [me sa duket si një provë se si të denjë për pavdekësi ai është], por Gilgameshit lodhur shpejt bie në gjumë. Uta-napishti ka gruan e tij të piqem një copë bukë dhe vendin e saj nga Gilgameshit çdo ditë ai fle. Kështu, me anë të shteteve të ndryshme të prishjes së bukë, ai provon të Gilgameshit, kur ai zgjohet se sa gjatë ka fjetur (fillimisht, Gilgameshit mendon se kjo ka qenë vetëm një moment). Gilgameshit përsëri shpreh frikën e tij të vdekjes. Uta-napishti Dëbon Ur-shanabi për të sjellë vizitor ndaluar. Ai pyet Ur-shanabi për të pastruar Gilgameshit lart, flak pelts dhe vishen me rrobat e tij mbretërore, dhe kthimin e tij në mbretërinë e tij. Ata përgatiten të kthehen me anije. Uta-napishti ofron Gilgameshit një dhuratë lamtumire në formën e udhëzimeve për gjetjen e një bimë me gjemba, "Fabrika e Heartbeat" që do të rivendosë të rinjtë. Gilgameshit Burrows deri në Oqeanin poshtë dhe Rinxjerr bimore [koral?]. Gilgameshit planet për të provuar efektivitetin e saj në një njeri i vjetër e parë. Por në rrugën e tyre mbrapa, ata të ndaluar nga një pishinë dhe lahet, dhe një gjarpër sneaks dhe vjedh bimore, youthfully derdhje lëkurën e saj në këtë proces. Gilgameshit qan në humbjen thesari vetëm ai sjell nga udhëtimi - dhe ai nuk ka mjetet për të rihapur kanali në Oqeanin Më poshtë, edhe në qoftë se ai e bëri të kthehet prapa.

Kthehu në fundit në Uruk, thotë ai Ur-shanabi të ngjiten mureve dhe admirojnë themelet e lëshuar nga shtatë Sages, etj [ashtu si tableta e parë kishte bërë thirrje].

(Shënim: Çfarë përdoret për të konsiderohet si një tabletë dymbëdhjetë për këtë punë është një përkthim Akkadian të pjesë e një prej poezive Bilgames sumeriane, Bilgames dhe netherworld .)

Perparimi Dim 20 Nov - 6:00

"Fabrika e Heartbeat

Perparimi Dim 20 Nov - 6:09

e kishte në dorë barin e pavdekësisë të gjetur në fund të detit të ëmbël,atë ia rrëmben nga dora një gjarpër dhe e lë në trishtimin e të pashpresë.Pas shum aventurave e përpjekjev,kthehet duarbosh dhe i trishtuar ne Urukhttps://2img.net/i/fa/wysiwyg/color_swatch.png

Perparimi Jeu 8 Déc - 4:05

Shumë vjet më parë, në një qytet të quajtur Uruk, (diku në vendin që sot
është Iraku) një mbret i fuqishëm që quhej Gilgamesh jetonte dhe mbretëronte. Ai
ishte në natyrën e tij dy herë zot dhe një herë njeri. Kështu që, ai si
super-njeri kishte një fuqi të mbinatyrshme si askush tjetër. Gjithashtu
Gilgamesh ishte edhe nje udhëheqës i madh dhe bënte gjëra të mira për popullin e tij, por ai kishte një të metë të madhe, një sjellje të pahishme dhe të vrazhdë
nëpër dasma, atje ai i detyronte njerzit që të pinin të gjithë lëngun e
qershive (një lloj vere) me të cilën i dehte ata dhe pastaj merrte nusen dhe bënte
seks me të.
Kjo gjë i kishte mërzitur shumë njerzit e qytetit Uruk por, asnjë nuk
guxonte që t'ja prishte mbretit pasi ai ishte i fuqishëm dhe i pamposhtur. Askush nuk ishte aq i fortë sa të përballej me Gilgameshin, kështu që nuk u kishte ngelur rrugë tjetër urukasve vetëm ti qaheshin zotave për ndihmë. Perëndesha Aruru; nëna e të gjitha krijesave, nga keqardhja për këta njerëz të poshtruarë, formoi një hero për njerzit që luteshin; ajo bëri një burrë gjigand e të fortë, mbuluarë të tërin me lesh, i cili jetonte në gjendje të egër me antilopat dhe kafshët e tjera të pyllit. Emëri i kësaj krijese ishte Enkidu.
Një ditë, një leqexhi (ai që ngre leqe, kurthe) ishte duke gjuajtur në një vënd të shkretë që askush nuk kishte guxuarë ta shkelte, atje ai pa Enkidun duke pirë ujë në një oaz së bashku me kafshët e egëra të pyllit. Duke parë këtë burrë të egër muskuloz dhe leshtor, befas leqexhiu u dhije në brekë dhe kur
ai mbriti në shtëpi i tregoi të jatit për Enkidun. "Ky burrë i përçudnuarë
duhet të jetë burri më i fortë në faqe të dheut", leqexhiu i tha të jatit dhe
vazhdoi", ai eshtë duke mi prishur mua të gjitha çargjet për të liruarë
kafshët që unë kap. Çfar të bëjmë baba?" I jati u mendua dhe më në fund tha: "Unë
kam dëgjuarë që Mbreti Gilgamesh është njeriu më i fortë në botë. Shko dhe
pyete atë çfar të bëjmë."

Kështu leqexhiu shkoi tek mbreti në Uruk dhe i tregoi Gilgameshit gjithëçka
rreth Enkidut. Kur djali mbaroi së treguari ankesën, Gilgameshi tha, "Unë të
mësoj çfar ti duhet të bësh. Shko tek tempulli i perëndeshës Ishtar dhe gjej
kurvën priftëreshë që quhet Shamata. Merre atë me vete tek vëndi i shkretë,
zvishe lakuriq dhe shëtite rreth e rrotull duke e ekspozuarë ngjyrën e saj të
trëdafiltë në djell, pastaj shtrije tek vëndi ku Enkidu pi ujë dhe lere atje.
Ti largoju menjëherë. Shamata do ta tërheqë egërsirën-njeri drejt vehtes dhe
me të do të bëjë seks. Kafshët që jetojnë me Enkidun duke parë këtë skenë
nuk do ta ndjekin më nga pas dhe ti do të jesh i lirë të gjuash kafshë të egra
në atë zonë."
Leqexhiu bëri gjithëçka i tha Gilgameshi, gjeti Shamatën dhe e mori atë me
vete tek oazi ku ai kishte parë Enkidun dhe e shëtiti për rreth. Më së fundi e
afroi tek vëndi ku Enkidu pinte ujë dhe e mësoi çfar të bënte. Ajo u zvesh
lakuriq dhe hapi këmbët duke pritur. Kur Enkidu më në fund erdhi tek oazi për
të pirë, ai pa Shamatën dhe u zu ngushte në sekondë. Ajo filloi nga lajkat dhe
ju lut që ai të shikonte midis këmbëve të saj, pastaj ja kapi penisin me
dorë dhe filloi t'ja fërkoi, Enkidu u nxeh aq shumë sa e humbi kontrollin dhe bëri
me Shamatën mbi njëzetë herë seks derisa nuk i punonte më dhe fuqitë i ranë.
Kur Enkidu mori të ngrihej, atij i merreshin pak këmbët dhe kur shkoi pranë
kafshëve ato ju larguanë. Provoi të rendë me vrapë që ti kapi por nuk mundi
dot. Mëndja e tij pati ndryshuarë menjëherë dhe për herë të parë në jetë
mendoi se ngeli pa shokë e miq dhe se ai duhet të gjejë një shoqëri të re. Tani ai
filloi ti kuptojë fjalët e ëmbla të Shamatës që ja drejtoi atij në fillim.
Ato ishin një gjë shumë e bukur, por më e bukur ishte seksi me Shamatën e
ëmbël. Tani ajo po i thoshte të tjera fjalë, "ju ini si një zot. Hajde me mua në
Uruk dhe sfidoje Mbretin tone Gilgamesh. Jam e sigurtë se ai është më i fortë
dhe më i madh se ju, por ju ini duke shkuarë drejt një shpërthimi të një
fuqie të re, unë e shoh atë tek seksi juajë, Gilgamashi kurrë nuk arrin të bëjë
seks mbi 20 herë brënda një kohë të shkurtër si ju. Nëse doni të vini atje dhe të
ndesheni me Gilgamashin e ta mposhtëni atë, ju do të gjeni në Uruk qindra
vajza të reja priftëresha si unë që do të bëjnë dashuri me ju, po ashtu, nuset
e reja do ti provoni ju për herë të parë dhe jo mbreti jonë."

Enkidu kur pa se sa i fortë mund të ishte në seks, ju shtua dëshira ta bëjë
më me Shamatën dhe pas një pushimi të shkurtër ai ja filloi përsëri më me
tërbim se më parë. Më në fund ai i ngelur pa miqtë e tij të vjetër dhe me nje
vajzë të bukur u shti i tëri pas saj dhe ajo e bëri mikun e vet. Shamata i dha
rroba që të vishej si njeri dhe e mori për dore.
Shamata e prezantoi në shoqërinë e saj dhe e mësoi që të sillej dhe hante si
njeri. Edhe Shamata nuk doli e humbur, ajo u bë me një dashnor shumë të
fuqishëm që ja plotësonte qefin deri në fund gjë për të cilën ajo kurrë nuk ishte
ngopur dhe kënaqur si duhet. Të gjithë njerzit që e takonin Enkidun i
thoshin atij se mbreti i tyre ishte më i fuqishëm se ai.
Një ditë ndërsa Enkidu ishte duke bërë dashuri me Shamatën pa një djalë që
kaloi aty pranë i cili qante dhe dukej shumë i mërzitur, atij i ngeli mëndja
pas djalit. Pasi mbaroi pune me të dashurën, ju qep atij djaloshi dhe pasi e
arriti e pyeti se çfar kishte. Djali i ri i tha, "Mos më ndiq mua se pas meje
vjen Gilgameshi pasi unë po shkoj në dasmën time dhe se mbreti, si
gjithëmonë, do të vijë atje dhe pasi na ve ne të dehemi me lëng qershie, ai do tallet
dhe do bëjë seks me nusen time para se unë të bëj me të..."
Enkidu i nxehur nga dëshira pë tu ndeshur me këtë mbret të fortë i tha se do
të vinte me atë sa të bënte pak shurrën aty, por djaloshi nuk e la duke i
thënë se, "po të jesh vërtetë burrë trim dhe i fortë, hadje dhe bëja shurrën
mbretit tone dhe shpëtomë mua që ai të mos ma shkërdhejë nusen në sytë e mij."
Enkidu pa u menduarë shumë shkoi në dasmën që e shpuri djali dhe ndënji atje
duke pritur Gilgameshin. Kur mbreti arriti dhe mori nusen ta përdorë, Enkidu
i zuri rrugën dhe i bëri shurrën mbretit. Midis të dyve filloi një luftë e
vërtetë. Nga përplasjet e tyre filluanë të thyhen dyertë dhe muret dhe asnjëri
nuk mposhtej. Ndeshja vazhdoi shume gjatë dhe më në fund Gilgameshi e vuri
poshtë Enkidun dhe kështu ai fitoi. Enkidu i tha: "Zotëri, ju e meritoni të ini
mbret, por nuk e meritoni ta bëni këtë nusen për herë të parë."
- Pse?! - E pyeti Gilgameshi dhe e lëshoi Enkidun. - Sepse tani ju nuk keni më fuqi.
Provojeni! - Gilgameshi provoi të bëjë seks me nusen por nuk mundi. Mbreti u
turpërua. Kurrë nuk i kishte dalë kështu huq. Dhe që nga ajo ditë ai e la atë zakon.
Pas kësaj, ata të dy; Gilgamesh dhe Enkidu u bënë shokë të ngushtë.

Contenu sponsorisé

Épopée de Gilgamesh

Épopée de Gilgamesh

Re: Épopée de Gilgamesh

Re: Épopée de Gilgamesh

Re: Épopée de Gilgamesh

Re: Épopée de Gilgamesh

Re: Épopée de Gilgamesh

Re: Épopée de Gilgamesh